Babasının Kızı "Hayal gücü geniş olanlara..."

Ayas

Asel'i öperek onu ne kadar çok sevdiğimi anladım. Bir sorun daha vardı. Ablasının kalbini kırmadan bu işi nasıl halledecektim.

Asel'in elini tuttum. Beraber yürüyorduk evlerine doğru. Başını yukarı kaldırıp yıldızları izliyordu.

"Çok güzeller değil mi? Ne kadar güzel yaratmış Allah?" dedi. Gözlerinin içi gülüyordu.

"Evet. Senin kadar güzeller."

"Sen düşüncelisin. Ne oldu?"

Bu kadar mı belli oluyordu yani?

"Bir sorunumuz var."

"Ablam değil mi?"

"Evet."

"Şey... Ben onu seviyorsun sanmıştım. Aradan çekilmeye karar vermiştim. Ama şimdi sen... Beni öpünce..."

Tekrar öptüm. Bu sefer o kadar uzun sürmedi. Ama yine baştan çıkarıcıydı.

"Emin mi oldun?"

Gülümsedi.

"Korkuyorum sadece. Seni kaybetmekten..."

"Korkma. Ben senin yanındayım. He zaman yanında olacağım. Be sana söz veriyorum. Ablanın kalbini kırmadan onu ikna edeceğim."

Bu sefer o beni öptü.

Evinin önüne gelmiştik. Ondan ayrılmak istemiyordum. Ama ablasının kalbi kırılırsa benden ayrılacağını söylemişti. İşim zor gibi duruyordu.

"Gitme vakti geldi." dedi.

"Senden ayrılmak ne kadar zor? Bir bilsen."

"Ablamın kalbini kırmadan onu ikna edene kadar seni görmeyeceğim."

"Yapma. Lütfen... Bana biraz yardım et. Acı çekiyorum."

"Ben senden daha fazla acı çekiyorum."

Biz neydik şimdi? O öpüşmeler... Sevgili miydik? Yoksa aşk acısı çeken iki insan mı? Ama sevgili olmadığımıza emindim. Ondan gözlerimi alamıyordum.

"Seni seviyorum. Ve hep seveceğim." dedi. Dudaklarıma baktıktan sonra onlara küçük bir öpücük kondurdu.

"Hoşça kal." dedi. Arkasını dönüp içeri girdi.

Ben de yürüyerek evin yolunu tuttum. Yarım saat sonra eve varmıştım. Hâlâ Asel'i düşünüyordum. Onu öptüğüm için pişman da değildim. Ama ablasından nasıl kurtulacaktım? Ablası da beni öpmüştü. Benim Asel'e hissettiklerimi bana mı hissediyordu?