I'm not Normal /F. W.

10

Hayır! Bu olmaz, olamaz. Ben ona aşık olamam. O benim arkadaşım, dostum.

Belki ben yanılıyorumdur, belki aşık olmamışımdır.

Odasında bir sağa bir sola gidiyordu, aklından finne aşık olduğunu düşünüyordu ama onlar yıllardır arkadaşlar, bu onun için bir imkansızdı. Zaten finn onu sadece arkadaş olarak görüyordu. Bunu kesinlikle finne söylemeyecekti, derken kapı açıldı.
Finn gelmişti.

"Hey, heryerde seni arıyorum, nerdesin?"

"Burdayım"

"Evet, görebiliyorum. Hadi aşağı in"

"Tamam sen git ben geliyorum"

2 hafta sonra...

Bu 2 hafta boyunca lia için zorlu geçmişti. finn ile hiç samimi değildi. Onu sinir etmiyordu, ismiyle ya da başka bir şeyiyle dalga geçmiyordu.
Bunların hepsi finne aşık olmamamak için yapıyordu. Onunla yakınlaştıkları zaman daha fazla bağlanıyordu, sürekli kalp atışları hızlanıyordu.

Finn bunu tabiki fark etmişti. Kaç gündür lia, finn'in odasına gelip 'birlikte yatalım mı?' Demiyordu.

Bugün ise koltukta oturmuş televizyon izliyorlardı. Lia koltuğa uzanmıştı. Finn ise tekli koltuğa oturmuştu.

"Lia?"

"Efendim?"

"Bugünlerde sana ne oldu böyle?"

"Ne gibi?"

"Yani çok soğuk kanlı davranıyorsun bana karşı. Bir şey mi yaptım?"

"Yoo, yok öyle bir şey, nerden çıkardın?"

"Acaba... Hastalığı'nın bi etkisi olabilir mi?"

"Bende ne zaman konuyu hastalığıma bağlayacaksın diye düşünüyordum"

"Ben ciddiyim. Sen ilaçlarını alıyormusun?"

"Ne ilacı?"

"Antidepresan. Doktor vermişti ya"

"Evet, alıyorum" dedi göz devirerek.

Finn de gülümseyip lia'nın yanına oturdu. Yanağına öpücük kondurdu.

Lia'da o an kızarmıştı ama belli etmemeye çalışıyordu.

"Senin iyiliğin için yapıyorum bunları biliyorsun değil mi?"

"E- evet, biliyorum"

"Pekala, mutfaktan içecek almaya gidiyorum, bir şey istiyormusun?"

"Yok sağol"

"Peki"

Ayağa kalkıp mutfağa doğru ilerlemeye başladı.
O sırada derin bir nefes aldı.
Bunun nereye süreceğini bilmiyordu fakat finne karşı hisleri geçene kadar ondan uzak durmaya çalışacaktı.