his drug...

||13

Κοιτάω τον εαυτό μου για τελευταία φορά στον γιγάντιο καθρέφτη απέναντι μου και προσθέτω και το  αγαπημένο μου άρωμα.

Πιάνω το κινητό μου και τα κλειδιά μου ανοίγοντας την πόρτα κλείνοντας την πίσω μου.

+++
Βγαίνω στον ζεστό αέρα και στην ζέστη και ξεκινάω το περπάτημα μου μέχρι το παρκάκι.

Τον βλέπω να κάθεται και να με περιμένει στο παγκάκι που φτιάξαμε τόσες αναμνήσεις στο παγκάκι που έχει προδώσει πλέον και κάθεται πάνω σε αυτο.

Προχωράω με σταθερά βήματα προς το μέρος του προσπαθώντας να είμαι ψύχραιμη και χαλαρή με την όλη κατάσταση αν και μέσα μου καίγομαι.

Κάθομαι δίπλα του και τότε το βλέμμα που λάτρεψα όσο τίποτα άλλο πάνω σε αυτόν τον πλανήτη γυρνάει να με αντικρίσει.

Όμως εγώ στρέψω το βλέμμα μου αλλού για να μην τον κοιτάω.

Θέλω τόσο πολύ να τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια και να του φωνάξω με όλη μου την δύναμη.

"Λοιπον;" ξεκινάω σταθερά με όσο πιο σταθερή φωνή μπορώ.

Εκείνος με κοιτάει. "Λοιπον;" επαναλαμβάνει και εκείνος. "Το είπες και μόνη σου. Βασικά το κατάλαβες από μόνη σου.  Να τελειώσουμε." Λέει και νιώθω λες και πνίγομαι.

"Τον λογο"απαιτω έντονα και τον κοιτάζω με μισό μάτι.

"Θέλεις όντως να σου πω;" με ρωτάει και ξύνει τον αυχένα του έντονα ενώ πλέον τα καταγάλανα μάτια του δεν κοιτάνε εμένα.

"Ναι."απαντάω με σιγουριά.

"Θέλω να κάνω κάτι με άλλη." Μου απαντάει με αποφασιστικότητα και τα λόγια του είναι λες και με σκίζουν χωρίς έλεος στην μέση.

"Θέλεις ή ήδη έχεις κανει;" ρωτάω καχύποπτα αφού ξέρω την αλήθεια.

Γυρνάει να με κοιτάξει σοκαρισμένος. "Ποιος σου το ειπε;" με ρωτάει αλλά εγώ γελάω πικρόχολα.

"Τι σημασία έχει;" ρωτάω απλά και κρατιέμαι με το ζόρι να μην πάθω υστερία.

"Πες μου. Δεν πρόκειται να του κάνω κάτι αλήθεια απλά θέλω να ξέρω." Μου λέει.