his drug...

||8

Ηλέκτρας POV

Υδροτας κυλάει από το μέτωπο μου και τα χέρια μου κολλάνε μεταξύ τους από την ζέστη που επικρατεί.

"Καλημέρα!" Τα χέρια της Αναστασίας τυλίγονται γύρω μου σφιχτά και ένα κύμα ζεστασιάς με κατακλύζει.

"Καλημέρα!" Ανταποδίδω και την σφυγκω και εγώ πάνω μου.

Σηκώνω τα μάτια μου και κοιτάω τα δικά της μέλια.

Πάντα τόσο γλυκιά με εμένα...

"Πώς είσαι σημερα;" Η φωνή της απαλή .

Κοίταξα τον ουρανό προσπαθώντας να χαμογελάσω ψεύτικα.

Το χρώμα του ουρανού μου θύμησε τα μάτια του.

Αυτό το απαλό βαθύ γαλάζιο. Το γαλάζιο που έχει χαράξει την καρδιά μου , το γαλάζιο που πλέον κολυμπάει στο αίμα μου , το γαλάζιο που αγαπά η μυρωδιά μου...

Περνώ μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να ξεγελασω τον εαυτό μου.

"Μια χαρά." Απαντώ και καταπίνω με δυσκολία.

Εκείνη σηκώνει το φρύδι της και με κοιτάει καλά καλά.

"Μπορείς να κοροϊδέψεις όποιον θες , ακόμη και τον ίδιο σου τον εαυτό αλλά εμένα δεν μπορείς." Μου χτυπάει και εγώ της χαμογελάω.

"Άρε Αναστασία τι θα εκανα χωρίς εσενα;!" Λεω και πέφτω πάνω της εγκλοβιζωντας την στην αγκαλιά μου.

+++
Το κουδούνι ακούγεται και όλοι σηκωθήκαμε όρθιοι.

Στο προαύλιο γεμίζει παιδιά.

"Που θα παμε;" ρωτάω την Αναστασία.

"Την Αντωνία ρωτα εκείνη κανόνισε." Με ενημερώνει και γυρνάω να κοιτάξω την Αντωνία.

"Θα πάμε να αράξουμε απεναντι στην πολυκατοικία με τα σκαλιά." Μας ενημερώνει . "Θα έρθει και ο Γιώργος." Προσθέτει και εγώ γουρλωνω τα μάτια μου ενώ σταματώ το βήμα μου.

"Ρε Αντωνία!" Η Αναστασία πετάγεται.

"Τι;" ρωτάει εκείνη ενοχλημένη.

"Αντωνία ξέρεις ότι δεν μπορώ να βρίσκομαι γύρω του. Μου είναι δύσκολο!" Μιλάω ελεύθερα.

"Το ξέρω αλλά είναι κολλητός μου και ότι και να γίνει όσο αγαπώ εσένα αγαπώ και αυτόν. Και προσπαθώ να σας κάνω να είστε εντάξει μεταξύ σας! Αυτό θέλω μόνο!" Μου εξηγεί.

"Το ξέρω! Απλά μου είναι πολύ δύσκολο ακόμη!" Της λέω.

"Και οσο το αποφεύγεις τόσο θα σε βασανίζει Ηλεκτρα!" Τα λόγια της έντονα.