his drug...

||14

Μετά από 2 μηνες

Δεν έχουν όλες οι ιστορίες καλό τέλος...

Δεν τελειώνουν όλες οι αγάπες με ευτυχία...
Η δική μου αγάπη μάτωσε , τραυματίστηκε, καταστράφηκε...

Δεν ξέρω αν Θέλω να ξαναζήσω την αγάπη μετά από όλο αυτό, δεν ξέρω αν υπάρχει αγάπη τελικά...

Δεν ξέρω αν ο κόσμος έχει ξεχάσει ή απλά την έχει σκοτώσει...

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν θα ξανακαταφερω να ξαναδώ κάποιον όπως εκεινον κ δεν μπορώ να ξέρω αν θα τον ξεπεράσω και ποτέ. Αυτό που όμως γνωρίζω με σιγουριά είναι ότι το έχω αποδεχτεί.

Τονίζω τα βλέφαρα μου με την κατάμαυρη μάσκαρα σκεπτόμενη όλα αυτά. Σήκωσα το βλέμμα μου και κοιτάχτηκα στον καθρέφτη.

Όλα καλά θα πανε Ηλεκτρα! Λέω στον εαυτό μου και αφήνω μια ανάσα κοιτώντας την μορφή μου.

Πιάνω το κινητό μου και καλώ την Αντωνία."ναι;" Η φωνή της αντηχεί και αμέσως τα δάκρυα μου έκαναν την εμφάνισή τους αλλά προσπάθησα να τα συγκρατήσω.

"Είστε έτοιμες;" ρώτησα όσο πιο χαλαρά μου επέτρεπε η κατάσταση.

"Ναι σε περιμενουμε αγάπη! Μας έλειψες πάρα πολύ! Και είμαστε πολύ χαρούμενες και οι δύο που αποφάσισες τελικά να βγεις από το σπίτι σου και να πάμε βόλτα." Μου λέει με χαρούμενη διάθεση. Σίγουρα θα μου λείψουν και οι δύο τους υπερβολικά πολύ αλλά η απόφαση που πήρα είναι τελική.

"Και εγώ χαίρομαι που θα σας δω." Απαντάω σχεδόν με σπασμένη φωνή. "Τα λέμε εκεί." Λέω και εγώ για να το κλεισω.

"Τα λέμε!" Φωνάζει χαρούμενα από την άλλη γραμμή και τερματιζω την κλήση.

Αφήνω μια ανάσα και παίρνω μια καινούρια από την ατμόσφαιρα.

+++
"ΗΛΕΚΤΡΑΑΑ!" Ουρλιάζει η Αναστασία μόλις πλησιάζω κάτω στο πάρκινγκ της πολυκατοικίας όπου μένει η Αντωνία και πέφτει πάνω μου αγκαλιάζοντας με τόσο σφιχτά.