You Are Mine✔(COMPLETED)

YAM 7✔

Chapter 7

MABILIS NAMAN akong nagpalinga-linga sa buong parking lot para mahanap si Nate. Geez. Bakit ko nga ba ito ginagawa?! Argh!

Halos mapatalon naman ako sa gulat ng biglang may bumusinang sasakyan sa likuran ko. Halos manigas ako sa kinatatayuan ko ng makitang sasakyan ito ni Nate.

Kita ko naman ang pagtigil ng makina nito at marahang paglabas at tinignan ako ng diretso.

"What the hell are you doing here Almond?!" Inis niyang sigaw sakin. Inis ko naman siyang tinignan. He should be thankful!

"Why the hell did you left us earlier!?" Balik kung sigaw sakanya kaya natahimik naman siya kaagad. Mabilis nalang siyang sumakay sa sasakyan niya kaya gayun din ako.

"Get out A." Kalmadong saad niya sa mahinang boses. Kita ko naman ang pagtaas baba ng balikat niya tila pinipigilan ang galit na lalabas.

"Nope."

He look at me with his dull and emotionless eyes kaya napalunok naman ako. Geez.

"What do you want?" Malamig niyang saad.

"Maniniwala kaba sakin kapag sinabi kong sasamahan kita?" Sabi ko. The hell is happening to me?! Hindi ako 'to!

I saw him stiffened. Humigpit naman ang pagkahawak niya sa manibela at umiwas ng tingin.

"Pano naman ako maniniwala? I know napipilitan kalang na samahan ako dahil someone told you so." Sarcasm was visible on his voice kaya hindi ko alam kung maiinis ba ako o magagalit dahil sa sinabi niya.

"You should be thankful dahil sinamahan pa kita! At kung sa tingin mo ay napipilitan lang ako. Well, sorry but I'm not. And if you don't like my presence here I can leave without your permission." Sabi ko at mabilis na lumabas sakanyang sasakyan at padabog na naglakad.

"Stay." Rinig kong sabi niya sabay hawak sa braso ko. Napapikit nalang ako dahil sa kuryenteng dumadaloy mula sa kamay niya patungo sa buong sistema ko. Goodness!

"Halata naman na ayaw mong may kasama diba?" Puno ng sarkasmong sabi ko at hinigit ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya.

"Stay A. Wala akong sinabing umalis ka. Kung meron man akong maling sinabi, I'm sorry. I'm sorry A." Ramdam ko ang sinseredad sa boses niya kaya lumingon naman ako sakanya.

"Why do you always keep on saying sorry?" Takang tanong ko sakanya. A smile was suddenly formed on his handsome face. Shit! Parang sasabog naman ang puso ko dahil sa hindi malamang dahilan.

"Well that's me." Sabi niya at hinila ako at pinapasok sa sasakyan niya. Mabilis naman siyang umikot at sumakay narin.

"Saan tayo pupunta?" Tanong ko sakanya pero tanging ngiti lang ang isinukli niya sakin bago pinaandar ang sasakyan.

NAGTAKA naman ako habang nakasunod sakanya. Hindi ko alam kung saang lupalop ng mundo niya ako dinala.

"Aray!" Napadaing naman ako ng mabangga ko ang malapad niyang dibdib. Rinig ko naman ang pagtawa niya ng mahina at hinawakan ang isang kamay ko.

"Yan kasi tumingin ka naman sa dinadaanan mo." Paalala niya sakin at hinilot ang noo ko. Unti-unti namang uminit ang pisngi ko dahil sa ginawa niya.

"O-Okay na." Nautal kong wika kaya ngumiti naman siya sakin bago sumakay sa elevator. Wala naman akong magawa kundi sumunod sakanya.

Patay talaga sakin mamaya si Marc kapag mapahamak ako sa ginagawa niya. Argh!

Ng bumukas ang elevator ay kaagad naman kaming lumabas at tumungo sa isang pinto. May pinindot siyang kung ano doon at bigla nalang bumukas ang pinto.