Het Internaat

2.21

~ Twee dagen voordat de missie voltooid moet worden ~

Voor de laatste keer lopen we het trainingsveld op. Afwachtend op Charles zetten we ons neet op de tribune. Na een tijdje komt Charles aangelopen.

"Jongens, laatste dag om te trainen en het plan nog een keer door te nemen. Zoals jullie weten, beginnen we morgen met het opstellen, de busjes worden voorgereden en we gaan het gebied voor het gebouw uitzoeken. De groepen worden ingedeeld en als het goed is heeft Taylor de pakken bijna klaar, en anders moet dat afgerond worden" Charles zijn stem is kalm. Hoe kan hij kalm zijn? Ik verga van de zenuwen. Als er ook maar iets fout gaat, kunnen we het vergeten.

De groep volgt mij naar het parcour. Voor de laatste keer leg ik uit wat we doen. Ze luisteren aandachtig. De sfeer is veranderd, het is serieuzer, het is meer kil dan enthousiasme. We weten allemaal wat er kan gebeuren, we vrezen er allemaal voor.

De routine wordt uitgevoerd. De opdrachten worden uitgevoerd en alles wat we hebben geleerd wordt herhaald. Overmorgen is het geen reproductie missie, het is een missie dat toepassing vraagt van wat we geleerd hebben. We weten nooit wat ons te wachten staat.

De vaardigheden zijn van onder gemiddelde naar boven het gemiddelde gestegen. Volgens de resultaten zou iedereen er klaar voor moeten zijn, maar je weet nooit hoe iemand gaat reageren op de werkelijkheid. De missie is nog steeds een vraagstuk.

De trainingssessie is afgelopen. We worden bij elkaar geroepen om naar de hal te gaan.

Het whiteboard staat klaar om gebruikt te worden, om het plan te omschrijven. Het plan dat ervoor moet zorgen dat we vrij zijn.

Ik loop naar voren. Ik krijg het woord van Charles. Alle ogen staan op mij gericht. Ik adem diep in en uit. Mijn mond opent langzaam en mijn stem vult de stille ruimte. Iedereen luistert aandachtig.

"En zo, zou het morgen uitgevoerd moeten worden" zucht ik meer dan dat ik het zeg. Het geluid van klappen vervult de ruimte. Waarom klappen? Het moet eerst nog voltooid worden.

Charles geeft mij een schouderklopje. Blijf van mij af. Ik verdien geen schouderklop, niet totdat alles voorbij is. Zwijgend loop ik de zaal uit. Aria komt achter mij aangerend.

"Je bent nerveus, niet waar?" zegt Aria.

"Ik vrees altijd voor het ergste, geen één missie is soepel verlopen, waarom deze dan wel?"

"Omdat jij deze leidt. Vorige plannen waren nooit goed verteld, nooit goed uitgewerkt. We deden waarvan we dachten dat het wel goed zou zijn. We kwamen er steeds net mee weg, maar altijd met iemand die op sterven lag. De missie hoeft niet soepel te verlopen, maar ik vertrouw in jou dat er niemand gewond weggaat. Want zo ben jij. Al duurt de missie de hele nacht, jij gaat ervoor zorgen dat hij slaagt en dat er niemand verloren gaat"

Ik zucht.

"Ik ga mijn best doen"

Aria en ik lopen het gebouw uit, waar Alec bij de auto op mij staat te wachten.

"Wil je even een ritje maken?" ik kijk verbaasd, maar knik toch.

De autodeur wordt voor mij geopend en ik stap in. Alec start de auto, zet een relaxt muziekje op en rijdt van de parkeerplaats weg.

Mijn hoofd leunt tegen de raam. Ik staar naar buiten. Mijn ogen worden groter.

"Alec, wat doen we hier?" vraag ik als de locatie herinneringen in mij op borrelt.

"Inspiratie" zegt Alec.

We parkeren de auto op precies dezelfde plek als de vorige keer. Het gebouw is verlaten, en voor een gedeelte weggebrand. We lopen het terrein op, het terrein van het oude gebouw van Blackspies. De plek waar alles fout, maar ook goed ging. We lopen de stoffen plaats op. Overal liggen resten.