Het Internaat

2.25

Ik kijk recht in de ogen van Nate.

Momenten uit het verleden vliegen voorbij. De marteling. Er gaan rillingen door mijn lichaam. Woede borrelt in mij op, ik raak de controle kwijt. De tijd tikt door, de resterende minuten van de uitschakeling worden steeds kleiner. Zoveel vragen, zoveel vragen die op dit moment niet belangrijk zijn. Ik grijp mijn boog vast en zwaai hem in de richting van Nate, maar Nate is sterk genoeg om de boog net op tijd vast te pakken. Nate gooit de boog op de grond en kijkt mij met zijn ijskoude ogen aan, zijn kaken staan strak op elkaar. Langzaam zet hij een stap dichterbij. "Dacht je nu echt dat ik niet meer werd geholpen door de Blackspies? Dacht je nu echt dat het klaar was?" zegt Nate. Ik walg van alles wat hij zegt. Mijn mond lijkt wel bevroren want geen een woord vindt zijn weg uit mijn mond. Het blijft stil en enkele minuten is het alleen ons twee staren, diep in elkaars ogen. In mijn ooghoeken zie ik de tijd voorbij gaan. Ik verbreek het oogcontact door van hem weg te kijken. Ik geef Nate een duw achteruit om de ruimte tussen ons twee te vergroten. Nate's reactie is fel. In een vlugge beweging bevinden zijn handen om mijn nek. Ik heb een gebrek aan zuurstof, uit paniek probeer ik zijn armen weg te duwen, maar een strakkere greep om mijn nek is het gevolg. Zwarte vlekken zijn voor mijn ogen te zien en langzamerhand verlies ik mijn evenwicht. Mijn oogleden zijn zwaar, te zwaar. Terwijl mijn ogen lichtjes dichtvallen zie ik de schim die voor mij staat wegvallen. Mijn luchtwegen worden geopend en onmiddellijk hap ik naar adem. Mijn evenwicht is uit balans, waardoor de grond steeds dichterbij komt. Ik val in iemands armen, geen idee van wie, daarna wordt alles zwart.
    Knipperend worden mijn ogen geopend. Mijn blik is nog wazig, maar al snel zie ik een hoofd boven de mijne hangen. "Taylor" hoor ik een vrouwelijke stem zeggen. Een bekende vrouwelijke stem. Mijn volledige zicht komt terug, mijn hart gaat te keer als ik Juli's gezicht zie. Het liefste wil ik van de daken schreeuwen, maar Juli bedekt mijn mond met haar hand. "Stil jij trut, anders weten ze dat we hier zijn" Juli's mondhoeken krullen omhoog. Ze trekt me in een knuffel en voor een paar seconden blijven we zo zitten. De timer loopt op nog maar vijf minuten resterend. "De achteringang is nog geopend en onbewaakt. Als we snel zijn kunnen we ons nog verplaatsen" zeg ik paniekerig, terugkomend tot de realiteit. Zonder het rustig aan te doen, spring ik op en trek ik Juli met mij mee van de trap. "Taylor, misschien moet je even wachten. Je bent net bijna vermoordt en je staat nu al helemaal te springen". Mijn hoofd draait naar haar om. "Juli, we kunnen niet wachten. het moet nu gebeuren, vanavond". We hebben de grond bereikt, Juli kijkt bewapend alert om haar heen, terwijl ik haar achter mij aantrek. Wat maken we toch een top team. Nog drie minuten resterend. Aangekomen bij de achteringang is de stroom nog steeds uit en kunnen we bukkend langs de ramen naar binnen lopen. Zodra we binnen zijn, verschuilen wij ons achter een muur. Ik probeer bereik te krijgen met de busjes. Het enige wat vanuit mijn oortje te horen is geruis. Geen contact is meer beschikbaar. Ik heb geen idee waar de rest is, en of ze überhaupt nog levend zijn, het is verschrikkelijk. Juli zit naast mij geknield, om zich heen te kijken, niet wetend wat ze moet doen. Vragen borrelen, waar ik de afgelopen minuten nog niet aan had gedacht, in mij op. "Juli, wat doe je eigenlijk hier, en ben je alleen?" ik verstoor haar gedachten. "Charles heeft Cara, Chris en ik gevraagd voor versterking, we zijn al twee maanden bezig geweest met trainen en ik ben nog steeds een beginner, maar ik sta hier nu wel" zegt ze trots. "Wacht? Cara en Chris?" ik voel een twinkeling in mijn ogen ontstaan. Het is allemaal zo lang geleden. Juli knikt. Het te horen geruis vanuit mijn oortje, verandert in stemmen en achtergrondgeluiden. 

"Taylor, ben je daar?" hoor ik James zeggen. Ik druk het knopje in. "Taylor hier, waar is de rest? Ik ben binnen, maar ik weet niet wat ik moet doen. De laatste minuut van de stroomstoring is ingegaan, moet ik nu al verder lopen, of wachten? James help, Nate ligt bewusteloos op het dak en ik denk dat hij zo nog wel kan bijkomen" mijn stem is paniekerig. 

"Taylor rustig, de helft van de groep is terug het bos in gegaan, om mannen kwijt te raken. Chaleb, Alec, Alissa en Aria hebben zich verspreidt en zijn het grote gebouw in gegaan. Ik krijg geen verbinding te pakken, ze zijn onbereikbaar. Je moet het gebouw in Taylor, want ze weten dat jij je in het achterste gebouw bevindt. Cara en Chris schieten van afstand met snipers zoveel mogelijk bemanning neer, zodat Chaleb, Alec, Alissa en Aria niet van achteren worden gepakt. Jij bent wel niet veilig Taylor. Vertrouw niemand binnen het gebouw, zelfs niet degene waarvan je denkt dat het Chaleb, Alec, Alissa of Aria is. Ze hebben clones ingezet" de verbinding wordt verbroken en het geruis komt weer terug. 

"Maak je klaar voor een bloedige strijd Juli, het wordt zwaarder dan we hadden gedacht". Er is angst in mijn ogen te vinden. Ze waren voorbereid, zoals ze altijd zijn. Ik ben veel te naïef geweest, de missie gaat falen en doden gaan vallen. Het is allemaal mijn fout.                                            Ik adem diep in en uit, en laat de slechtste kant van mijn naar boven komen. De negatieve gedachten zet ik om in woede en wraak. Ik laat alles op mij afkomen, het maakt mij niet meer uit of ik gewond raak, of ik verzwak, of dat ik zelfs doodga. Ik zal door blijven vechten tot het bitterst einde. De strijd wordt gestreden, verliezers of winnaars. Het is nu genoeg.

~~~