Het Internaat

2.27

Er gaat een leeg gevoel door mijn lichaam. De waarheid dat we verloren zijn komt steeds dichterbij wanneer de clone van Alec steeds een stap dichterbij zet. Je moet nadenken Taylor, denk gewoon na. Het lijkt net alsof alles vast zit, alsof alles is bevroren. Ik sta op het punt om mijzelf over te geven, totdat momenten van afgelopen tijd voorbij vliegen. De slechte, maar ook de betere momenten. De momenten die niet zomer verloren moeten gaan. Het kan niet gedaan zijn, denk na Taylor. De Blackspies zijn vaak een stap verder, maar het feit dat ze met robots werken en geen echte bemanning hebben, betekent ook dat er ergens een zwakte punt is. De robots moeten namelijk een noodplan zijn geweest. 

Ik weet nog welke gangen dit zijn van de kaart. 

En dan schiet het mij te binnen, ik weet wat hun zwakte punt is. Ik kijk om mij heen en zie onze verlossing. Ik heb het gevoel dat James meekijkt, dus ik druk het knopje in van mijn oortje en James geeft zachtjes antwoord. Hij weet precies wat ik bedoel. 

"Hoe voelt het nu, om te verliezen?" luidt er door de speakers, de stem is vervormd, maar we weten allemaal wie het is. De woorden doen mij niets, want ik weet dat we niet verloren zijn. We gaan juist een stap verder. Ik grijns breed. Ik geef Juli een aanwijzing dat ze een stap terug moet zetten en moet oppassen met wat er nu gaat gebeuren. 

"Kan ik beter aan jou vragen" zeg ik als het brandalarm afgaat. De sproeiers aan het plafond springen aan en zo worden de gangen gevuld met water. Het zwakte punt, water. Het effect is sneller te merken dan gedacht. De robots worden door het water met elektrische schokken uitgeschakeld. Er staat een hoge spanning in de ruimte door het water en de elektriciteit. Het blijft nog steeds gevaarlijk en we kunnen ons dan ook niet zomaar door het water bewegen. Mijn ogen gaan de ruimte door om ons hier zo snel als mogelijk weg te krijgen en ik het eindelijk kan afmaken

"Taylor, bekijk de sproeiers" zegt Juli. Ik bekijk de sproeiers en na enkele secondes begrijp ik wat ze bedoelt. De sproeiers zitten vast aan ijzeren stangen. Ik trek mijn beide mouwen van mijn trui eraf en wikkel deze aan elkaar vast. Juli doet hetzelfde en samen hebben we net twee stukken stof die lang genoeg zijn om te gebruiken. Ik probeer de lus om één van de sproeiers te gooien. Na een paar pogingen is het mij gelukt. Juli heeft het na een tijdje ook voor elkaar gekregen om de lus om de sproeier naast die van mij te krijgen. Er gaat een angstig gevoel door mijn lichaam. Het kan zo ontzettend snel fout gaan, want dit stuk stof is echt niet het sterkste. Ik knijp nog even snel in de hand van Juli en kijk haar aan. Ze geeft een geruststellend knikje. Ik adem nog diep in en uit. Met zo min mogelijk kracht hijs ik mij voorzichtig omhoog. Het touw lijkt het bijna te begeven, maar ik weet mij nog net vast te pakken aan de stang. Juli is het ook gelukt en kijkt opgelucht naar mij. We klauteren samen via de stang de gang door. 

De meest domme zet dat ze vandaag nog hebben gezet is dat ze via de intercom hebben gepraat. De intercom kan namelijk maar vanuit één kamer worden bediend. Het gebouw is ontzettend groot, maar ik weet nog dat kamer zich niet ver van deze gang bevindt. Het lijkt alsof buiten ons twee er geen beweging meer te bekennen is in dit gebouw. Het is muisstil. Ik wil nog zeggen dat ik het te verdacht vind, maar meestal gebeuren er dan nare dingen. Dus ik houd die gedachten maar voor me. 

En zoals ik al zei, de stilte houdt niet lang stand. Uit het niets hoor ik een paar voetstappen dichterbij komen. Ik laat Juli stoppen met lopen en luister aandachtig naar het geluid. Het komt steeds dichterbij. Ik haal een pistool uit mijn laars en richt hem voor mij uit. Het zijn meerdere voetstappen, ze zijn dus niet alleen. De schimmen bevinden zich nog in de verte, maar ik weet de soort voetstap te herkennen. Het zijn de stampvoeten van Aria. Mijn hartslag gaat tekeer van vreugde. Ik schijn mijn zaklamp voor de zekerheid. Het gezicht van Aria licht op. Een onwijs opgelucht gevoel gaat door mijn lichaam. Aria ziet mij ook en we rennen naar elkaar toe. Voordat ze mij in haar armen wilt nemen. Knijp ik in haar arm. Een kleine kreet van pijn verlaat haar mond.

"Ook een leuke begroeting is dit, waar was dat nou weer voor nodig?" zegt Aria terwijl ze over haar arm wrijft. 

"Om te kijken dat je niet één van die gekke clones bent" zeg ik. Aria knikt begrijpelijk en omhelst mij. Ik kijk achter Aria en zie twee mannelijke figuren staan. 

"Taylor" hoor ik Chaleb zeggen. Mijn ogen beginnen te glinsteren en ik ren naar hem toe. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd. Zijn hart gaat snel tekeer. Ik voel zijn angst. Alec wrijft over mijn rug en ik omhels hem. 

"Ik dacht al dat ik stemmen hoorde". Ik draai mij om en zie Alissa van rechts aankomen lopen. Ze komt naar mij toe gerend en drukt een kus op mijn wang. 

Juli begint te kuchen. "Even zodat jullie het weten, ik ben tot mijn verbazing ook nog levend" zegt ze quasi gekwetst. We beginnen te lachen en trekken elkaar in een groepsknuffel. Ook al is het nog lang niet gedaan, het gevoel om je vrienden in je armen te hebben op dit moment, is een gevoel om niet te vergeten. Het gevoel van angst verdwijnt voor even. Je zet je overlevingsdoel even op pauze en geniet van de warmte om je heen. 

"Cara en Chris zijn oké en de rest van de versterking is nog buiten in het veld, we hebben ze gezegd dat ze buiten op ons moeten wachten. Het bloedblad was duidelijk al veel voor hun, en dat is te begrijpen" zegt Alec uiteindelijk. 

Het punt van verlossing komt steeds dichterbij, het is nu zes tegen één. 

Ons moment wordt verstoord door het geruis vanuit mijn oortje. 

"Jullie sentimentele momentje was erg gezellig en nodig, maar ik weet waar hij zich bevindt. Taylor, je kunt het afsluiten. Het gaat je lukken." zegt James. 

~~~