~
"Ben katilim." Diye tekrar etti bir kız, o bir katildi ve öyle de kalacaktı. Olmayan fakat sadece kendisinin gördüğü kanlı ellerini silmeye çalıştı. Ne kadar silerse silsin gitmiyordu kan ve onu delirtecek bir güçte beynini esir altına alan düşünc...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı insanlar bazı sözlere şöyle başlardı, "Kendimi bildim bileli". İşte benim meselem de tam olarak bu; Kendimi bildim bileli acı içindeyim beynimin içini kemiren, katil olduğumu her an hatırlatan düşünceler... Bir hiç gibiydim, hayatta yaşamak için bir gayesi olmayan her anlamda yıkık bir kız.
5 ay önce
Evden gelen takırtıyla irkildim, bir ses duyduğumdan kesinlikle emindim. Ailem misafirliğe gitmişti, zifiri karanlık sarmıştı dışarısını. Kendi evimizde değildim, bayram tatili için babaannemi ziyarete gelmiştik. Buradan oldum olası nefret ederdim...
Ayağa kalktıktan sonra sanki kapıdan biri çıkacakmış gibi tetikte durdum. Etrafımda korunmak için bir şey ararken bir elin kolumu tutmasıyla çığlığı bastım. Diğer eli ağzımı kapatırken debelenmeye başladım. Beni duvara yasladığında ona baktım. İşte hayatımı her anlamda mahveden bu şeref yoksunu herif.
Bundan 8 yıl önce bu adam bana defalarca tacizde bulunmuştu. Kirli elleriyle... Bedeniyle türlü türlü şeyler yapan bir adamdı o. O zamanlar 11 yaşındaydım. Korkuma ağzımı açıp tek laf edememiştim. Utanmıştım, zaten konuşmaya bile çekinen bir kızdım, bu olay ise psikolojimi epey bozmuştu. Ne olduğunu bilmeyen bünyem, bunların ne demek olduğunu bilmeyen çocuk halim her gece kabus görmeye başlamıştı.
Tam olarak 1 sene sonra anneme bunu anlatmıştım bana inanmamıştı çünkü o lanet herif annemin kuzeniydi ve evliydi dahası 2 çocuğu vardı. Bana inanmamıştı yıkılmıştım o gün, kaçıncı yıkılışımdı bu da bilinmez. Daha da kimseye anlatmadım, kimse de inanmazdı zaten bana. Annem bile inanmazken başkası neden inansın ki?
Büyüdükçe yaşanılanları daha fazla anlamaya başladım daha fazla kirli hissetmeme sebep oldu bu düşünceler, büyüdükçe bu olayın beni daha çok etkilediğini anladım. Birilerine anlatma ihtiyacıyla dolup taştım.
Anlattığım ilk ve son olmasını umduğum kişi, bebeklik arkadaşım olan Lavin Su biliyordu.
Erkeklere zerre güvenim yoktu. Bana yanlışlıkla bile bir erkek dokunsa bedenim direk titremeye başlıyordu, ve kendimi savunmam gerektiğini hissediyordum. Çocuk yaşta yaşadığım bu olay beni derinden etkilemişti.
Karşımda ki adama öfke ve korkuyla bakarken gözlerimden yaşlar akmaya başladı. Duvarla arasına sıkıştırmıştı beni.
"Lina."İsmimi fısıldayan o iğrenç sesi midemi bulandırmıştı. Ağzındaki eli cevap vermem için açıldığında "Seni lanet olası or***u ço-" derken suratıma bir tokat indirdi. Acıyla suratımı buruşturarak yere düştüm, ayağıyla tekme attıktan sonra eğilerek soluğunu yanımda aldı. Ben ise yediğim tekmeden dolayı karnımı tutuyordum.
"Seni var ya." Deyip saçlarımı eline doladığı anda "İmdaaat." Diyerek çığlık atmıştım ki elini boynuma götürüp sıkmıştı. Yerle onun arasında sıkışıp kalmıştım. Üzerime oturmuştu ve bana baskı yapıyordu sonrasında ise boğazımdaki eli sıkılaştı. Resmen beni boğuyordu. Dudaklarıma yaklaştığında olduğum yerde çırpınmaya başladım.
