Nie musisz się mnie bać |Tom II

^18^

_Isaac_

- Żartujesz tato... - mruknąłem niedowierzająco, gdy ojciec powiadomił mnie o moich "wakacjach". Ruth spała cały czas, więc szeptaliśmy, by jej nie zbudzić.

- Nie żartuję. Będziecie na tej samej wyspie, co kiedyś ja i twoja mama. Gdy Ruth się poprawi, możecie wsiąść w samochód i jechać na lotnisko. Tam będzie czekał na was helikopter. - powiedział, klepiąc mnie w ramię. Spojrzał jeszcze na moją ukochaną i z uśmiechem wyszedł z sypialni. Westchnąłem. Co zrobić?

- Isaac?

- Jestem kochanie. Jestem tutaj. - powiedziałem głośno i położyłem się obok Ruth, biorąc ją w ramiona, gdy ta się zaczęła przebudzać. Westchnęła cicho i wtuliła się w mój tors. Co zrobić? Jechać czy zostać? Oczywiście moja mate jedzie ze mną. Innej opcji nie widzę.

- Coś się stało? - zapytała powoli kobieta. Uśmiechnąłem się delikatnie i pocałowałem jej czółko.

- Tato powiadomił mnie, że mamy małe wakacje... na wyspie. - mruknąłem. Ruth podniosła gwałtownie głowę i spojrzała na mnie z szeroko otwartymi oczami.

- Żartujesz?

- Nie, nie żartuję. Jedziemy razem. Gdy będziesz czuła się lepiej, wsiądziemy w samochód, pojedziemy na lotnisko a później helikopterem na wyspę. - odpowiedziałem ze spokojem patrząc, jak na twarzy ukochanej pojawia się szeroki uśmiech. Uśmiechnąłem się, gdy pocałowała mnie nagle w usta.

- Już jest mi lepiej.- powiedziała szybko, odepchnęła się ode mnie i wstała szybko z łóżka. Zachwiała się delikatnie, więc szybko pojawiłem się przy niej.

- Już ok... Za szybko wstałam... - mruknęła, gdy objąłem ją w talii. Wtuliła się we mnie mocno. Położyłem głowę na jej głowie i staliśmy tak kilka minut.

- Dobrze kochanie. Połóż się jeszcze...

- Isaac, czuję się naprawdę dobrze. Możemy jechać nawet dziś. - przerwała mi Ruth podekscytowana. Zaśmiałem się i wziąłem ukochaną na ręce. Usiadłem na łóżku a kobieta została na moich kolanach. Oczywiście zaczęła patrzeć na mnie, robiąc słodką minkę.

~ No zgódź się... Będziemy tylko we dwoje... Nadzy w wodze... ~ Ivo się już nawet rozmarzył.

~ Uspokój testosteron, stary... Sam nie wiem...

~ Lekarz pozwoli jej jechać. Zresztą, im szybciej tam będziemy, tym lepiej. Ruth nie będzie się bać każdej wilczycy w stadzie, że jej coś zrobi. Już dwa razy była poszkodowana! ~ krzyknął na końcu. Westchnąłem i przygryzłem wargę.

- No proszę, wilczku... Odpoczniemy i wrócimy... - powiedziała cichutko moja mate. Spojrzałem w jej oczy.

~ Będzie szczęśliwa. ~ zajebisty argument... Nie ma co.

- W porządku. Spakuj kilka naszych ubrań a ja pójdę powiedzieć tacie, że wyjeżdżamy jeszcze dziś.

- Aaa! Dziękuję, dziękuję!! - pisnęła Ruth i wręcz spadła z moich kolan. Na szczęście szybko objąłem ją w talii i zaśmiałem się, gdy zarzuciła mi ręce na szyję.

- Ty zacznij pakować nas a ja zaraz wracam. - powiedziałem, po czym wstałem z łóżka. Ruth podeszła do szafy a ja skierowałem się do drzwi. Biegiem pokonałem odległość do gabinetu ojca. Nie pukając w drzwi, otworzyłem je z rozmachem i to był kurwa błąd.

- Hańba ci, albowiem ledwo się gibiesz! - krzyknął mój ojciec patrząc w laptop. Widocznie jeszcze mnie nie zauważył, ponieważ mówił dalej...