Rewrite the stars. - voltooid

5 | Amy had gelijk

{Emily}

Ik ren. Ik ren zo hard als ik kan. Weg van hem.

Hoe kon ik ooit denken dat het iets zou kunnen worden. Hij schaamt zich gewoon, voor mij. En nu heb ik ook nog eens zijn reputatie verpest voor zijn familie. Wat schaam ik me. Wat heb ik gedaan?

Warme tranen verlaten mijn ogen. Ik loop door. Terug naar huis. Waar ik wel geaccepteerd wordt. Waar mijn familie is.

Meteen als ik binnen stap rent Amy op me af. 'Hoe was het?' Vraagt ze enthousiast. 'Je had gelijk.' Zeg ik met mijn ogen neergeslagen. 'Hoe bedoel je?' Vraagt ze. 'Hij schaamt zich, nou ja hij kan gewoon niet met me omgaan klaar.' Amy omhelst me. Bij haar voel ik me veilig. Ze is er altijd voor me. Altijd.

'Er is bezoek voor je. Ik denk dat je wel even wilt kijken.' Zegt Amy een uur later. Ik sta op van mijn bed en loop naar de deur. Meteen herken ik hem. Scott. 'Emily.' Zegt hij zacht. 'Wat?' Sis ik. 'Het spijt me. Het spijt me voor Cole. Hij had nooit zo tekeer mogen gaan. En ik schaam me niet voor je. Als mijn familie ziet hoe mooi je bent hun ook niet.' Ik glimlach. 'Maar toch kan het niets. We verschillen zo veel.' Zeg ik dan zacht. 'Natuurlijk wel. We moeten niet zo veel denken wat andere mensen zeggen.' Zegt hij dan. 'Maar we kunnen ons er toch niet niks van aantrekken. We worden voor gek verklaart.' 'Natuurlijk wel, kom morgen naar mijn huis. Mijn ouders zijn een week naar parijs dus dan zullen alleen jij en ik samen zijn.' Vraagt hij. Moet ik dit wel doen. Ik weet niet of dit wel zo verstandig is. Maar ik met mijn domme kop, denk natuurlijk weer niet na en zeg: 'Ik wil wel. Maar ik kan niet naar je huis toe komen dat is bijna een half uur lopen.' 'Dan haal ik je wel op, zorg dat je om 12:00 klaar staat.' Zegt hij en hij draait om en loopt weg zodat ik hem niet tegen kan spreken.

{Scott}

Ik zie Emily verdwijnen in de verte. 'Eikel.' Roep ik dan. 'Wat, ze verdient toch de waarheid.' Zegt hij dan. 'Wacht, dacht je echt, dat het ooit iets zou kunnen worden tussen jullie twee?' Vraagt hij. Ik kijk naar beneden dn geef geen kik. 'Ja dus.' Hij begint te lachen. 'Triets ben je. Denk je dat onze familie dat ooit zou goedkeuren? Nog niet bijna, al zou je het nog zo graag willen.' Zegt hij. 'Maar zij, is teminste wel lief, oprecht, aardig en mooi van binnen dat kunnen we niet over jou zeggen.' Zeg ik dan. 'Maar daar draait het bij ons nou eenmaal niet om, het gaat hier tegenwoordig alleen maar om het imago. Al is ze de liefste vrouw op aarde had het nog niet gekunt.' Reageert hij en zijn grijns wordt altijd maar groter. 'Eikel!' Roep ik dan en ik draai me om en loop aan.

Ik voelde me zo slecht, dat ik even later bij Emily op de stoep stond. Een meisje die bij hun woont bekijkt me van top tot teen. Ze wilt weg lopen maar ik pak haar arm. 'Amy? Toch? Vriendin van Emily?' Vraag ik haar. Ze knikt. 'Mooi, wil je haar alsjeblieft halen, ik moet haar iets vertellen.' Ze knikt nogmaals en loopt dan naar binnen.

Even later staat Emily buiten. Ik doe mijn verhaal waarbij ik haar uiteindelijk vraag om morgen langs te komen. Waarop haar antwoord ja is.

Even later ben ik thuis. Mijn ouders zijn al in parijs. Dan zie ik Albert, onze butler. 'Albert, zou u de tweede woonkamer leeg willen ruimen, samen met roderik?' 'Natuurlijk meneer, maar zou ik mogen vragen waarom?' Vraagt hij beleefd. 'Omdat er gedanst word, s'middags en s'avonds een feestje.' Ik ga een feestje geven. Bedenk ik net een minuut geleden bij mezelf. Dan kan ik Emily aan iedereen voorstellen. En laten zien dat ze het zelfde is als de rest.

{Emily}

Ik lig in mijn bed. We zijn ongeveer een uur geleden met zijn allen wat gaan drinken na de show het was erg gezellig. Maar nu ben ik wel erg moe. Amy kruipt naar me toe. 'Zullen we naar buiten gaan?' Vraagt ze. Ik kijk haar verbaasd aan. 'Waarom?' 'Even tot rust komen.' Ik knik.

Een aantal minuten later lopen we samen buiten. We komen aan bij een soort van grasveld. Het is al donker, we besluiten in het gras te gaan liggen. 'Stel je mocht iets met die Scott krijgen, dan laat je me niet vallen he?' Vraagt ze dan. 'Natuurlijk niet.' Zeg ik getuststellend. Ze geeft me een knuffel en we blijven in het gras liggen waarna Amy ligt te slapen en ik bijna en dan nog in haar oor fluister: 'Nooit, ik zou je nooit laten vallen.' Dan val ik ook in slaap. Samen met Amy.

________________________________
Tweede hoofdstukje vandaag joehoeee. Is het dan toch goedgekomen? Tussen Scott en Emily. Je gaat het lezen. In een van de volgende hoofdstukken!
Liefs, Janne