Rewrite the stars. - voltooid

22 | de uitslag

Een week later

{Emily}

Scott en ik zijn onderweg naar de dokter. Vandaag krijgen we de uitslag. De uitslag of ik een ziekte heb ja of nee. Dit kan mijn gehele leven veranderen. Misschien kan ik wel nooit meer dansen.

Wanneer we in de wachtkamer zitten horen we een vriendelijke stem roepen. 'Emily? Je mag me volgen.' Zegt hij dan. Ik loop achter hem aan. Scott pakt mijn hand en fluisterd in mijn oor. 'Het komt allemaal goed.' Ik knik en loop dan door. 'Gaat u zitten.' Zegt de dokter als hij wijst naar de stoel voor zijn bureau. Ik neem plaats en Scott gaat naast me zitten. 'Uit de onderzoeken is getoond dat u een ziekte heeft. Het is een ziekte die niet vaak voor komt en wij zelf weten niet goed hoe het te behandelen. Het is niet dodelijk maar u zal er wel veel onder lijden.' Zegt hij. Ik weet niet hoe ik me moet voelen, maar het is in ieder geval niet dodelijk. 'U zal vaak last krijgen van vermoeidheid en u zal niet meer kunnen sporten. Ook zal u vaak last krijgen van migraine aanvallen waarbij u soms erg veel dingen gaat vergeten. Soms zelfs personen of erg speciale gebeurtes.' Zegt hij dan. Ik schrik enorm. Nooit meer kunnen dansen, misschien zelfs Scott verliezen. Ik kan het me gewoon niet voorstellen. 'Is er niks tegen te doen?' Vraagt Scott. 'Dat is er wel, en het werkt extreem goed het zal de ziekte met drie behandelingen compleet afnemen. Het enige probleem is dat het ook extreem duur is.' Zegt hij dan. 'Hoe duur?' Vraagt Scott '7.000,- per behandeling.' Zegt hij dan. 'Scott, dat kunnen we niet betalen.' 'En of we dat gaan betalen.' Zegt hij dan. 'U kan binnen drie dagen laten weten of u de behandelingen wilt ondergaan of niet.' Zegt de dokter dan serieus. 'Maar de uitvoering is al over drie dagen.' Zeg ik dan. 'Het spijt me om te zeggen maar die kan u niet meedoen. Waarneer u sport is de ziekte wel erg dodelijk u zou geen adem meer kunnen halen en stikken.' Zegt hij dan. Tranen springen in mijn ogen. Hier hebben we dan zo lang voor gewerkt en allemaal voor niks. 'Hé, het komt goed Em.' Probeert Scott me gerust te stellen en hij pakt mijn hand. Ik duw zijn hand weg en loop de ruimte uit. Ik sla de deur erg hard dicht en begin te rennen. Naar huis ik wil nu naar huis.

Later ben ik thuis. Ik voel me slecht. Ik ga de uitvoering missen. Maar dan schiet ineens me wat te binnen. Ik wil de show zeker doen. Zonder twijfel. En wat heb ik te verliezen. Ik heb zo wat een perfect leven gehad. Ik ga het gewoon doen. Ookal is het dodelijk. Ik doe het. Dan hoor ik de deur open gaan. 'Emily?' Hoor ik Scott roepen. 'Ja.' Zeg ik. 'Gaat het?' Vraagt hij bezorgd. 'Wat denk je zelf?' Zeg ik bot. 'Sorry.' Zegt hij. 'Maakt niet uit.' Mompel ik. 'Je gaat die show niet doen hé?' Vraagt hij voor de zekerheid. 'Jawel. Zeker wel. Ik heb toch niks te verliezen en anders heb ik al die jaren voor niks gewerkt.' 'Emily ben je gek. Het is dodelijk!' Roept Scott. 'Ik wil dit oké. Dit is mijn leven en ik bepaal wat ik doe. En bovendien het hoeft niet persee dodelijk te zijn. Ik train gewoon niet meer ik ken de choreo toch al en het is nog maar twee dagen.' Zeg ik dan. 'Maar Emily. Ik wil je gewoon niet kwijt.' Zegt hij. 'Ik jou ook niet.' Zegt hij. 'En die behandelingen?' Vraagt hij nogmaals. 'We kunnen het niet betalen.' Zeg ik. 'Jawel. We kunnen 12.000 euro zelf vergoeden. Dan moeten we nog 9.000 euro gesponsoord krijgen. En Mea of vrienden van haar willen dat zeker weten doen.' Zegt hij. Ik kruip tegen hem aan. 'Oké dan.' Mompel ik. 'Het komt goed.' Fluisterd hij in mijn oor. 'Ik hoop het.' Zeg ik en ik kruip nog dichter tegen hem aan. Hij gaat met zijn vinger toppen door mijn haar. 'Je bent de beste.' Zeg ik. Hij drukt een kus in mijn haar. En ik geniet van het moment. Wat ik wel vaker doe als ik zo bij hem ben.

________________________________
Ahw, its a kinda sad. Maar gelukkig is er een oplossing.

Liefs, Janne