Rewrite the stars. - voltooid

11 | het is niet onmogelijk.

{Scott}

Ik loop naar beneden en tref mijn moeder in de hal. 'Moeder, ik heb een vraag.' Ze kijkt me vragend aan. 'Wie zijn het jongentje en meisje op de foto onder uw bed.' Ze kijkt me streng aan. 'Waarom heb jij onder mijn bed gekeken?' 'Ik viel en toen zag ik dat.' Zeg ik. 'Wil je het echt weten?' Vraagt ze. 'Ja.' Zeg ik vastbesloten. 'Kom even zitten.' Zegt ze en we lopen naar de bank. 'Nou, ik kom dus uit een enorm arm gezin. En ik was erg verliefd toen ik jong was. Op een man genaamd Pete. Niet je vader dus. En we kregen twee kinderen, niet schrikken. Emily en Nicolas. Maar we konden bijna niet rondkomen aangezien Pete me had verlaten naar de geboorte. Toen kreeg ik van een vriend van je vader aangeboden om jou te adopteren en te trouwen met je vader in ruil voor een veel beter leven. Ik heb mijn kindjes achter moeten laten en naar een weeshuis gebracht.' Ik kijk haar met grote ogen aan. 'Dus wat je me nu verteld is dat ik niet uw zoon ben, maar Emily wel uw dochter?' Ze knikt. Boos loop ik weg en sla de deur achter me dicht.

Hoe kon ze dit Emily aandoen. Haar achterlaten voor haarzelf. Ze denkt ook alleen maar aan zichzelf. Altijd.

Ik pak mijn paard en rijd naar Emily ik moet het haar vertellen.

Na een aantal minuten sta ik voor haar deur dit keer doet zij wel open.

{Emily}

Ineens staat Scott voor de deur. Ik kijk hem verbaasd aan en vraag een beetje kort af: 'Wat?' Hij kijkt me een beetje teleurgesteld aan. Alsof hij een andere reactie had verwacht. 'Ik weet wie je moeder is.' Zegt hij dan. Ik kijk hem vragend aan. 'Wie?' Vraag ik. 'Mijn moeder, ze heeft je broer en jou achter gelaten alleen voor zichzelf zodat ze een beter kon lijden.' Ik kijk hem met grote ogen aan. 'Meen je dit?' 'Ja.' 'Dus mijn moeder heeft me gewoon voorschut gezet, voor iedereen?' 'Ja.' Zegt hij dan. 'Geef me alsjeblieft een kans, ik wil gewoon met je zijn. Als het moet geef ik daar alles voor op.' Zegt hij uit het niets. 'Ik kan je niet alles laten opgeven voor mij.' Zeg ik dan. 'Jawel dat kan ik we.' Zegt hij dan. Hij trekt me mee, maar waar weet ik niet.

Even later staan we in een grote hal. Het galmt helemaal. Ik moet lachen. Ineens begint er muziek te spelen. En hij pakt me vast en begint te dansen. 'Je hebt geoefend.' Zeg ik lachend. 'Dat heb ik zeker.' zegt hij dan. Ik grinnink. 'Hij danst momenteel nog beter dan mijn broer.' Echt goed gewoon. 'Ik wil gewoon met jou zijn en niemand anders.' Zegt hij dan. Ik voel het bloed naar mijn wangen stromen. 'Ik ook met jou, mar het gaat gewoon niet. Het kan hier tussen deze muren. Maar als je naar buiten gaat kom je erachter dat het geen zin heeft. We zijn gewoon te verschillend.' 'Laat me gewoon even.' Zegt hij dan. En hij drukt zijn lippen op de mijne. In het begin schrik ik er een beetje van. Maar ik ga al snel mee met hem. Waarom is het nou zo lastig. Ik ben gewoon verliefd. Maar ik kan het niet uiten. Het is te ingewikkeld. 'Als het moet laat ik alles achter, voor jou.' Zegt hij dan. 'Maar dat is dom. Stel het wordt uiteindelijk toch niks. Dan is het allemaal voor niks en ben je alles kwijt.' Zeg ik dan. 'Accepteer het nou dat ik bij je wil zijn.' Zegt hij dan. En ik glimlach. 'Ik neem je mee naar een gala morgen. En je gaat mee.' Zegt hij dwingend. 'Oke, oke.' Zeg ik dan.

________________________________
Heeey, weer n hoofdstuk deze iets korter want ik heb niet heel veel tijd en ik wilde toch iets posten
Liefs, janne