Rewrite the stars. - voltooid

9 | is het onmogelijk?

{Scott}

Ik ren het huis uit. Op zoek naar Emily. Ik denk na waar zou ze kunnen zitten? Al snel weet ik het. De plek aan de rivier en ik ren nogharder door.

Even later zie ik haar zitten op een steen, voorzichuit starend. Ik ga langs haar zitten en zeg niks. Voor tien minuten is er een dodelijke stilte. Die ik onderbreek. 'Het was niet mijn bedoeling, het spijt me. Ze kijkt me aan. 'Ik had het kunnen weten.' Zegt ze dan. 'Wat?' 'Dat het nooit zou werken. Iedereen verklaart ons voor gek.' Zegt ze zacht. 'Maar zij kunnen voor mij niet bepalen met wie ik wel en niet omga.' Spreek ik haar tegen. 'Jawel dat kunnen ze wel. En laat me even met rust.' Zegt ze en ze loopt weg. Ik wil haar nog acherna lopen maar ik denk dat ik haar beter alleen kan laten.

{Emily}

Ik loop weg van de plek, en Scott. Warme tranen rollen over mijn wangen. We zijn ook nooit goed genoeg. Rustig loop ik naar huis.

Eenmaal thuis komt Amy naar me toe. 'Nu al thuis?' Vraagt ze. Ze ziet mijn tranen en geeft me meteen een knuffel. 'Was het zo erg?' Vraagt ze. 'Niet hij, maar de mensen om hem heen. De middag was geweldig totdat het feest begon.' Zeg ik dan. 'Misschien kun je hem maar beter uit je hoofd zetten , hij maakt je alleen maar ongelukkig.' Zegt Amy. 'Ja misschien heb je gelijk.' Reageer ik. En ik loop rechtstreeks naar mijn bed ik ben moe en ik wil slapen.

{Scott}

Ik word wakker. Ik heb slecht geslapen, het enige waar ik aan kon denken was Emily. Ik heb haar gekwetst en dat is juist wat ik wilde voorkomen. Ik wil niet dat ze pijn heeft. Maar ik denk dat ik haar beter even kan laten.

De hele dag zitten mijn gedachtes bij Emily. Ik kan gewoon niet stoppen met aan haar denken.

Rond half acht zie ik Cole staan. 'Cole wat doe jij hier?' Hij heeft een fles in zijn hand. 'Als jij niet gewoon normaal doet zul je de concequenties maar moeten aanvaarden.' 'Hoe bedoel je?' Vraag ik. Hij loopt heel dichtbij. En opeens voel ik een klap op mijn hoofd. Ik val achterover, en voel het bloed over mijn voorhoofd stromen. 'Dit bedoel ik.' Zegt hij dan en hij loopt de ruimte uit. Ik voel me misselijk en ik verlies veel bloed. Maar zelf kan ik niks. Ik ben er niet bij met mijn gedachte. Als niemand mij vind kan dit goed mijn dood worden. Ik sluit mijn ogen en ben buitenbewustzijn.

{Emily}

De hele dag zitten mijn gedachtes bij Scott ik kan niet stoppen met aan hem denken. Ik probeer sterker te zijn dan dit maar het lukt gewoon niet. Ik vraag mijn broer Nicolas of hij me daar wilt afzetten. Hij kijkt me vragend aan maar doet het dan toch.

Een kleine twintig minuten later sta ik voor zijn huis. Gek genoeg staat de deur al wagenwijd open. Voorzichtig loop ik naar binnen. Meteen in de hal zie ik Scott op de grond liggen. Meteen ren ik naar hem toe. Tranen rollen over mijn wangen. Zijn hoofd omringd met bloed. Ik kniel naast hem en roep. 'Scott hoor je me? Je laat me niet alleen. Ik hou nogsteeds van je en ik heb je nogsteeds nodig!' Geen reactie. Ik roep om hulp. 'Help! Iemand help!' Er komt een man de trap aflopen. Hij kijkt erg geschrokken meteen wijst hij naar de koets. 'Rijden mevrouw, u moet de koets besturen.' Ik kijk geschrokken maar dan toch doe ik het. Ik ga voorop zitten en de man zit bij Scott achterin. Zo snel mogelijk naar het dorp naar een ziekenhuis.

Na ongeveer tien minuten zijn we aangekomen. De man met Scott in zijn armen en ik rennend naar de balie. Er zit een vrouw acher die me glimlachend aankijkt. 'Kan ik jullie ergens mee helpen?' Vraagt ze. 'Ja, mijn vriend, ik weet niet wat er is gebeurd maar hij wordt niet wakker zijn hart klopt nog wel help hem alstublieft.' Zeg ik gehaast. Meteen wordt Scott omringd met allemaal doktoren. Ik wil met hem mee maar dan gaat er een man voor me staan en zegt: Sorry mevrouw, maar u moet wachten in de wachtkamer. Als we iets weten laten we het u zo snel mogelijk weten.'

________________________________
Woehoeee deel 8, vinden jullie het leuk. Wel een beetje heftig.

Liefs, Janne