alexithymia.

FİNAL

Furkan elindeki valizi eline aldıktan sonra evin kapısını açtı. Gülümseyerek ona elimi uzattım. Gitmiştik. Ya da kaçmıştık. Ailelerimiz her şeyi öğrenmişti ve bizi bir türlü kabul edememişti.

Mutlu olmak için aylarca çalıştık. Para biriktirdik. Şimdi de Kanada'ya yerleşiyorduk. Furkan'ın annesinin gelmediği zamandan devam edecektik.

"Kocacığım?" Diye mırıldandığımda kapıyı yavaşça kapattı.

"Söyle canımın içi." Biz böyleydik işte. Durmadan severdik birbirimizi. Ayrılamazdık hiç.

"Bizim odamız neresi?" Diyerek dudaklarına öpücük kondurdum. Geri çekildiğimde sırıtarak kollarını omzuma sardı. Çenesini başıma yasladı.

"Bu ev. Bu salon, bu odalar bizim. İstersen salonu oda yaparız. İstersen odayı salon." Gülümseyerek kollarımı beline sımsıkı sardım. Şu an olduğum durumdan daha çok memnumdum. Bu hayat bizi orada sonsuza kadar mutsuz edebilirdi. Bu hayat bizi buraya getirdi.

"Benden bıkarsan ağzına acı biber sürerim."  Dediğimde çenesini başıma daha çok yasladı. Omzumu biraz daha sıktı.

"Ben senden şimdiye kadar hiç bıktım mı?"

"Ay kocişin senin ağzını yüzünü emikler."

Belki bir şeyleri toparlayamazdık. Belki ailemiz bizi hiçbir zaman kabullenmeyecekti. Ama biz hep yan yana olacaktık.

Yeri geldiğinde kavga eder, aynı yatağa baş koyacağız.

Yeri geldiğinde edilmeyecek sözler söyleyip, geceleri birbirimize sevgi sözcükleri fısıldayacağız.

"Hadi gel koridorun sonundaki odayı göstereyim sana." Elimi tutarak beni peşinden sürükledi. Odaya geldiğimizde tüm Kanada'nın ayaklarımızın altında olduğunu görünce ağzımdan çıkan küfre engel olamadım.

"Hasiktir. Oğlum bu ne lan?"

Tekrar sırıttı ve kaşıyla yanımızdaki yatağı işaret etti.

"Yatak nasılmış test edelim mi?"

İçimdeki fesatlık ve +18 Enes hınzırlıkla gülümsedi.

"Niye öyle bakıyorsun salak?" Diyerek kafama şaplak attı. "Uyayacağız." Ve kendini yatağa attı.

Ayaklarımın ucunda sekerek üstüne zıpladım ve kollarımı beline doladım. Ve onunla olan sayamadığım huzurlu uykularımdan birine daldım.