Ερωτας Αλά Ιταλικά

10. Στάχτες...

"Αφεντικό;"
"Λέγε" ακούστηκε αυτός να λέει κοφτά απ'την άλλη γραμμή του τηλεφώνου.

"Εχουμε πρόβλημα..."
"FANCULO!" φώναξε δυνατά κάνοντας τον συνομιλητή του απ'την άλλη γραμμή να απομακρύνει κάπως το κινητό απ'το αυτί του. Χωρίς άλλες κουβέντες αμέσως το έκλεισε κόβοντας την συζήτηση πριν προλάβει ο άλλος να απαντήσει.

"Τί έγινε;" ρώτησε ο Αντριάνο που ήταν μαζί του. Χρόνια φίλος και δεξί του χέρι.

"Φεύγω."
"Κι αυτός;" ρώτησε ξανά ο Αντριάνο δείχνοντας με το δάχτυλό του απειλητικά προς το μέρος του Γκάρεθ που ήταν δεμένος σε μια καρέκλα με ένα ύφασμα να του σφραγίζει το στόμα σχεδόν πνιγμένος στο αίμα του.

Τότε ο αγριεμένος άντρας γύρισε θολωμένος να κοιτάξει τον δικηγόρο που έσφιγγε τα μάτια του και τα ανοιγόκλεινε συνεχώς με δυσκολία για να σταματήσει το κεφάλι του απ'το να γυρίζει.

Το δωμάτιο μεγάλο και κρύο, άδειο και σκοτεινό. Μόνο μία λάμπα πάνω απ'το κεφάλι του να τον θαμπώνει και τίποτα άλλο πέρα απ'αυτό. Το αίμα που έσταζε και έτρεχε μέσα στα μάτια του τα έκανε να τσούζουν και η υγρασία εκεί μέσα έκανε τα κόκαλά του να πονάνε μέχρι βαθιά μέσα.

Δε μπορούσε να καταλάβει το γιατί...

Μετά το τηλεφώνημα που δέχτηκε, απάντησε πως τελικά θα έφευγε, μάζευε τα πράγματά του για να ξεκουμπιστεί όπως του είχε πει εκείνος... Ούτε που κατάλαβε πώς τον βρήκαν, ούτε πώς μπήκαν στο ασφαλισμένο μεγάλο και ακριβό σπίτι του, ούτε πότε και πώς τον έριξαν λιπόθυμο και ξύπνησε σ'αυτό το άσχημο μέρος που ούτε ήξερε πού και πόσο μακριά ήταν• με μια κουκούλα στο κεφάλι του και το στόμα του δεμένο, ούτε το λόγο δεν ήξερε αφού τελικά θα έκανε ό,τι του είχε πει.

Ο Γκάρεθ όμως... Είχε δυστυχώς τα κότσια να τον απειλήσει... Και το έκανε... Δυστυχώς... Και εκείνος δεν θα το άφηνε έτσι φυσικά!
Δεν ήταν απ'τους ανθρώπους που θα επέτρεπε στον εαυτό του να δεχτεί τέτοιου είδους προτάσεις, προσβολές προς το όνομά του, πόσο μάλλον απειλές από ένα τίποτα... Από ένα μηδενικό... Ενα σκουπίδι... Αυτό ήταν στα μάτια του...
Και φυσικά θα το πλήρωνε...
Φυσικά!

"Μ'αυτόν θα τελειώσω αργότερα." δήλωσε και τα μάτια του πετούσαν φωτιές. Στο άκουσμα αυτού ο Γκάρετ άνοιξε τα μάτια του όσο μπορούσε και σε μία άτυχη προσπάθειά του να βγάλει μία απελπισμένη βουβή κραυγή αφού δεν είχε πια δύναμη να βγάλει περισσότερη φωνή απ'τα πνευμόνια του.
Καθώς εκείνος άρχισε να απομακρύνεται ο δικηγόρος προσπαθούσε μέσα απ'το φραγμένο στόμα του να τον παρακαλέσει, να τον ικετεύσει να τον αφήσει να φύγει βγάζοντας ακαταλαβίστικες λέξεις απ'το στόμα του καθώς το ύφασμα έπνιγε τον ήχο.
Τότε το πρόσωπό του γύρισε απότομα απ'την άλλη και τα μάτια του να έκλεισαν σφιχτά ενώ άλλη μία κραυγή πόνου έκανε την προσπάθειά της να δραπετεύσει στο δυνατό χτύπημα που δέχτηκε, αλλά το ύφασμα την κατάπιε ξανά κι αυτή.