Ερωτας Αλά Ιταλικά

16. Το δείπνο

"Μπορώ να βάλω μουσική;"
"Μπορείς τα πάντα." της απάντησε με τα μάτια του καρφωμένα στο δρόμο κι ενώ ο τρόπος που το είπε ήταν απόλυτα κοφτός και έμοιαζε κάτι τόσο απλό και φυσιολογικό, εκείνη μέσα της ένιωσε πως ήταν κάτι άλλο• ένιωσε να της έδινε ανάσα και κουράγιο, έκλεισε τα μάτια της και αστραπιαία εικόνες ήρθαν ξανά μπροστά της. Εικόνες που είχε ζήσει, αναμνήσεις που πάλευε να σβήσει κι όλο ζωντάνευαν στα μάτια της και στους χειρότερούς της εφιάλτες. Τα άνοιξε ξανά και με μία βαθιά ανάσα άνοιξε το ραδιόφωνο.

Μέσα της ακόμη ήλπιζε να μην έχει την ίδια κατάληξη... Φοβόταν, μα ήλπιζε. Κάτι σαν φως μπορούσε να δει μέσα απ'το πηχτό σκότος που τύλιγε τα πράσινα μάτια εκείνου• σαν μια σπίθα φλόγας που χόρευε μπροστά στα μάτια του... Του έριξε μια λοξή ματιά όσο έπαιζε η εισαγωγή του τραγουδιού... Δεν είχε ξανανιώσει το χάος να την κατακλύζει τόσο ζεστά.

{... Standing now...}

Ακουσαν και οι δύο την μουσική γλυκά να σπάει τον ήχο της σιωπής τους, οι δυό τους δίπλα δίπλα κι όμως τόσο μακριά, σχεδόν αδύνατο να πιάσει ο ένας τη συχνότητα του άλλου.
Συγκεντρωμένοι στις δικές τους ξεχωριστές σκέψεις, στους δικούς τους διαφορετικούς κόσμους.
Το αυτοκίνητο έτρεχε περισσότερο τώρα.

{... Calling all the people here to see the show...}

Ριγμένοι στη φωτιά, καμμένοι ολοσχερώς, νεκροί και αναστημένοι μέσα απ'τις στάχτες τους...
Φτιαγμένοι για να αντέχουν.
Εκεί μέσα έχαναν και έβρισκαν τους εαυτούς τους και τα όνειρά τους• ή ό,τι είχε απομείνει από δαύτα. Κι αυτά στη φωτιά, όλα κάηκαν...

{... Calling all my demons now to let me go...}

Ξεχνούσαν ποιοι είναι, ξεχνούσαν να ζουν κι απλά υπήρχαν. Πόνεσαν και οι δύο, διαφορετικά πόνεσαν, αλλά πόνεσαν πολύ. Εκείνος θυμόταν, όλα τα θυμόταν... Κι εκείνη θυμόταν, απλώς... Είχε ξεχάσει...
Και το αυτοκίνητο έτρεχε κι άλλο...

{... I need something, give me something wonderful...}

Τόσο ίδιοι μα τόσο διαφορετικοί, το ένιωθαν το ήξεραν κι οι δύο, μα κανένας από τους δύο δε μιλούσε, απλά άκουγαν. Ακουγαν τους εαυτούς τους, όχι ο ένας τον άλλο... Κι οι δύο χρειάζονταν βοήθεια, κανείς όμως δεν θα άπλωνε το χέρι του.