Ω Ρωμαίο, Ρωμαίο {b×b}

Πράξη ΙΙ, Σκηνή ΙΙ (Μέρος ΙΙ)

Ο Ζαχαρίας περπατούσε στο διάδρομο του σχολείου στραμμένος προς το γραφείο του διευθυντή.

Οι φωνές ακουγόταν από τον διάδρομο.

"Συγγνώμη, κυρία μου, ποια νομίζετε ότι είστε;"

"Είμαι η θεατρολόγος του σχολείου και υπεύθυνη για την ανοιξιάτικη παράσταση" ο τόνος της καθηγήτριας ήταν πιο χαμηλός αλλά εξίσου αιχμηρός με αυτός της γυναίκας που λογομαχούσε.

"Ποιος σας δίνει το δικαίωμα να βάζετε τον γιο μου στη θέση του πούστη Ρωμαίου; Τι γίνεται σε αυτό το σχολείο;"

"Με συγχωρείτε αλλά δεν σας δίνω κανένα δικαίωμα να χρησιμοποιήσετε ύβρις μπροστά μου και οτιδήποτε αφορά το έργο μου"

"Το έργο σας; Το έργο σας;!" οι φωνές της γυναίκας τον έκαναν να σταματήσει το γρήγορο περπάτημα του έξω ακριβώς από την πόρτα του γραφείου. "Το έργο σας είναι ένα αίσχος που μειώνει και ντροπιάζει τον γιο μου!" Με κάθε λέξη ένιωθε το σώμα του να κοκαλώνει στη θέση του.

"Συγγνώμη αλλά έχετε δίκαιο" ακούστηκε η φωνή του διευθυντή, "κυρία Άνθη καταλαβαίνω από που προέρχεσται αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο σχολείο και δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε όλες τις επιθυμίες. Συγγνώμη αλλά η περίπτωση να ανέβει ένα τέτοιο έργο είναι, θα έλεγε κανείς, παράτολμο"

Τα χέρια του Ζαχαρία σφίχτηκαν σε γροθιές και πριν το καταλάβει άνοιξε την πόρτα του διευθυντή.

Το σκηνικό ήταν όπως το είχε φανταστεί. Ο διευθυντής στη μεγάλη καρέκλα του πίσω απο το γραφείο, ένας άντρας γύρω στα πενήντα καθισμένος με την πλάτη να ακουμπάει την καρέκλα του, μια γυναίκα στην άκρη της καρέκλας της έτοιμη να αρχίσει να φωνάζει και η κυρία Ανθή όρθια με τα χέρια σταυρωμένα και τα χείλη της σφιγμένα. Όλοι γύρισαν να τον κοιτάξουν αλλά το βλέμμα του έπεσε στο αγόρι που στεκόταν όρθιο δίπλα στην πόρτα. Ο Αχιλλέας ακόμα είχε στο πρόσωπο του το σκληρό αδιάβατο βλέμμα. Το σαγόνι του ήταν σφιγμένο και οι φλέβες στα χέρια του φαινόταν παρόλο που τα είχε μέσα στις τσέπες του τζιν του. Αν δεν προσεχές τις λεπτομέρειες αυτές η στάση του φαινόταν κάπως αδιάφορη για το όλο θέμα. Οι λεπτομέρειες αυτές και τα ανοιχτόχρωμα μάτια του, που φτιανόταν πιο σκούρα σαν να έβγαζαν φλόγες πρόδιδαν κάτι άλλο. Την όλη στάση του αγοριού ο Ζαχαρίας την πρόλαβε για μισό δεύτερο αφού από τη στιγμή που τα μάτια τους ενώθηκαν οι ώμοι του χαλάρωσαν και τα φρύδια του σηκώθηκαν ελαφρά σημάδι απορίας.