Ω Ρωμαίο, Ρωμαίο {b×b}

Πράξη ΙΙ, Σκηνή ΙΙ (Μέρος Ι)

Ο Ζαχαρίας ήξερε ότι στο σχολείο τις πρωινές ώρες δεν είχε το δικαίωμα, δεν έφτανε το επίπεδο, δεν είχε ξεκλειδώσει ακόμα την ικανότητα να χαιρετήσει τον Αχιλλέα. Απλά δεν μπορούσε. Πράγμα λογικό και αναμενόμενο αφού εκτός του ότι ήταν διαφορετικά τμήματα, ήταν και διαφορετικές παρέες. Παρέα; Ο Ζαχαρίας δεν είχε παρέα.

Της Πέμπτες, όμως, τα πράγματα άλλαζαν.

"Έχεις στυλό;" ψιθύρισε ο Ζαχαρίας γυρνώντας πίσω και συναντώντας τα ανοιχτόχρωμα μελί μάτια του Αχιλλέα. Τώρα καθόταν μια σειρά πίσω του και ο Ζαχαρίας είδε τα φυλλάδια του σεναρίου απλωμένα πάνω στα πόδια του.

Ο Αχιλλέας σήκωσε τα φρύδια του σφίγγοντας τα χείλια του και κούνησε το κεφάλι αρνητικά του ως δείγμα ότι δεν είχε. Τα μάτια του έπεσαν πάλι στο σενάριο και είδε πώς η βερμούδα που φορούσε είχε σηκωθεί φανερώνοντας τα πόδια του. Γύρισε το βλέμμα του στην καθηγήτρια.

Αυτή τη φορά κατάφεραν να ολοκληρώσουν το σενάριο και η καθηγήτρια σήκωσε στη σκηνή μερικά άτομα για να παρουσιάσουν τι ετοίμασαν.

Ο κάθε μαθητής το παρουσίαζε με δικό του τρόπο και μερικοί δεν δίστασαν να γεμίσουν το κείμενο με μια γεύση χιούμορ. Η καθηγήτρια τους είχε δώσει το ελεύθερο να 'παίξουν' με το κείμενο όπως ήθελαν. Κάποιους ανέβηκε και μιλούσε χωριάτικα, κάποια ήταν τόσο απορροφημένη με τον ρόλο της που έπεσε απο το τραπέζι που χρησιμοποιούταν ως το μπαλκόνι της Ιουλιέτας και μια στιγμή που ένα ζευγάρι παρουσίαζε τη δουλειά του, το αγόρι ανέβηκε στο τραπέζι και με ένα "κοίτα να μαθαίνεις" έσπρωξε το κορίτσι και άρχισε να παίζει αυτός τον ρόλο. Τα παιδιά που είχαν διαλέξει την θεατρική ομάδα ως απασχόληση είχαν κάνει την πρόβα πολύ διασκεδαστική.

"Σας ευχαριστούμε, την επόμενη φορά οι υπόλοιποι"

Κάπως έτσι τελείωσε η ώρα και έπρεπε να φύγουν. Ο Ζαχαρίας μάζεψε τα φυλλάδια του και βγήκε από την αίθουσα. Δίπλα στο σχολείο είχε μια στάση και αποφάσισε να περιμένει το λεωφορείο από το να κάνει το σαρανταπέντε λεπτό που χρειαζόταν για να πάει σπίτι.

"Έι" άκουσε πίσω του και γυρνώντας είδε τον Αχιλλέα να έρχεται προς το μέρος του.

"Γεια" απάντησε και ένιωσε ηλίθιος.

Γειά;

Σιγά μη του πεις και καλησπέρα.

Έτσι όπως τον έβλεπε να πλησιάζει ο Ζαχαρίας παρατήρησε ότι ο Αχιλλέας ήταν λίγο ψηλότερος, αλλά όχι πολύ, από τον ίδιο. Τα μαλλιά του είχαν ανοιχτό χρώμα, σχεδόν αλλά όχι ακριβώς, καστανόξανθα. Το μήκος τους έφτανε μέχρι τα φρύδια του με ένα ελαφρύ σπάσιμο, πράγμα που έκανε τα ανοιχτόχρωμα μάτια του να φωτίζονται. Το πρόσωπο του είχε δύο- τρία μικρά σημάδια, ίσως από μια περασμένη εφηβική ακμή αλλά δεν τα προσεχές, αφού έδεναν περίεργα με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του. Ξανά, ο Ζαχαρίας θα δικαιολογούσε τον τίτλο του ωραίου, που είχε στο σχολείο.