Ω Ρωμαίο, Ρωμαίο {b×b}

Πράξη ΙΙΙ, Σκηνή ΙΙ (Μέρος Ι)

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έχει σκεφτεί και 'επισημοποιήσει' στο μυαλο του το όλο θέμα με τα αγόρια. Ναι, τα κορίτσια ήταν ωραία. Ναι, τα αγόρια ήταν ωραία. Ναι, κάποια στιγμή στα 15, οι ορμόνες είχαν πεταχτεί στα σύννεφα και θα έκανε 'το σεξ' με οποιοδήποτε άτομο. Ορμόνες. Πότε δεν έβαλε τα πράγματα κάτω να σκεφτεί.

Χέι, Ζαχαρία, μήπως αυτό το 'οποιοδηποτε' άτομο που σκέφτεσαι να ερωτοτροπήσεις μαζί προσπερνάει κάποια όρια που σου έχει θέσει ο μπαμπάς και η μαμα σου σε τέλεια συνεργασία με τους κανόνες της κοινωνίας που υπηρετεί ετεροφυλοφιλικά πρότυπα;

Ο Ζαχαρίας έβλεπε αυτή τη σκέψη και αυτό που έκανε ήταν να αλλάζει πεζοδρόμιο.

Νοπ. Όχι σήμερα. Κάποια άλλη μέρα, έλεγε για τα δεκαεφτά χρόνια της ζωής του.

Τα τελευταία δεκαεφτά χρόνια της ζωής του, εκτός από σήμερα. Γιατί σήμερα, όλη η περίπλοκη σκέψη σχετικά με τα αγόρια που ήταν πολύ ωραία και ο Ζαχαρίας θα έκανε διάφορα πράγματα μαζί τους είχαν πάρει τη μορφή του ένα και μοναδικού ατόμου που έπαιζε τον αντίπαλο του σε μια σχολική παράσταση, τον Αχιλλέα. Σήμερα ήταν μια σκληρή μέρα. Με κάθε έννοια.

Τον συνάντησε στο γυμναστήριο (γυμναστήριο!) όπου του είχε δώσει τη διεύθυνση μερικές μέρες (μέρες!) πριν μέσω μυνημάτων (μυνημάτων!). Εννοείτε πως είχε έρθει νωρίς. Όχι επειδή είχε άγχος. Όχι. Ο Αχιλλέας στεκόταν δίπλα στη ρεσεψιόν και μιλούσε με τη γυναίκα πίσω από το γραφείο. Στηριζόταν πάνω στο γραφείο με μια χαλαρή στάση και ο Ζαχαρίας είδε ότι φορούσε μια απο τις πεντακόσιες αθλητικές βερμούδες που κατείχε και ένα αμάνικο που άφηνε να φανούν τα μπράτσα του και μέρος απο το τα πλευρά του. Κατέβασε το σάλιο του.

Ναι...

Είχε κερδίσει αυτή την επιβράβευση με το να μπει μέσα στο γυμναστήριο μόνος του. Τα γυμναστήρια είναι απαίσια μέρη, όλοι το ξέρουν αυτό.

Πόντοι στον Ζαχαρία!

"Ζαχαρία!" τελικά ήταν ο Αχιλλέας που μίλησε πρώτος όταν σήκωσε το βλέμμα του, διακόπτοντας την συζήτηση με την γυναίκα.

"Γειά" έκανε και προσπάθησε να ελέγξει την αναπνοή του όταν είδε ένα μεγάλο χαμόγελο να εμφανίζεται στα χείλη του, κάνοντας τα μάτια του να γυαλίζουν κάτω από τον απογευματινό ήλιο. Ο Αχιλλέας τον πλησίασε.

"Γιατί μυρίζεις σαν γαρδένια;" έκανε ο Ζαχαρίας πριν προλάβει να σταματήσει τον εαυτό του. Ο Αχιλλέας γέλασε.

"Έκανα ντουζ πρίν από λίγο. Παρατήρηση σημειώθηκε" του έκανε με ενα ελαφρύ χαμόγελο και άρχισε να περπατάει προς το πίσω μέρος του γυμναστηρίου. Τα μαλλιά του φαινόταν απαλά από το μπάνιο αλλά και το φως που έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα «άνοιγε» το καστανό τους. Ο Ζαχαρίας έμεινε στη θέση του. Κοίταξε γύρω του και τα μάτια του έμειναν σε έναν τετράγωνο τρύπα που σήκωνε βαρύ. Ξαφνικά του έδωσε ένα εχθρικό βλέμμα.

"Θες κάτι;"

Το αγόρι έσφιξε την τσάντα στον ώμο του και έτρεξε πίσω από τον Αχιλλέα.

Η αίθουσα που θα έκαναν πρόβα ήταν αρκετά μεγάλη με ψηλό ταβάνι και δυο σειρές κερκίδες. Από τις αίθουσες που μπαίνεις και έχουν ήχο και μυρίζουν λίγο χλώριο.

Ο Αχιλλέας του είπε να πάει να βρει δύο σκουπόξυλα στην αποθήκη, δείχνοντας την πόρτα και λέγοντας ότι θα επιστρέψει σε μισό.

Ο Ζαχαρίας βρήκε δύο σκουπόξυλα και ο Αχιλλέας γύρισε σε μισό, ενημερώνοντας τον ότι διαβεβαίωσε να μην τους ενοχλήσει κανείς.

Και στρώθηκαν στη δουλειά. Άρχισαν βλέποντας τίς κινήσεις που τους είχε δείξει η κ. Ανθή και πρόσθεταν κάτι παραπάνω, μερικές λεπτομέρειες ακόμα.

Το μυαλό του Ζαχαρία έτρεχε με τη σειρά. Το όλο κόλπο ήταν ότι η μάχη τους ήταν χωρογραφημένη και είχε τρία κύρια μέρη με το καθένα τη δική του σειρά κινήσεων.

"Ένα!" φώναξε ο Αχιλλέας και ξεκίνησαν. Και ξαφνικά ο Ζαχαρίας δεν ήταν ο Ζαχαρίας αλλά ο Ρωμαίο και ο Αχιλλέας ήταν ο Τιβάλδος. Ακόμα και χωρίς κανένα να τους βλέπει, κανένα κοινό, οι δύο τους βρισκόταν στη σκηνή που τόσο ταίριαζαν, σε ένα διαφορετικό κόσμο.

Στροφή.
Δεξιά.
Αριστερά.
Επίθεση.
Πίσω.
Στροφή.
Δεξιά.
Πίσω.
Ξανά.

Ο Αχιλλέας είχε τις ακριβώς αντίθετες κινήσεις από τον ίδιο. Όπου αυτός είχε επίθεση, ο Αχιλλέας είχε απόκρουση.

"Τώρα το τρία!" τον άκουσε να λέει και έφερε στο μυαλό του εκείνη τη σειρά κινήσεων. Στο χέρι τους κρατούσαν από μια σκούπα που λειτουργούσε ως ξίφος/κοντάρι.

"Ένα ξανά!"

"Δύο!" Είχαν κάνει πρόβα αυτό το κομμάτι αρκετές φορές στις πρόβες της Πέμπτης. Ήξεραν τις κινήσεις και απλά έπαιζαν. Απλά χόρευαν. Πρόσθεταν την ελαφρότητα και την ευκαίρια που χρειαζόταν. Οι μυς του άρχισαν να συνηθίζουν και να κινούνται πιο χαλαρά. Η μια κίνηση έβγαινε μετά από την άλλη.

Τελείωσε η πράξη και χαμήλωσαν τα κοντάρια τους. Οι ανάσες τους χτυπούσαν στους ψηλούς τοίχους της αίθουσας. Μία λεπτή γραμμή ιδρώτα σκέπαζε το σώμα του. Μετάνιωσε ξανά την επιλογή της ζέστης μπλούζας που διάλεξε. Τράβηξε τον λαιμό της μπλούζας και φύσηξε προς τα κάτω. Τα μάτια του συνάντησαν του Αχιλλέα και τον είδε να χαμογελάει σηκώνοντας τα φρύδια του.

"Κουράστηκες;"

"Εμπρός" επέστρεψε το χαμόγελο ο Ζαχαρίας "Τρία!"