Ω Ρωμαίο, Ρωμαίο {b×b}

Πράξη ΙΙΙ, Σκηνή Ι

"Ζαχαρία άσε κάτω το όπλο"

Ο Αχιλλέας τον κοιτούσε με τρόμο καθώς το άλλο αγόρι με ένα μοχθηρό ύφος έπιασε το πινέλο σαν να έπιανε μαχαίρι από ταινία τρόμου και το σήκωσε ψηλά πίσω απ'το κεφάλι του.

Το χαμόγελο μεγάλωνε στο πρόσωπο του Ζαχαρία και τα μάτια του γούρλωναν κάνοντας τον αν φαίνεται όλο και περισσότερο σαν δολοφόνος. Είδε τον άλλο να σηκώνει τους ώμους του και πιάνει τα μάγουλα του γεμίζοντας το πρόσωπο του με το μπλέ που χρησιμοποιούσαν για να βάψουν το σκηνικό του κάστρου. Πήρε μια βαθιά εισπνοή και ο Ζαχαρίας ετοιμάστηκε για την κραυγή.

"Ρωμαίος, Τιβάλδος. Μπροστά στη σκηνή παρακαλώ" ακούστηκε δυνατά η φωνή της θεατρολόγου. Οι κινήσεις τους πάγωσαν. Ο Αχιλλέας έβγαλε τα χέρια του από τα μάγουλα του φανερώνοντας ότι δεν είχε μονο μπλέ αλλά και κίτρινο στα δάχτυλα και πλέον στο πρόσωπο του.

"Με σκοτώνεις σε μισό" είπε με πολύ σοβαρό ύφος για κάποιον που έμοιαζε με πινακα του Πόλοκ και ο Ζαχαρίας άρχισε να γελάει. Ο Αχιλλέας σηκώθηκε όρθιος και του πρόσφερε το χέρι. Ο Ζαχαρίας ήταν έτοιμος να το δεχτεί αλλά ο Αχιλλέας έφερε το χέρι στην μύτη του γεμίζοντας τον με κόκκινο χρώμα.

"Μισό είχες και κόκκινο;"

"Αγόρια, αγόρια, λοιπόν, χαίρομαι που ενδιαφέρεστε για τα σκηνικά μας. Και το μεικ απ" είπε η θεατρολόγος ρίχνοντας μια ματιά πάνω από τα γυαλιά της στα χρωματιστά τους πρόσωπα όταν στάθηκαν μπροστά στη σκηνη "Ναι..." έκανε εκπνέοντας βαριάκαι ξανάρχισε "Δουλεύουμε μήνες σε αυτή τη δουλειά και θα ήθελα πολύ να-"

Το έργο ήταν πια σχεδόν τελειωμένο. Όταν ο Αχιλλέας αποφάσισε εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα ότι ήθελε τον ρόλο του Τιβάλδου, του αντίζηλου και εχθρού του Ρωμαίου, ο Ζαχαρίας έμεινε μπερδεμένος. Είχαν αρχίσει ως το ζευγάρι του έργου και τελικά θα έπαιζαν τους αιώνιους εχθρούς;

Δεν είχε ιδέα πώς και γιατί αλλα ταίριαξαν απίστευτα. Παρουσιάζοντας μια απο τις σκηνές όπου ο ένας προκαλεί τον άλλο, κατάφεραν να κερδίσουν τους ρόλους τους. Σαν Ρωμαίος πια ο Ζαχαρίας και σαν Τιβάλδος πια ο Αχιλλέας λειτουργούσαν σαν κουρδισμένο ρολόι πάνω στη σκηνή. Είχε βέβαια να κάνει με τις αμέτρητες πρόβες και την σωστή καθοδήγηση της καθηγήτριας αλλά η χημεία τους πάνω στη σκηνή έβγαζε ένα γλυκόξινο με τις σωστές αναλογίες το καθένα. Έβγαζαν την όξυνση από τα λόγια και τις κινήσεις των δυο εχθρών αλλα και την αρμονία από την συνεργασία τους ως ηθοποιοί. Δεν είχε συμβεί ποτέ κατι σαν αυτό στη ζωή του Ζαχαρία. Να ταιριάξει με σε αυτούς τους αταίριαστους ρόλους. Εκτός από το έργο, η σχέση του με τον Αχιλλέα άρχισε να παίρνειμια ενδιαφέρουσα τροπή. Άρχισε να του μιλάει στο σχολείο και να κάθεται μαζί του στα διαλείμματα (όταν δεν ήταν με την παρέα του, ο Ζαχαρίας δεν θα τολμούσε να κάτσει με όλους αυτούς). Ο χρόνος που περνούσε με τον Αχιλλέα είχε δημιουργήσει κάτι που ο Ζαχαρίας δεν είχε ξανασυναντήσει.