Yıldız Masalı

2. Bölüm

(Multimedyada masal var)

Kendime geldiğimde bir hastane odasında öylece yatıyordum. Gözlerimi açtığımda ilk o görüntü geldi aklıma. Masal yazdırmıştı. Bu kadar çok seviyorsa niye bıraktı ? Niye bir kere bile aramadı ? Nasıl bir dengesiz bu adam ?

Teyzem uyandığımı fark ettiğinde hızlıca yanıma gelip sıkıca elimi tuttu.

"Masal iyimisin hayatım ?"

"İyiyim annecim. Noldu bana ?"

''Ufak bir sinir krizi geçirdin tatlım, sakinleştirici yaptılar.'' 

''Cenaze?''

''2 saat sonra. Ama bu halde gitmek istemessen sorun olmaz bence yat dinlen biraz.''

'' Ahh teyzee. Ne kadar bırakıp gitmiş olsa bile babam o benim. Hiç bir anım olmasada en azından veda etmeliyim.''

''Şey. Tabi ki. Ben. Sadece daha fazla üzülmeni istemiyorum.''

Ahh. Teyzemm. Canımdan bir parça. Doğduğum andan beri yanımda olan tek insan. Annem diye bildiğim, her baktığımda tanımadığım annem sandığım insan.

''Biliyorum annem. İyi ki varsın. Bir şey isteyebilirmiyim senden?''

''Soruyor musun cidden?''

''Artık anlatır mısın?''

''Bunu gerçekten istiyor musun?''

''Evet''

''Peki öyleyse.'' derin bir nefes aldı. Ne kadar üzgün olduğu gözlerinden belli oluyordu. Belki o günleri hatırladığından belkide beni üzceğinden korktuğu için üzülüyordu bu kadar. Bilmiyorum..

''O çok iyi birisiydi. Yani. Şey. Baban. Elinden geldiği sürece herkese yardım ederdi. Annenden önce hergün başka bir kızla eğlenirdi. Ama annenle tanıştıktan sonra bambaşka bi insana dönüştü. Ne olduğunu kimse anlayamadı. Ne başka bir kıza bakıyordu nede başka kötü bir şey yapıyordu.''  Gözlerini kapattı. Sanki o günleri özlüyor gibi bir hali vardı. Haklı aslında nasıl özlemesin ki. Ablası yanındaydı. Ve hayat onun için daha kolaydı.

''Baban ilk defa aşık olmuştu. Anneni herşeyden çok seviyordu. DEliler gibi. Gözü ondan başkasını görmüyordu. Sonra işte evlendiler falan falan. ablam senden önce düşük yapmıştı. Yani  doğal olarak senin doğumun oldukça riskliydi. O gün. Ahh masal '' Devam etmiyim dercesine gözlerime bakıyordu. Ama banane ya bilmek hakkımdı.

'' Devam et teyze lütfen'' derin bir nefes alıp devam etti.

''O gün kavga etmişlerdi. Neden olduğunu bilmiyorum. Sonra annenin sancıları başlamış hastanetye giderlerken oğuzhan hastaneye gelmem için beni aradı.''

''Oğuzhan?''

''Baban ''

''Adı oğuzhan yani. Neyse sen devam et teyzem''

''Hastaneye gittiğimde doğum başlamış. Ama tabi doğum sırasında bişeyler olmuş işte.Annen.. ''

Gözünden akan yaşları silerek devam etti.

''Baban annenin ölümünden hep kendini sorumlu tuttu. O yüzden hiç yanına gelemedi. Zaten bir daha hiç eskisi gibi olamadı. Sonra bende seni alıp ingiltere'ye gittim. Gerisini biliyosun zaten.''

''Ne iş yapıyodu?''

''Büyük bir holdingi vardı sonradan özel bir okulla hastanede yaptırdığını duymuştum.''

''waow baya zenginmiş bizim kaptanoğlu desene '' gülümsemeye çalışmıştım ama ne kadar başarılı olduğumu pek bilmiyordum açıkcası. Ama teyzemde bana eşlik etmişti. Daha sonra beraber gidip cenaze için hazırlanmıştık.

Cenaze acayip kalabalıktı. Bu kadarını tahmin etmiyordum. Okulundaki öğrenciler formalarıyla okuldan çıkıp gelmişlerdi. Hepsi ağlıyordu. Okulundaki öğretmenler, hastanede çalıştığını düşündüğüm insanlar, holdingle çalışıyo olabilicek takım elbiseli ciddi duran adamlar, gazeteciler, arkadaşları ve daha bir sürü insan.

Tabutu açtıklarında yanına gittim. Beyazlarla örtülü olan babama ikinci ve son kez baktım. Elimi kalbinin üstüne koyup kulağına eğilerek.

'''Senelerce ben hep burda olmuşum seninle beraber. Bundan sonrada aynı yerde sen benimle olucaksın BABA. Rahat uyu molur. Affettim ben seni.''