Oyunumuz Hayat/TAMAMLANDI

32.Bölüm

Aslında karşımda gördüğüm kişi yıllar önce en sevdiğim insandı diyebilirim ama bana yaptığı şeyi hala unutamıyorum.

Yıllar önce

Herkese neşe dolu ve iyi düşüncelerle yaklaşan saf bir kızdım ben.Hayat bana ne kadar darbe vurursa ben onun darbelerine kahkahalarım ve gülümsememle karşılık verdim.Ancak başarılı oldum mu?Asla.

Bir ara başarırım diye düşünürken Hakan'ın yaptığı şey tüm inancımı kaybettirdi bana.

Hakan,ben,Barış,Ayla ve Kaan aslında aynı üniversiteden mezunduk.Ancak şimdiki kadar hiç bir zaman olmamıştık.Fakat benim bir sırrım vardı ve bunu bir tek Barış biliyordu.

Bir gün ders çıkışı o gün benim şanssızlığıma ıssız olan yoldan otobüs durağına doğru yürüyordum.Arkamda bir kaç ses duyunca irkilip korkarak arkama baktım ama hiç kimseyi göremeyince yürümeye devam ettim.Bir süre öylece yürüdükten sonra bir anda karşıma çıkan insanla içim rahatlamıştı-şimdilik-.

-Hakan?Senin burada ne işin var?

-Ne işim olduğunu anlarsın bence birazdan.

Bir anda üzerime yürümeye başladı.Korkumdan çığlık atarak durağa doğru koşmaya başladım.Hakan arkadaşımdı benim,dostumdu ya da öyle zannediyordum.Eve gidene kadar korkumdan çantama sarılıp ağlamıştım.Eve geldiğimde ise korkudan kapıyı 3-4 kere kilitlediğimi hatırlıyorum.Hatta bir kaç gün boyunca okula falan da gitmemiştim.Çünkü hiçkimse Hakan'dan böyle iğrenç bir şey beklemezdi.Benim başıma gelmemiş olsa ben bile inanmazdım.

Dünya ne kadar da küçükmüş.Zihnimin en derinlerinde kalmış kötü bir anı olmasına rağmen onu karşıma tekrar çıkardı.

-Hayal?

Bu öyle bir soruydu ki asla cevaplayamayacağım türdendi.Öylece yüzüne bakmakla yetindim.Çünkü ben birine bir kez güvenirdim ve eğer o kişi benim güvenimi kaybederse bir daha asla ama asla o kişiye tekrar güvenmezdim.

-Şey...uzun zaman oldu.Hatırladın mı beni?

-Evet.Hayatımdan ne kadar silmek istesemde demek ki hayat seni kafamdan silmeme izin vermiyor.

-Tek suçluyu hayat yapmayalım bence.Bu belkide kaderdir.

-Kader sadece aptalların inandığı ve hayattaki iyi-kötü her şeyi ona bağladığı bir kaçış yolundan ibarettir.O yüzden bana kaderden bahsetme.

-Felsefi yönünü tekrar harekete geçirmişsin?

-Aslında sadece kötü anılarla karşılaşınca uyguladığım bir savunma tekniğidir felsefe.

-Bilmez miyim.Hayatın nasıl peki?

-Seni pek de ilgilendirebileceğini düşünmediğim bir soru bu Hakan.O yüzden bence git.

-Biliyorlar mı?

-Hakan...o olay seninle birlikte tarihe kazındı ama illa ki merak ediyorsan söyleyeyim,hayır.Hiç kimse hiç bir şey bilmeyecekti ve öyle de oldu.

-Anlatabilirdin.

-Senin aksine dostlarımı koruyup onlarla gerçekten kardeş gibi olduğum için senin ağzını burnunu kırıp nezarete düşmelerine göz yumamazdım.

-Demek onlara bu kadar değer veriyorsun?

-Zannettiğinden daha fazla değer verdiğimi bildiğini zannediyordum.O kadar da saf değilsin Hakan.