Some Mad Hope (ML, #4.5)

Kabanata 29

Kabanata 29

Long Lost

"Ready ka na ba?" tanong 'ko habang bina-brush ang aking buhok sa pagtingin sa front mirror ng kanyang truck.

"I am. I was, angel. Ang tanong is, kung ready ka na?" he vented. Nakita ko ang pagsuklay ng kanyang medyong magulong buhok gamit ang kanyang kamay. Nakasandal ang isang braso sa aking upuan.

My collarbone suddenly protruded. Huminga ako ng malalim dahil natamaan ako sa kanyang sinabi. He's right. Tama nga siya kung ako ba ay handa na upang kausapin si Nanay Theresa at mga katanungan 'ko dati pa. I should face this bravely. There's no way I could conquer it by asking her.

"15 minutes had passed, angel. It is either you go there inside or we stay inside the condo for nothing," he meaningfully said.

"I will go there," I firmly uttered. Tumingin ako sa kanya at saktong ganoon din ang kanyang estado, pinag-aaralan ang aking ekspresyon. I tried to believe myself that I am ready. Because there's no way I can't do this not believing in myself. He has this brooding serious face and I shiver. Nakatitig lamang siya sa aking mata at tinitiyak ang sinasabi 'ko sa kanya ay totoo. "Thank you," bulong 'ko.

"Alright. Go ahead. Make yourself free," and he winked.

Bumaba na ako ng truck. I stride forward to the Hospicio. It is clearly lunch time because the kids are not outside, playing. Isang sister lamang ang nasa hardin at nagdidilig ng halaman. Ang ilang tumutulong sa ampunan ay abala para sa pagpapakain sa mga bata. Dumiretso ako kung saan ang pahingahan ni Nanay Theresa.

I stopped when I was about to knock on the door. Kumuha muna ako ng lakas loob sa paghinga ng malalim bago kumatok. Then I knock. Twice. Thrice. The door opened, appearing Nanay Theresa's pure face.

A faint smile appeared on me.

"Hi," nahihiya 'kong bungad. "Uhm..." I trailed off. Nanginig ang aking boses kaya napayukom na lamang ako ng aking kamay. "About the incident po...I am sorry po for walking away," sunod-sunod ang aking mutawi.

I was afraid to look at her, because I knew I am completely looking at my grown-up reflection. But the courage is poking my system, I look at her, unshed tears are wanting to fall any minute. Her chin quaked. Napalunok ito habang nakatitig sa akin. I feel her urge to touch me ngunit tinitimbang pa niya ito. "Uhm, I am here just I don't know really. Siguro po may gusto lang akong malaman..." Napakagat ako ng labi sa pagpapipigil ng emosyon. I crack a chuckle, nervously and unsure. "Pwede po ba akong pumasok?"

"Oo naman! Tara pasok! Pasok!" Naaligaga siya at napaayos na lamang ng kanyang kama. Ang manipis na foam ay nakapatong sa kawayang kama. Pinaupo niya ako roon habang siya ay nakatayo lamang. "May gusto k-ka bang iba? Tu-tubig? Juice?" she stuttered.

"I'm fine po," mabilis kong awit.

"Kahit pagkain," alok niya.

I quickly shake my head.

"Ah, ganoon ba..." Napatulo ang kanyang luha kaya siya napatalikod sa akin. Kunwari'y may inaayos na damit at nilalagay sa loob ng durabox. I clasp a hand over my mouth to stop the sobbing. My sight is blurry because of the tears. "Patawarin mo 'ko...hindi ko gusto na iwanan ka rito sa ampunan. Bata ka at walang kamuwang-muwang. Sana mapatawad mo 'ko sa ginawa ko sa inyo..." The sobbing starts. Nanginig ang kanyang balikat habang hawak-hawak ang isang dress na pambabae. Humarap ito sa akin habang yakap-yakap ito.

My mouth hang open. My lungs even craving for air. Gusto kong lumapit sa kanyang ngunit naistatwa lamang akong nakaupo sa kanyang kama. My mouth trembles horribly. Tuloy-tuloy ang aking pagluha.