Strange truelove. Larry Stylinson.✔️

21

Harry's POV

"Hi, Lou." Zeg ik wanneer ik binnen loop. Hij ligt nog altijd hetzelfde. Ik ga zitten op de stoel waar ik de laatste tijd vaker op zit dan mijn eigen bank. "Dus, mijn moeder is vandaag langs geweest. Ze wilt je graag ontmoeten, Lou."

Ik zucht een keer diep en kijk naar de grond. Ik pak zijn hand vast en druk er een kusje op. Een traan rolt langzaam over mijn wang wanneer mijn lippen op de rug van zijn hand rusten.

"Ik mis je, Louis. Waarom moest dit gebeuren. De bestuurder waar je tegenop reed, ligt niet in een coma, weet je dat? Het gaat goed met hem, op wat gebroken botten na." Ik frons. "Waarom kon hij dit niet krijgen." Ik frons dieper.

Dat was gemeen om te zeggen. Natuurlijk wil ik niet dat die man in een coma terecht komt. Dat verdient hij niet: niemand niet.

"Sorry, ik weet niet waarom ik dat zei." Mompel ik. Meer tranen rollen over mijn wangen. "Ik hoop dat je me niet vergeet, Lou." Zucht ik. "Ik weet niet wat ik dan zou doen. Ik heb trouwens je planten water gegeven." Zeg ik met een grinnik. "Ik weet hoe veel je van ze houdt, beetje raar, maar goed." Ik veeg mijn tranen weg.

Er is een klop op de deur en iets later zie ik Eleanor verschijnen. Ik sta op en geef haar een knuffel.

"Hey, hoe is het?" Ik haal mijn schouders op. Ze glimlacht en gaat naast Louis zitten op een stoel. Ze pakt zijn hand. "Hey, Lou. Het is Elean-"

We draaien ons gezicht beide naar het piepende hartslagapparaat en ik vergroot mijn ogen. Tranen vullen mijn ogen en Eleanor kijkt me aan met grote ogen.

"Zeg nog is wat." Zeg ik snel.

"Uh, ik zag je moeder vandaag nog, Lou." Haar stem trilt. Ik druk op de rode knop wanneer zijn hartslag weer versnelt.

Er komt bijna meteen een zuster aan.

"Is er iets mis?"

"Z-Zijn hartslag versnelde toen ze tegen hem begon te praten." Ik kijk nog een keer naar Louis en zie dat de frons op zijn gezicht verdwenen is, waardoor er nu een op mijn gezicht staat.

"Wat zei je?"

"Ik zei alleen gedag."

"Ben je al is eerder op bezoek geweest?" Eleanor schudt haar hoofd. "En bij jou geeft 'ie geen reactie?" Ik schud ook mijn hoofd. De zuster kijkt me aan met een blik die ik niet kan plaatsen. "Wat bent u van hem?"

"Ex vriendin." De zuster zucht zacht. "Mag ik vragen hoe lang jullie hebben gehad en wanneer het over ging en wanneer jullie een relatie kregen?"

"Uh, ja. We hebben ongeveer drie jaar gehad en het is ongeveer 3 maanden  uit." De zuster knikt en kijkt naar mij.

"Iets bijna 3 maanden." Ik grinnik zacht. De zuster lijkt te snappen wat er gebeurd is en glimlacht.

"Oké. Het komt vaak voor dat mensen die te maken krijgen met geheugenverlies door een ongeluk, de laatste 3 maanden tot 3 jaar compleet zijn vergeten. Sommige zelfs hun hele leven. Nu denken wij dat dat bij Louis niet het probleem zal zijn. We denken dat hij de laatste drie maanden niet kan herinneren." Ik slik.

M-Maar, dan k-kent hij mij niet meer." Stotter ik.

"Ken je hem pas drie maanden?" Ik knik.

"Zoiets."

"Het spijt me. Maar er is nog niks zeker, het kan zijn dat hij alles nog herinnert of alleen een paar weken niet. Dat weten we niet. Wat ik wel weet is dat hij deze week-waarschijnlijk-nog wakker gaat worden, maar doen moet jij tegen hem praten, sorry." Zegt ze tegen Eleanor. Ik kijk naar Louis, zucht en ga naast hem zitten terwijl ik zijn hand vastpak.

———————
Sorry voor het lange niet updaten!

Ik weet niet of ik snel weer een HS ga plaatsen. Er is ontzettend veel aan de hand op dit moment in mijn familie. Ik heb gewoon eerlijk gezegd geen tijd en zin om te schrijven, sorry. Ik blijf gwn doorgaan, maar misschien duurt het gewoon een tijdje. Sorry.

Please vote x