Strange truelove. Larry Stylinson.✔️

30

Harry's POV

"Wanneer kom je weer terug?" Vraagt Louis.

"Morgen." Louis zucht.

"Het is saai zonder jou." Geeft hij toe. Ik bijt op mijn lip. "Waarom ben je überhaupt weg?"

"Omdat ik tijd nodig had voor mezelf." Geef ik toe.

Het is echt zo. Ik had gewoon tijd nodig om te denken. Ik weet inmiddels wel dat-als Louis echt z'n herinneringen niet terug krijgt-ik verder moet gaan en hem moet vergeten. Hij heeft eerder een herinnering terug gekregen. Hij kreeg toen een soort kleine aanval of iets. Hij vertelde dat hij de herinnering van toen zijn moeder een week kwam en ik er was terug kreeg en één toen we een keertje uiteten gingen, maar meer heeft hij er niet gekregen.

Hoe kan ik hem vergeten als hij het enige is dat ik wil? Niemand begrijpt half hoeveel pijn ik heb. Ik doe altijd vrolijk als Louis en ik samen zijn, ik ben dan ook oprecht blij-hoe kan je dat niet zijn met hem-, maar ik heb dan ook zoveel pijn. Ik kan en wil hem niet zomaar vergeten. . . Hij is mijn Louis, en dat zal altijd zo blijven.

"Harry, als je ergens mee zit of je hebt problemen, kan je tegen me praten, he. Ik luister altijd." Ik glimlach.

"Weet ik, Lou. Maar je zal het niet begrijpen." Hij zucht, duidelijk teleurgesteld. "Lou, ik ga hangen. Ik ben vrijdag terug, ik heb afgesproken met de jongens in het café om de hoek waar Eleanor werkt, kom ook, alsjeblieft." Hij zucht.

"Oké, ik zal er zijn. Doei, Hazz." Ik sluit mijn ogen en zeg gedag terug voor ik ophang.

Ik laat me vallen op het bed van het hotel waar ik verblijf en duw mijn gezicht in het kussen. Ik bijt hard op mijn lip om mijn tranen binnen te houden. Waarom? Waarom, is de vraag dat ik me al maanden afvraag. Waarom Louis? Waarom ik? Waarom nu?!

Ik haat de ruzies die Louis en ik gehad hebben, over mijn 'vreemde' gedrag. Als hij eens wist wat er in mijn hoofd omgaat als ik alleen al naar hem kijk. Als hij eens wist wat er gebeurd is in de maanden die hij vergeten is. Als hij eens wist hoe fucking erg ik naar hem verlang. In alle manieren mogelijk. Dan wat? Vraag ik mezelf af. Dan wilt hij nooit meer met me praten, dat weet ik zeker.

Ik sta zuchtend op en kijk hoe laat het is. Zes uur. Ik haal mijn hand door mijn haar, pak mijn jas en loop mijn kamer uit, het hotel uit. Ik ga opzoek naar de dichtstbijzijnde MacDonalds en bestel een big-Mac menu.

Als ik het op heb ga ik terug naar het hotel, neem een douche, ga in bed liggen, kijk een paar afleveringen van Friends en val inslaap.

— — —

Als ik wakker word de volgende ochtend, pak ik mijn telefoon dat afgaat en neem het op.

"Hey, bud." Zegt Liam. Ik begroet hem terug. "We hadden 12 uur afgesproken, toch?"

"Ja, hoezo?" Ik wrijf in mijn ogen en ga rechtop zitten, met een hand bij mijn oor en de andere steunend achter mij.

"Nou, het is kwart voor 12 en je zou me sms'e als je onderweg bent." Mijn ogen schieten open. Fuck.

"Oh fuck, sorry, ik heb me verslapen. Ik ben er om half." Liam lacht zacht.

"Is goed. Tot zo."

Ik hang op en trek snel mijn kleren aan. Ik poets mijn tanden, was mijn gezicht, doe mijn haar en pak de laatste dingen in. Als ik zeker weet dat ik alles heb loop ik naar de receptie en check uit. Ik stap mijn auto in en begin te rijden.

Na ongeveer een half uurtje kom ik aan bij het café. Ik stap uit en loop naar binnen, ik kijk even rond en zie mijn vrienden al snel aan een tafel zitten. Ze staan allemaal op wanneer ze me zien en ik geef ze één voor één een knuffel-Louis iets langer dan de andere.

"Dus, hoe was het?" Vraagt Zayn. Ik haal mijn schouders op.

"Het was oké." Het is even stil tot Louis de stilte verbreekt met een diepe zucht.

"Harry, kan ik je, alsjeblieft, even spreken?" Vraagt hij. Ik knik.

Hij staat op en we lopen een klein stukje weg van de tafel. Hij draait zich naar me om en trekt zijn wenkbrauwen op.

"Wat is er?"

"Ik wil dat je tegen me praat." Zegt hij serieus.

"Wat bedoel je?" Vraag ik schaapachtig.

"Je weet wat ik bedoel, Harry. Vertel me gewoon wat je dwars zit. Heeft het met mij te maken?" Ik zucht.

"Ik wil er niet over praten." Zeg ik zacht.

"Waarom niet?"

"Omdat ik het niet wil." Hij rolt zijn ogen.

"Waarom niet?" Dramt hij door.

"Daarom, Louis!" Zeg ik luider dan ik wilde, maar hij irriteert me nu. Ik zie mensen opkijken van hun tafels, inclusief onze vrienden.

"Wat is er zo vreselijk dat je me niet kan vertellen?!" Zegt hij luidt en geïrriteerd.

"Je begrijpt het toch niet, Lou."

"Dat weet je niet!" Ik balm mijn vuisten en loop weg, terug naar de tafel, maar word weer tegengehouden door Louis' hand om mijn pols. "Laat me los." Sis ik en draai me terug naar hem.

—————-
Hehe, see you soon.

Bij 25 votes ga ik verder ;)