Karadenizli Sevdam

1.1

Hayıflanarak yatağımdan kalktım. Dün gece geç saatlere kadar telefonda oynadığım için uykumu hiç alamamıştım. Bu halde kalkıcak halim yoktu, amaan okul kaçmıyor ya. Rahatlamış bir şekilde tekrar yatağıma uzanıp kendimi uykunun kollarına attım.

•••

Uyanmamı sağlayan kırılacak derecede çalan kapı sesiydi. Kimin olduğunu merak etsemde içimi engel olamadığım korku hissi sarmıştı.

"Anne, sen mi geldin?"

Ürkekçe sorduğum bu soruya ne yazık ki cevap alamamıştım. El mahkum gidip kapıyı ben açacaktım. Uzandığım yerden kalkıp yavaşça kapıya doğru ilerledim. İyice tedirginleşmiştim. Korku filmlerindeki gibi gerizekalı kızlara benzemiştim.

"Kim o?" Sorduğum sorular yanıtsız kalıyordu, bu da benim korkmamı fazlalaştırıyordu. Kapıyı açmakla açmamak arasında kalıyordum. Bu düşüncelerimi dağıtan yine kapı sesi oluyordu, neredeyse kırılacak derecedeydi.

"Bismillahirrahmanirahim." Diyerek kapıyı açtım. Karşımda gördüğüm kişi kesinlikle beklediğim kişi değildi, ayrıca bu beni daha fazla geriyordu. Burda ne işi vardı ki? Ne işi olacak benimle uğraşmaktan vazgeçmiyor ki! Psikopat.

"Senin ne işin var burada rahatsız?" Sinirli ayrıca ürkek bir şekilde sorduğum soruya sadece gülümseyerek cevap verdi. Onun gülümseyici beni iğrendiriyordu. Hala cevap veremeyeşi beni daha da sinirlendiriyordu.

"Sana diyorum Baran!"

Hızlıca üzerime yürümeye başlayınca bende geri adımlar atmaya başladım bizi durduran şey evin duvarı olmuştu. Sert bir şekilde sırtımı duvara vurmuştum bu da Barana fırsat olmuştu. Beni sıkıştırmıştı! Onu ittirmeye çalışsamda başarılı olamıyordum.

"Baran gider misin? Polis çağıracağım!" Gülmekten vazgeçmiyordu. Bu çocuk beni niye ciddiye almıyordu?

"Üzgünüm prenses, sana fazla zaman tanıdım. Bugün benim günüm." Kurduğu cümlede neyi ifade ettiğini anlayamamıştım. Ne demek oluyordu bu?

"Anlamadım." Yüzüne sinirli bir şekilde bakıp cevap vermesini sabırla bekliyordum.

"Yani, bugün Ulaşla görüşemeyeceksin!" O kim oluyorda bana karışma hakkını kendinde görüyor? Gerçekten sinirimi bozmaya başlamıştı artık. Onu kandırmak amaçlı kafamda bir plan kuruvermiştim. Kaçış yolumun olması gerekliydi.

Yüzüne masumca bakıp gülümsemeye başladım, bu onun hoşuna gitmiş gibiydi. Elimden geldiği kadar onu hızlı bir şekilde ittirdim. Sersemce yere kapaklandığında intikam alırmış gibi kahkaha attım. Ardından karnına bir tekme patlattım.

Hemen burdan kaçmam güvenli bir yer bulmam gerekiyordu, polisi arayabilmem için. Merdivenlerden hızlıca inmeye başladığımda ayağımı burkmuştum. Arkama döndüğümde baran ayaklanmış benim arkamdan koşuşturuyordu. Olayın verdiği gerginlikle ağlamaya başladım. Burktuğum ayağıma zar zorda olsa basıp kaçmaya çalışıyordum, bu benim çok canımı yakıyordu.

Apartman kapısı göründüğünde rahatça nefes verdim. Hızlıca kapıya doğru koşmaya başladığımda hem arkama bakıyor hemde koşuyordum. Biriyle çarpıştığımda ne olduğunu anlayamamıştım. Umursamayıp gitmeye yeltendiğimde beni durdurmuştu. Kimin olduğunu merak ederek kafamı kaldırdığımda gördüğüm kişi Ulaştı. Bu sefer gerçekten rahatlamıştım.

"İrem noluyor, neden ağlıyorsun sen?" Endişeyle sorduğu bu soruya şaşırdım, ağladığımı bile unutmuştum.

"Ulaş yardım et." Panik olmuş bir şekilde ne yapacağımı kimden yardım isteyeceğimi bilemiyordum. Gerçekten korku filminde gibiydim.

"Benden kaçamazsın küçük hanım." Baran gülümseyerek bana yaklaşırken Ulaşı görünce duraksadı.

"Ulan sen ne arıyorsun burda?" Ulaşın sorduğu bu sinirli soruya Barandan cevap gelmemişti. Ondan yana tek gördüğüm şey korkmuş gözler buna rağmen yüzünden eksik olmayan alaycı gülüş.

"Sanane?" Omzunu silkerek verdiği cevaba en az Ulaş kadar bende sinirlenmiştim.

"Ne demek sanane ula?" Ulaş Baranın yakalarından tutup sıkmaya başladığında bende çaresizce onları izliyordum. Beklemediğim anda Ulaş Barana yumruğu geçirince neye uğradığımı şaşırdım. Panikle istemeden bir çığlık patlattım.

"Noluyor burda?!" Arkamı döndüğümde göz göze geldiğim gözler kime aitti gözlediğim gözler bunlar değildi, yollarını gözlediğim kişi sen değildin. Neredeydik biz?

"Anne, açıklayabilirim."

BÖLÜM SONU.