Wolf identity

12. De korte terugkeer

D e e l  2 : O n t w i k k e l i n g

Het was weer eens een prachtige lente ochtend. Ryan had wat fruit voor me voorzien dat hier groeide. Zodra ik ontbeten had, maakten we een plan om te vertrekken. We moesten een kaart zien te vinden met een overzicht van ons land. Ik wist wel ongeveer hoe het land eruit zag, maar niet in detail. In mijn rugzak zat standaard wel een landkaart, maar die lag nog in het gebouw waar ik mijn proeven had gedaan. Ook het briefje met de naam van het geneesmiddel had daarin gezeten. Gelukkig wist ik dat nog wel uit mijn hoofd. We moesten ook een aanleiding zien te vinden naar waar dat meisje dat Ryan verraden had, gevlucht kon zijn. Iemand die haar al die tijd geleden nog gekend had. Ryan wist meteen wel iemand die nauw met haar in contact was geweest en we besloten om daar heen te gaan. 

In het begin van de tocht ondervonden we niet veel problemen. Ryan wist goed welke paden van het woud het makkelijkst te bewandelen waren. Toen we vertrokken had ik een laatste blik geworpen op het prachtige meer met het Sakura bos. Ik zou hier zeker later nog eens willen terugkomen, nadat alles voorbij was. Als ik het overleefde natuurlijk.

Ongeveer halverwege hield Ryan plotseling halt. Hij rechtte zijn rug en zijn oren draaide verschillende richtingen uit. 'Er is hier iemand. Wees op je hoede.' Toen hij kort daarna een stap vooruit zette, werd hij plots een heel stuk de lucht in getrokken. Hij bungelde ondersteboven met zijn ene voet vast aan een strop. Ik wilde naar hem toe rennen toen ik plots uit mijn ooghoek iets roods zag. Op ongeveer 3 meter afstand van mij stond Ava, met haar groene ogen keek ze me verrast aan. Haar dolk was maar enkele centimeters van Ryan's nek verwijdert. 

'Audrey... Ik had niet verwacht dat ik je nog zou zien.' Met een blik van afschuw keek ze naar Ryan en dan weer naar mij. 'Waarom loop je samen met dat monster? Heeft hij je gegijzeld?'

'Nee, dat is het niet... We werken samen.' 

Ava's ogen werden groot van verbazing. 'Heb je wel eens goed naar hem gekeken? Hij zou je elk moment kunnen verslinden.'

'Daar ben ik me van bewust, maar ik weet dat hij dat niet zal doen. Of toch niet op dit moment. Ryan is niet zoals de meeste Mali's. Ik vond hem als dood achtergelaten een stukje verder het woud in. Toen ik dacht dat mijn overwinning nabij was, bleek het dat hij nog leefde. Ik was ook bang, maar ik heb mijn angst kunnen overstijgen toen ik hem beter leerde kennen.' Ik keek naar de dolk die ze nog steeds dicht bij zijn nek hield. 'Ik wilde eigenlijk ook niet die overwinning halen, omdat mijn geheugen dan verwijdert wordt.'

'Dat herinner ik me wel.' zei ze. 'Maar ik heb het geld wel nodig. Hoe moet ik anders overleven?'

'Ik weet zeker dat er nog genoeg andere manieren zijn om aan geld te komen. Er zullen al heel wat problemen opgelost zijn als er geen Mali's zouden zijn. Maar om dat te doen, zal je hem wel voor nu moeten laten gaan. Hij kent namelijk iemand die iets met de zaak te maken zou kunnen hebben.'

'Oké, ik geloof je. Ik wil je wel helpen, maar dat betekend nog niet dat ik hem vertrouw.' Ze haalde haar dolk weg van zijn nek en maakte de strop rond zijn voet los. 

Ryan viel naar beneden en hij kwam mooi met zijn handen en voeten op de grond. Daarna stond hij terug recht. Hij was zeker een kop groter dan Ava.

'Ik zal je altijd in de gaten houden. Houd dat maar in je hoofd.' 

Na nog zeker een uur te wandelen, kwamen we uiteindelijk aan bij de rand van het bos. Ryan had voorop gelopen en niet veel meer gezegd. Ik en Ava volgden hem, zonder ook veel te zeggen. Een grote stenen muur doemde voor ons op. De metershoge muur dat ons en ook nog vele andere dorpen scheidde van de Mali's in het woud. De muur stond er al vanaf mijn geboorte. De aanval van tien jaar geleden was namelijk niet de enige die de mensen schrik aanjoeg. Er waren er geregeld al anderen gebeurt. Tien jaar is zeker al de langste periode van vrede die ons dorp heeft gekend.