Wolf identity

24. Volksliederen en hallucinaties

Na mijn bad keerde ik terug naar de woonkamer. Ik had mijn nieuwe kleding aangetrokken die iets geschikter was voor in het woud. Mijn korte broek was vervangen door een zwarte jeans. Daarop droeg ik een donkergroen shirt met lange brede mouwen. Mijn laarzen kwamen maar net onder mijn knieën om me te beschermen tegen scherpe doorns. Het medicijn nam ik mee in een tas die schuin van mijn schouder over mijn buik liep.

Mijn ogen vielen als eerst op Ryan die languit op de sofa lag. Hij hield zijn arm voor zijn gezicht waaruit ik kon opmaken dat hij sliep. Hij had ook andere kleding aan met vooral donkere tinten. Zijn lange bruine jas zag er ondanks de kleur elegant uit.

Mijn hart bonkte in mijn keel hoe langer ik naar hem keek waarna ik besloot om mijn blik af te wenden. Ik mocht me niet te veel laten afleiden door hem. Ondanks dat ik hem misschien wel kon vertrouwen, bevonden we ons in een heel nieuw terrein waar alles een potentieel gevaar kon zijn.

Op dat moment ging de deur met een gons open. Mira kwam binnen met twee grote zakken in haar beide handen. 'Ik heb het eten bij!' riep ze op een enthousiaste toon.

We gingen met z'n drieën aan tafel zitten. Mira gaf ons allen een bord en pakte de zakjes uit op tafel. 'Dit is het hoofdgerecht.'

De sterke geur van vlees drong mijn neusgaten binnen toen ze een bakje voor ons zette met een ruime variatie aan vleessoorten. Sommige stukken waren rauw en het bloed droop ervan af. Ik deed mijn best om mijn neus niet op te halen.

Het meeste van mijn maaltijden waren tot nu toe vegetarisch geweest omdat plantaardig voedsel nu eenmaal goedkoper was dan dierlijke maaltijden. Nu was ik in een dorp vol met carnivoren die hoogstwaarschijnlijk hun voedsel zelf vingen. Ik was dus niet verbaasd toen ik zag wat ik voorgeschoteld kreeg.

Om het veilig te houden, nam ik zorgvuldig een kippensaté eruit. Voor ik het op mijn bord legde, controleerde ik nog een aantal keer of het goed doorbakken was.

Toen ik mijn saté op had, zat ik al redelijk vol en aangezien de rest van de vleessoorten er onheilspellend uitzag, besloot ik om het hierbij te laten.

Mira en Ryan aten - letterlijk en figuurlijk- als uitgehongerde roofdieren. Ze genoten duidelijk van het maal. In geen tijd was het bakje volledig leeg.

'Vanavond zal er een groot feest plaatsvinden omdat onze alpha honderd jaar oud wordt.' zei Mira toen we allen klaar waren met eten. 'Het is de perfecte gelegenheid om kennis te maken met de rest van de pack.'

Ik wist niet dat we vanavond al gingen kennismaken met de anderen en al helemaal niet dat er een feest was. Mijn feeststemming was ver te zoeken aangezien het gevaar overal op de loer kon liggen en mijn familie nog steeds in gevaar was.

Mira zal mijn verwarde blik gemerkt hebben en speelde hierop in: 'Je hoeft niet mee te feesten als je dat niet wil natuurlijk.'

Het was noodzakelijk om de mensen rondom me heen te leren kennen ook al was ik niet in de feeststemming bedacht ik me. Misschien kan ik zelfs de alpha zien. 'Ik zal meegaan.' zei ik met een geforceerde glimlach.

Ook Ryan stemde in nadat hij een korte blik met me wisselde.

Mira knikte goedkeurend. Vervolgens liep ze naar een kast in de hoek en nam er enkele potjes uit.

'Wat is dat?' vroeg ik nieuwsgierig.

'Dit is verf.' Ze draaide de potjes één voor één open. Er waren veel verschillende kleuren. 'Het is een traditie om je gezicht op een bepaalde manier te verven bij een feest. Voor dit feest wordt vooral rood en paars gebruikt wat symbool staat voor de gezondheid van onze leider.' Vervolgens ging ze afwachtend op de bank zitten. 'Kom.' Wenkte Mira me.