Wolf identity

18. Een avond op het balkon

Ik haalde opgelucht adem toen ik Ryan uit de massa zag verschijnen. Aiden was ook al in de ventilator geklommen en maakte zich klaar om te vertrekken. Het leger van mensen en weerwolven zaten nog steeds achter hem aan. Ze zouden hem niet zomaar laten vertrekken. Ryan kon hoog springen, het zou voor hem geen moeite moeten zijn om op zichzelf hier te geraken. Toch stak ik mijn hand naar hem uit, om me ervan te verzekeren dat hij het zou halen.

'Snel, pak mijn hand vast!' riep ik.

Vlak voor hij mijn hand pakte, vloog er plots een pijl door de lucht en trof Ryan recht in de rug. Hij kreunde even, maar reikte dan toch zijn hand uit naar mij. Ik trok hem naar binnen, nu zouden we allemaal veilig moeten zijn. Hijgend trok hij de pijl uit zijn rug.

'Doet het pijn?' vroeg ik.

'Nee, het zal wel snel weer genezen.' Zei hij op geruststellende toon.

Aiden, die vooraan in het rijtje zat, gebaarde dat we hem moesten volgen. We kropen door de verschillende gangen van het ventilatiesysteem. Af en toe werd het zo donker dat ik geen hand meer voor ogen zag, maar ik wist dat Aiden en Ryan nog wel konden zien, dus dat stelde me gerust.

Door het briesje dat ik voelde in mijn gezicht, wist ik dat we niet ver meer van de uitgang verwijderd waren. Aiden maakte het luik naar buiten open, en we stapten allemaal naar buiten. De late namiddagzon scheen op mijn gezicht. We stonden op één van de daken van het gebouw. Niet aan de straatkant, want toen ik rond me keek, zag ik overal kleine tuintjes van mensen die rondom woonden. In die tuintjes stonden verschillende moestuinen en bomen. Op de hogere verdiepingen waren oneindig veel balkons, waar mensen hun natte was ophingen, of ze zaten op een stoel van het weer te genieten. Het zag er allemaal heel gezellig uit, toch was er ook een keerzijde aan dit rooskleurige beeld. Tussen iedere afscheiding van een tuin, bevond er zich prikkeldraad en een hoge, grijze muur. Ik moest niet lang nadenken waarom dat er was. Wanneer er een Mali in één van de appartementsgebouwen zou aanvallen, zou het voorkomen dat hij zich zou kunnen verplaatsen van gebouw tot gebouw, zodat de schade beperkt kon blijven.

Met mijn ene arm voelde ik aan mijn schouder, door het kruipen door de ventilatiegang, was het weer beginnen bloeden. Het deed al iets minder pijn dan in het begin, maar de kogel zal er waarschijnlijk nog steeds ergens in zitten. De panti onder mijn rok was aan mijn knieën volledig gescheurd en onder het stof, ook mijn handen waren zwart en geschaafd.

Ava kwam naar me toe, ze wist dat ik een schotwonde had. 'We zullen een plaats moeten vinden om de nacht door te brengen, zodat iedereen even kan rusten.'

Ik wilde zeggen dat het helemaal niet nodig was, maar toen bedacht ik me. Ava en de rest zagen er ook best moe uit, hoewel ze geen ernstige verwondingen hadden opgelopen. Er was nog voldoende geld over om een hotelkamer te nemen voor ons vieren.

'Dat is oké voor mij, eindelijk eens een nacht buiten dit vreselijk saaie gebouw.' zei Aiden op opgewekte toon.

Met z'n vieren kropen we over de daken van de stad, zo ver mogelijk van het gebouw van waar we ontsnapt waren vandaan. Het leek erop dat we niet achtervolgt werden, dat hoopte ik toch. Toen we ver genoeg waren, daalden we via een noodtrap af naar beneden op de begane grond. We waren al iets verder van het centrum van de stad. Het eerste hotel dat we tegenkwamen, besloten we om binnen te gaan. Ava was ervoor al eens in een hotel geweest toen ze nog reisjes maakte met haar familie en blijkbaar zijn de prijzen in ieder hotel ongeveer hetzelfde. Het gebouw was smal en hoog, met heel wat balkons. Binnen was er een kleine balie. Aiden ging al snel in de lounge zitten bij het raam. Op zijn hoofd had hij een soort zonnehoed om zijn oren te bedekken. Waarschijnlijk had hij het onderweg ergens meegenomen. Ik en Ryan gingen niet veel later ook in één van de zetels zitten, in afwachting totdat Ava alles geregeld had.