De late namiddagzon scheen op de stenen voorgevel. Ryan klopte op de deur en wachtte tot er iemand zou opendoen. De marktdag was ondertussen al wel afgelopen, dus normaal gezien zou er wel iemand thuis moeten zijn. Na een tijdje opende de deur. Een oude man met grijzend haar keek ons vanuit een kleine kier aan.
'Wat komen jullie hier doen?' vroeg hij. Hij keek ons alle drie aan.
Ryan stond het dichts bij de opening en zei: 'Ik ben Ryan, misschien herkend u me nog. Het is al een hele tijd geleden. We zouden u iets willen vragen.'
Eerst keek de man Ryan fronsend aan, maar toen veranderde zijn blik in een oogopslag. 'Wacht eens, jij bent die ene jongen die altijd meehielp om mijn groenten te vervoeren. Je bent nog niets verandert na al die jaren zie ik. Kom maar binnen, ik help je graag.'
Het interieur van de woonkamer zag er klassiek uit. Op de kast naast mij stonden er heel was porseleinen beeldjes.
'Ga maar zitten. Ik ga ondertussen een koffie voor me halen. Wilt er nog iemand iets om te drinken?' vroeg hij vriendelijk. Ava en ik verzochten om wat thee en Ryan water. Ondertussen gingen we met z'n drieën in de lange, bruine, stoffen bank zitten. Het kleurige tapijt onder ons had ook al heel wat jaartjes doorstaan, dat kon ik zien aan de verschillende vlekken die erop te zien waren. Aan de wand hing er een ingekaderde foto van een gezin. Ik zag de jongere versie van de man die hier nog was. Toen had hij nog geen rimpels en zijn haren waren blond. Hij stond arm in arm met een jong blondharig meisje. Je kon duidelijk zien dat het vader en dochter waren. Zou zij het meisje zijn waarover Ryan het had? Faith, heette ze, dacht ik. Daarnaast stond waarschijnlijk zijn vrouw. Het leek een zeer gelukkig gezin, maar hoe lang zou dit al wel niet geleden zijn?
Ondertussen kwam de oude man vanuit de keuken met het tableau. Hij zette de kopjes en glazen voor ons op de houten salontafel en ging in de overstaande zetel zitten. 'Wat wil je zoal weten?'
Ryan schraapte zijn keel. 'Ik zou willen weten wat er met je dochter is gebeurt. Ik heb ze namelijk al een hele tijd niet meer gezien.'
De man stopte met het roeren in zijn koffie, alsof hij plotseling aan een oude gedachte herinnerd werd. 'Faith, ik zou bijna vergeten dat ze er nog was. Ik weet dat je goed bevriend met haar was. Ze betekende heel veel voor me en ze was ook heel lief voor iedereen. Maar op een dag stond ze met iemand te praten op de straat die haar een flyer gaf. Ze leek heel geïntegreerd te zijn door de uitleg die deze persoon haar te vertellen had. Ik zocht er natuurlijk niet te veel achter. Ik vertrouwde erop dat ze wist wat ze deed. Ze was tenslotte toen al zestien. Toch was er vanaf die dag iets verandert. Ze kocht tal van boeken over biologie en wetenschappen. Enkele maanden later maakte ze regelmatig reisjes naar allerlei plaatsen in het land. Ze zei dat het voor een belangrijke studie was, dus ik ondersteunde haar met haar het geld te geven dat ze nodig had. Twee jaar later, de dag dat jij achttien was geworden,' De man keek naar Ryan. 'vertrok ze weer voor een reisje. Deze keer had ze meer spullen bij zich. Het ging voor iets langer zijn deze keer had ze gezegd.' De man grinnikte. 'Sindsdien heb ik haar nooit meer gezien.' Hij nam enkele slokjes van het kopje in zijn hand.
'Dat zal wel niet makkelijk zijn geweest voor u. Hoelang hebt u haar al niet gezien dan?' vroeg Ryan.
'Ik denk zeker wel twintig jaar. We hebben haar jarenlang proberen te contacteren, maar er kwam geen antwoord. Met de trein zijn we elk dorp afgereisd, maar ook zonder resultaat. In tussentijd is mijn vrouw gestorven aan een ziekte. Zij probeerde altijd het goede in Faith te zien. Ze dacht dat haar iets overkomen was en met die gedachte is ze ook heengegaan, maar ik denk er wel anders over. Het lijkt wel alsof mijn dochter sinds die dag dat ze die vreemdeling is tegengekomen, bezeten werd door iets dat ik niet in de hand had.'
'Mijn innige deelneming voor uw vrouw.' zei ik op beleefde toon.
'Dankjewel jongedame. En jij bent?'
'Ik ben Audrey, een vriendin van Ryan, en dat is Ava, ook een vriendin van mij.'
JE LEEST
Wolf identity
Hombres LoboDe 17-jarige Audrey Hunter woont al heel haar leven in een dorp aan de westkant van haar land Rugia. Het wordt ook wel eens "de verlaten richting" genoemd. Alles in haar leven leek goed te gaan. Tot er een moment kwam dat alles overhoop werd gebrach...