Renkleri Gören Kız

7

   "Ben yokken kendini öldürmemeye çalış. Dersin bitince görüşürüz." Zorla gülümsüyorum. Kendince şaka yapıyor ama midem yerinden oynamış gibi hissediyorum. Ben ve kendini öldürme problemi, aynı cümlede bile olunca tuhaf geliyor. Derse falan gitmiyorum. Ders dinleyemeyecek kadar bunalmış durumdayım.

   Öğrencilerin kullanabilmesi için kütüphanede duran bilgisayarlara koşuyorum. Sonra da kimsenin bilmediği ama kendi keşfim olan bir şeyi uyguluyorum. Sadece eğitmenlerin girebildiği bir kısım var. Burası genelde boş oluyor ve ben de burada daha iyi çalışıyorum. Girerken bir eğitmenin ismini vermek yeterli, ben de yıllardır dekanın ismini veriyorum. Onun izniyle geldiğimi söylüyorum ve beni yasaklı bölüme sokuyorlar. Kimse gidip de dekana Mia Rodriguez'in eğitmen kısmına geçmesine izin verdiniz mi diye sormayacaktır.

   Tam orta yerdeki bilgisayarı açıyorum. Burada istediğimi yapabilirim ve kimsenin ruhu duymaz. Arama motorları kocaman ders kitaplarından çok daha hızlı sonuç verecektir. O yüzden arama ekranına şu soruyu yazıyorum.

   'Kendini öldürmek isteyen birini nasıl durdurursun?'

   İlk çıkan sonuçları dışımdan okuyorum.

   "-Yalnız bırakmayın. Tamamdır.

   –Onu dinleyin. Pekâlâ, bu konuda uğraşıyorum.

   –Yargılamayın. Kesinlikle yargılamıyorum.

   –Cümlelerinize dikkat edin. Bunu yapamamış olabilirim.

   –Destekleyici kelimeler kullanın. Henüz onu da yapıyor sayılmam.

   –Önemsediğinizi gösterin."

   Bunu nasıl yapacağım hakkında bir fikrim yok. Ayrıca üçüncü sınıf psikoloji öğrencisi olarak konu hakkında daha fazla bilgi sahibi olmam gerekmez miydi? Bir sonraki maddeye geçiyorum.

   "-Hayatın güzelliklerinden ve yaşamın heyecanlı yönlerinden bahsedin. Siktir!" Çocuğa hayatın boktan bir yer olduğunu ve insanların öldüğünü söylediğim anı hatırlıyorum. Mia! Geri zekâlı, Mia!

   "-Nedeni çözmeye çalışın. Neden şunlardan biri olabilir; depresyon, akli rahatsızlıklar, alkol veya uyuşturucu bağımlılığı, hastalıklar, kronik ağrı, acı, finans problemleri, yalnızlık, ilişkilerde problemler, aile, kayıp, herhangi bir taciz veya tecavüze maruz kalmak, umutsuzluk hissi. Tanrım!" Hangisi olabilir? Not defterimi çıkarıp hepsini sırasıyla yazıyorum. Declan'a uyduğunu düşünmediğim maddelerin üzerini çiziyorum.

   -Depresyon, akli problemler, alkol veya uyuşturucu bağımlılığı, hastalıklar, kronik ağrı, acı, finans problemleri, yalnızlık, ilişkilerde problemler, aile, kayıp, herhangi bir taciz veya tecavüze maruz kalmak, umutsuzluk hissi.

   Şimdilik tek emin olduğum Declan'ın akıl hastası olmadığı. Devam etmeliyim. Ayrıca deftere internette bulduğum bir numarayı da ekliyorum. Uluslararası intihar engelleme hattı 1-800-273-8255.

   "Zararlı madde ve eşyaları kaldırın." Bunu yapabilmek için evine girmem gerekiyor. İçimdeki James Bond alarma geçiyor. Deftere yazmaya devam ediyorum. 'silah, ilaç, kimyasallar, kemerler, halatlar, keskin bıçak ve makaslar, testere vs.'

   Testere mi?!

   Ve o anda işin ciddiyetini kavrıyorum.

   Yardıma ihtiyacım var.

   "Dekanın seni tanıdığını bile sanmıyorum." Cliff'in ensemdeki gözlerini hissedebiliyorum. Açık sayfaları hızlıca kapatıp defter sayfasının üzerini kolumla örtüyorum.