ထမင္းဝိုင္းေလးတြင္ေတာ့...
"ေကာင္းေကာင္းစားပါ့မယ္...omma"
"အင္း...သားေလး..စားစား..."
အေမျဖစ္သူ ျပဳတ္ေပးေသာ မီေယာဂုေလးအား
ေသာက္ေနေသာ Seong Wuႏွင့္ သားျဖစ္သူအား
ဂ႐ုဏာသက္စြာၾကည့္ေနၾကေသာ မိဘႏွစ္ပါးတို႔အား
Danielေငးၾကည့္ေနမိရင္းမ်က္ရည္ဝဲလာရျပန္တယ္
ဟုတ္သည္ေလ...သူ႔မွာ အေမမွမ႐ွိေတာ့တာ...
အေမဆံုးၿပီးကတည္းက မိခင္ေမတၱာငတ္ခဲ့ရတဲ့ သူ႔အဖို႔ ဒီလိုျမင္ကြင္းဟာ အားက် ဝမ္းနည္းစရာေပါ့
"ဆရာေလးလည္း စားေလ..ဘာျဖစ္လို႔လည္း
ဟင္းရည္က ပူလို႔လား? မ်က္ရည္ဝဲေနသလိုပဲ"
Seong Wuရဲ႕ အေမေျပာမွ Daniel
က်လုဆဲ မ်က္ရည္တို႔အား သုတ္ပစ္ရင္း...
"မ..မဟုတ္ပါဘူး..အန္တီ...
ကြၽန္ေတာ္ေသာက္ပါ့မယ္"
စကားေတြ ထစ္ေငါ့စြာ ေျပာၿပီး မီေယာ့ဂုကို ေခါင္းမေဖာ္တမ္း ေသာက္ေနေသာ Danielကို
Seong Wu နားမလည္စြာ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္...
'ဒီလူႀကီး...ဘာျဖစ္သြားတာပါလိမ့္'
"Da..daniel....ခင္ဗ်ား အိပ္ေနၿပီလား?"
အခန္းငယ္ေလးရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ေပၚက ေမြ႔ယာေလးေပၚ အတူအိပ္ေနၾကရင္း တစ္ဘက္သို႔ လွည့္အိပ္ေနေသာ Danielဘက္ကို Seong Wuလွည့္အိပ္လိုက္ၿပီး စကားစလိုက္မိတယ္...
"အင္း....အိပ္ေတာ့မွာပါ...
မင္းေရာ..."
"အဟင္း...ခင္ဗ်ားကို ေမးစရာ႐ွိလို႔"
႐ုတ္တရက္ ေဘးကိုလွည့္လာကာ ေျပာေသာ Danielေၾကာင့္ Seong Wuအၾကည့္လႊဲလိုက္ကာ ေမးခ်င္ေနေသာ ကိစၥဆီသို႔သာ စကားစလိုက္တယ္...
"အင္း...ေမးေလ...ဘာသိခ်င္လို႔လဲ"
"ခင္ဗ်ား...ဘာလို႔ ခုနက ထမင္းစားေတာ့...
ငိုတာလဲ"
"အဟင္း...မင္း သိခ်င္ေနတယ္ေပါ့''
"ဟုတ္တယ္..."
