Love boat

17

Langzaam knipperde Pip met haar ogen. Boven haar herkende ze een witte tl buis. Toen ze haar hoofd omhoog wilde tillen werd ze zachtjes omlaag gedrukt.

'It's fine, you're save,' hoorde ze een stem zeggen.

Langzaam probeerde ze zich te bedenken waar ze beland was. Maar de eerste gedachte die meteen in haar op kwam was iets anders. Frenkie was niet hier.

'Where am I?' vroeg ze gestresst. Ze tilde haar hoofd nu op en keek om zich heen. Ze lag in een kleine ruimte op een brancard.

'Where is Laura, and have you seen Frenkie?' wilde ze weten. Op dit moment hobbelde de ruimte en klapte ze met haar hoofd terug op het kussen. Ze was duidelijk in een ambulance beland.

'You will see them in the hospital, I promise,' glimlachte de man. Hij gaf een seintje naar de bestuurder dat hij rustig kon rijden, Pip was immers weer bij kennis.

Langzaam sloot ze haar ogen weer. Ze was in een nachtmerrie beland. Gezonken met een schip, in een onbekend land, en nu was ze ook nog onderweg naar het ziekenhuis. Zonder dat ze een idee had van waar Laura was. En van de jongens had ze al helemaal geen idee. De hele situatie zorgde ervoor dat het haar allemaal te veel werd. Ze voelde zichzelf weer wegzakken.

-

'Do you know where Laura is?' was de eerste vraag die ze meteen stelde toen ze haar ogen weer open deed. Ze hoorde verschillende vrouwenstemmen om haar heen. De taal die ze spraken was duidelijk Spaans.

'She's in that room,' een verpleegster wees met haar handen naar de muur voor haar.

'When can I go home?' Pip moest alles weer even op een rijtje krijgen.

'I don't know sweetie,' een vrouw met prachtig zwart krullend haar wreef Pip over haar hoofd.

Zuchtend sloot Pip haar ogen weer. Maar nog geen seconde later schoten ze weer open.

'My parents..' bracht ze uit. 'They don't know where I am,' ze probeerde haar telefoon uit haar zak te graaien.

'Maybe it's better if I call them,' de verpleegster pakte voorzichtig het toestel uit haar handen en verdween er mee naar de gang. Pip vreesde al voor de reactie van haar ouders. Maar er waren nu andere dingen belangrijker.

'Is Frenkie de Jong here in the hospital?' wilde ze weten van de twee verpleegsters die nu nog aan haar bed stonden.

'There are so many new people brought tonight, we don't know everyone's name,' verontschuldigde de vrouw zich. Ze perste er een voorzichtig glimlachje uit.

'Frenkie de Jong, maybe you know him from the newspapers? He's a player of Ajax,' probeerde Pip te vissen.

'Ajax Amsterdam?' vroeg de vrouw met de zwarte krullen nu enthousiast. Pip knikte hevig.

'My husband is a big fan,' vertelde de vrouw haar.

'If you find him, I will fix a signature for you, I promise,' beloofde Pip.

'I will do my best,' beloofde de zuster Pip op haar beurt.

Toen voelde Pip haar ogen weer langzaam dichtvallen van vermoeidheid. Langzaam verdween ze in dromenland.

-

'Pip, ben je wakker?' hoorde ze een stem naast haar fluisteren toen ze langzaam wakker werd.

'Frenkie?' vroeg Pip toen ze haar ogen open deed.

'Nee, ik ben het,' hoorde vanuit het bed naast haar komen.

'Lau! We moeten hier weg! We moeten Frenkie vinden!'

'We moeten hier ook weg,' hoorde ze haar vriendin na een tijdje antwoorden. 'We worden vanmiddag in een of andere gymzaal gedropt.'

Vanmiddag.. Pips hersenen draaide op volle toeren. Nu pas had ze door dat ze het besef van tijd ook helemaal kwijt was.

'Oké,' probeerde ze dapper te zeggen. Ze slikte haar angst weg.

'Ik heb trouwens net met onze ouders gebeld,' vertelde Laura haar. 'Ze weten dat alles goed gaat. Ik heb alleen verteld dat we nog niet weten hoe we thuis komen, maar dat we dat nog laten weten.'

Pip knikte. Hun ouders, wat moeten die wel niet gedacht hebben toen ze het nieuws lazen. Het werd steeds warmer in de kamer merkte Pip nu, ze schopte langzaam de deken van haar benen af.

'Wat is dat voor gymzaal, waar we straks heen gaan?' vroeg Pip aan Laura. Ze was de ruimte waar ze nu in lagen in zich aan het opnemen. Naast gele muren en een wastafeltje stonden er twee simpele bedden in de kamer, die stiekem al veraadden dat het niet de bedoeling was dat ze hier lang zouden blijven.

'Alle geredde mensen verblijven daar, tot dat er een vlucht naar huis gaat,' legde Laura uit.

Geredde mensen. Pip liet de twee woorden even tot haar doordringen. Er waren dus ook mensen die het niet gered hebben. Als dat maar niet... Ze stopte haar eigen gedachten door hard in haar eigen arm te knijpen. Nee. Zo moest ze niet denken. Frenkie en de jongens waren hier ook gewoon aan land, al moesten ze alleen nog even uitzoeken waar.