Love boat

19

'We are searching for Frenkie de Jong,' vertelde de vrouw aan de man die nog steeds de lijst door aan het gaan was. Die knikte om te laten weten dat hij het snapte.

Zenuwachtig stond Pip toe te kijken. En hoe langer het duurde, hoe minder nagels ze overhield.

Na 5 minuutjes keek de man schuldig op. 'I'm sorry, I can't find his name.'

Pip voelde de grond onder zich wegzakken, maar vlak voordat ze in een zwart gat dreigde te vallen hoorde ze opeens een bekende stem achter zich.

'Pip!!'

Als een gek draaide ze zich om.

'Matthijs!' zei ze tegen de jongen achter haar. Huilend wierp ze zich in zijn armen. Ze verstopte haar hoofd in zijn shirt en kon haar tranen niet stoppen. Zachtjes wreven zijn grote handen over haar rug. 

'Waar is Frenkie?' snikte ze nadat ze na een tijdje het lef had om het te vragen.

'Die komt er als het goed is zo aan,' meldde Matthijs. Ongelovig keek ze hem aan.

'Jullie zijn veilig?'

Maar voordat Matthijs kon antwoorden zag ze de gestalte van haar vriendje de hoek om komen. Ze wist niet hoe snel ze naar hem toe moest komen en startte met sprinten. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit zo hard had gerend. 

'Frenkie!' riep ze. Vlak voordat ze zich in zijn armen stortte zag ze hem verrast op kijken. 

'Pippie,' fluisterde hij in haar oor. Pip hoorde de emotie in zijn stem. 'Waar was je nou?'

'Waar was jij nou?' snikte ze. 'Ik was jullie kwijt, ik was.. ik was.. zo bang,' hikte ze. 

'Ssssht,' troostte Frenkie haar. 'Alles is goed.'

'Ik dacht.. dat jullie dood waren,' snikte Pip. Ze drukte zichzelf nog dichter tegen hem aan en snoof zijn geur op. 

'Tuurlijk niet,' zei Frenkie. 'Ik blijf altijd bij je.' 

Ondertussen had de vrouw die haar had geholpen Laura en haar dochtertje er bij gehaald. 

'Ik ben zo blij dat jullie er zijn,' Pip zag dat er bij Laura ook tranen in haar ogen stonden. Maar vast niet zo erg als bij haar op dit moment. Haar ogen moesten helemaal rood zijn van het huilen. 

'Je moest eens weten hoe blij wij zijn, ik heb Frenk niet vaak zó in de stress gezien,' Matthijs trok Laura in een omhelzing. 

'Heb je je knuffel gevonden?' vroeg het kleine meisje nieuwsgierig. Ze kwam naast Pip staan. 

'Ja,' knikte die met een waterig lachje. 

'Wel een stuk groter dan mijn Woezel,' merkte het meisje op. Nu schoot Pip wel echt in de lach. Frenkie keek haar vragend aan. 

'Zij was haar knuffel kwijt, en ik ook,' knipoogde ze naar haar vriendje. 'En nu hebben we ze allebei weer gevonden.' 

Frenkie gaf haar grinnikend een kus op haar slaap. 'Ik ben ook blij dat ik je weer gevonden heb,' zuchtte hij. 

'Waar is Don eigenlijk?' vroeg Pip zich opeens af. Ze keek Matthijs en Frenkie ernstig aan. 

'Die ligt nog in het ziekenhuis, heeft een hersenschudding opgelopen,' legde Matthijs uit. 

'We komen net bij hem vandaan,' ging Frenkie verder. 'Het gaat goed met hem hoor, hij moet alleen rust hebben voordat we terug naar huis gaan.'

Alle vier bleven ze even stil na Frenkies opmerking. 

'Hoe komen we eigenlijk thuis?' durfde Pip na een tijdje te vragen. 

'Vliegtuig?' al voordat Matthijs de laatste letters uitsprak zag Pip Laura al verstijven. 

'Laura heeft onwijze vliegangst,' zei ze dan ook gelijk. 

Frenkie knikte begrijpelijk. 'Er zijn vast nog meerdere opties?' 

'Laten we eerst een slaapplek voor vanavond regelen, dan kijken we morgen wel verder,' stelde Matthijs wijs voor.

'Ooh, en jullie moeten Ajax even inlichten, die weten namelijk nog van niets,' wees Pip hen op het artikel op de Ajaxsite. 

-

'Hm, we hebben een bed gehad dat comfortabeler lag,' gniffelde Frenkie zachtjes. Hij lag samen met Pip op 1 luchtbed en ze deelden een slaapzak en wat dekens. 

'Wel lekker warm,' vond Pip. Stiekem genoot ze er onwijs van dat ze Frenkie weer zo dicht bij zich had. Ze kroop dan ook nog dichter tegen hem aan. Frenkie begreep de hint en sloeg zijn armen om haar heen. 

'Beloof je dat je me nooit meer zo laat schrikken,' fluisterde hij. 

'Jij gaat nooit meer zonder mij ergens heen,' reageerde Pip stellig. 

'Oh shit, en wat nou als ik nu naar de wc moet,' grijnsde hij voorzichtig. 

'Dan loop ik met je mee tot de deur,' zei Pip. Ze sloeg de dekens van hen af en probeerde op te staan van het luchtbed. Dat ging wat onhandig omdat het de hele tijd heen en weer schommelde. 

'Wat zitten er eigenlijk veel mensen op zo'n schip hè,' merkte Frenkie op toen ze samen door het gangpad liepen. 'Dat merk je normaal eigenlijk helemaal niet.' 

Pip knikte afwezig, en hoopte in haar gedachten heel hard dat dit inderdaad iedereen was die ooit op het cruise schip had gezeten. Ze moest er niet aan denken wat er met de mensen zonder reddingsboot was gebeurd. 

Frenkie merkte haar stilte op. 'Hey, wat is er?' vroeg hij lief. 

'Niks ik..' Pip besloot haar zin toch maar af te maken. 'Ik vraag me af of iedereen het gered heeft.' 

'Wij zaten in een van de laatste boten, er liep toen echt bijna niemand meer op het dek, ik weet natuurlijk niet hoe het met de hoeveelheid mensen beneden zat..' vertelde Frenkie haar. 

'Ik was zo bang in die boot, ik wilde helemaal niet zonder jullie weg,' de tranen schoten weer in Pips ogen toen ze aan dat moment dacht. 

'Maar het is goed gekomen,' herinnerde Frenkie haar. 'En ik ga nu nooit meer van je weg, alleen nu even.' Ze waren bij de wc's aangekomen. 

Vlak voordat Frenkie de deur voor haar dicht wilde doen besloot ze hem weer open te trekken en ging ze resoluut naast hem in het kleine hokje staan. Frenkie keek haar verbaasd aan, maar Pip had al besloten, de komende dagen wilde ze hem letterlijk geen moment meer uit het oog verliezen. 

Hoop dat ik jullie weer een beetje blij heb gemaakt hihi