Mr.Jeon || {Jikook} ✅

~ 1.3 ~

Jimin~

Okuduklarımla gözlerim dolarken telefonumu kapatıp cebime koymuştum. Sahiden pişman mıydı? Acı mı çekiyordu? Beni seviyor muydu? Hayır tabiki ahmak. Amacı seni kandırmak! İç sesimi dinlemeden yerimden kalktım. Mutfağa girdiğimde derin bir nefes aldım ve hyunglarımın arasında maknae'yi aradım. Jin hyung ne aradığımı anlamış olacak ki başıyla sessizce bahçeye çıkan camı gösterdi. Başımı sallayarak küçük adımlarla bahçeye çıktım. Havuzun kenarındaki şezlong'a oturan bedene baktım. Saçları birbirine girmiş, rüzgardan dolayı etrafa savruluyordu. Önüne doğru eğik olduğu için yüzünü göremiyordum. Sessiz olmaya özen göstererek yanına adımladım. Yanında durup bir süre beni fark etmesini bekledim. 3 dakikanın sonunda kalkmak için dikleştiğinde beni fark ederek yaşarmış gözlerini sildi. Gözleri yaşarmış, soğuktan dudakları çatlamış ve kızarmıştı. Benden tek farkı burnunun kızarmamış olmasıydı. Bir süre yüzüne baktıktan sonra yanındaki şezlong'a oturdum. O hala şaşkın bir ifadeyle yüzüme bakarken ben başımı havuza doğru çevirdim ve derin bir nefes aldım.

"Hyung?"
"Jungkook?"
"İyi misin hyung?"
"Bunu sana benim sormam gerekmez miydi? Neden burada yalnız oturuyorsun?"
"Sadece biraz bunaldım."
"Peki neden ağlıyordun?"

"Acı çekiyorum hyung~"

Fısıltıyla söylediği cümle ona bakmamı sağlarken gözlerinden yaşlar aktığını fark ettim. Yazdıkları doğruydu. O gerçekten üzülüyor ve acı çekiyordu. Yani sanırım~

Daha fazla göz yaşlarımı tutamayarak bende onun gibi ağlamaya başladım. Karşılıklı oturmuş annesinden gizli gizli sessizce ağlayan iki çocuk gibiydik. Hyunglarımızdan gizlemek ister gibi sessiz sessiz ağlıyorduk. Yavaşça şezlong'tan kalktığımda başını bana çevirdi ve gitme der gibi baktı. Elimi yavaşça kalkmasını ister gibi ona uzattım. Yavaşça kalkıp uzun boyuyla karşımda durduğunda şımarık çocuk görüntüsünden eser bile yoktu. Tıpkı bir bebek gibi karşımda ağlamaya devam ediyor beni de ağlatıyordu. Parmak uçlarımda yükselip kollarımı boynuna sardım ve ona sarıldım. Çok geçmeden elleri belimi bulup beni sararken başıda boynumdaki yerini almıştı. Sarılmış bir vaziyette ağlayan iki çocuktuk biz. Güçlü kalmaya çalışan ve birbirlerinden her fırsatta kaçan çocuklar~