aşkın nefretle dansı

Bölüm 37: Yeniden

.......5 ay sonra...........

Artık herşey anlamını yitirmişti benim için.Hiç bir şeyin önemi kalmamıştı.İzmir'e giderken geçirdiğimiz trafik kazasında görme yetimi kaybetmiştim.Artık etrafı sadece hatırladığım kadar görebiliyordum.

Hayatıma yeniden başlamıştım.İzmir'e geldiğimde bir süre sonra bir çocukla tanışmıştım.Furkan..

Bana çok yardımcı oluyordu.Yaşadığım bazı şeyleri unutmamı sağlıyordu.Jorden Amerikaya dönmek zorunda kalmıştı.Babasının holdinginin başına geçicekmiş.Bir nevi ceza gibi bir şeydi.

Mert ve Melis'in bize yaşattıklarından sonra Furkan bana iyi geliyordu.Görmüyordum ama hissediyordum.Onunlayken eğleniyordum.Doktorlar körlüğümün geçici olduğunu fakat ne kadar süreceğini bilemediklerini söylüyorlardı.

"Derin."

Kafamı sesin geldiği tarafa çevirdim.
"Furkan." Gülümsedim onun ne tepki verdiğini bilmiyordum .Nasıl göründüğünüde bilmiyordum.Gözlerim açıldığında onu hayal ettiğim gibi bulamamaktan da korkuyordum aslında.

"Seni bir yere götürmek istiyorum Derin."
"Nereye?"
"Süpriz."
"Peki ama söylesende bir şey değişmez görmüyorum zaten."
Bu duruma alışmıştım.Sadece hatırladığım kadarını görmek çok saçmaydı.

Hazırlanıp evden çıkmıştık.Arabaya binmeme yardım etmişti.Furkanın kokusu bana Mert'i hatırlatıyordu.
Vanilya kokusu gibi.
"Derin benim hakkımda ne düşünüyorsun."
"Bu nerden çıktı şimdi?"
"Merak ettim."
"Yani bilmiyorum ama iyi hissettiriyorsun.Yanımdasın ve bana yardım ediyorsun.Belki ödül alabilirsin.Kör kıza yardım eden vefalı genç"
Ben bunu söylerken güldüğünü duydum.
Duymak iyi geliyordu.En azından hissedebiliyordum.
"Bir gün gözlerin açıldığında ve beni gördüğünde fikrinin değişmrsinden çok korkuyorum."

Ne demek istediğini anlamıyordum.Bu da nerden çıkmıştı.Neden onu gördüğümde vazgeçeyim ki..
Hiçbir şey söylememiştim.

"Evet geldik."
"Neredeyiz?"

Yanıma gelip beni arabadan indirdi.Yürüyebilmem için elimi tutmuştu.

"Bana güveniyor musun?"
Onu başımla onayladım.Hafif rüzgar esiyordu.Sanırım yüksek bir yerdeydik.

"Furkan neredeyiz?"
"Sadece dinle ve hisset."

Rüzgarın tenime hafif dokunuşu beni gıdıklıyordu.Ve biraz uzaktan gelen dalga sesleri.Bir dakika burası...
"Burası uçurum kenarımı?"
"Derin sana bir şey söylemem gerek."

Ellerimi tuttu ve avuçlarını arasına aldı.
Bir elimi kalbinin üstüne götürdü ve orada tuttu.
"Belki tanışalı çok olmadı biliyorum ama Derin ben seni çok seviyorum.Ve senin hemen bir şey söylemeni beklemiyorum."

Gerçektende ne söyleyeceğimi bilmiyordum.Birden Kendimi Furkanın kolları arasında buldum.Bir süre hiç konuşmadan bana sarıldı.O kadar içten sarılıyordu ki.Bana onun yanında kendimi güvende hissettiriyordu.Mert'in yanında olduğum gibi.Onun bana sarıldığı gibi sarılıyordu.Ve ben belkide bunun için korkuyorum.Her şeyin başa sarmasından ve aynı olmasından.

"Sana bir iyi haberim daha var."

Ondan ayrıldım ve sesin geldiği yere odaklandım.

"Tekrar görebileceksin.Tedavisi varmış.Yani ameliyat olursan görebileceksin."

Hala susuyordum.Tekrar görüp görmek istemediğimden emin değildim.Belki de görmemek bana o ihanetin yükünü hafifletiyordu.

"Ben bundan emin değilim Furkan."

"Ne demek emin değilim Derin bak bunu yapman gerek çünkü biraz daha beklersen eğer görme yetini kaybedeceksin."

Bana bundan hiç söz etmemişlerdi.Nasıl görme yetimi kaybedecektim.Bana geçici olduğunu söylemişlerdi.

"Derin lütfen benim için."

Sesindeki çaresiz yalvarışı hissedebiliyordum.Beni bu kadar az tanıyan biri neden benim için bu kadar uğraşıyordu.

....................................................

Ameliyata girecektim herşey hazırdı.Furkan beni hemen hastaneye getirmişti.Birazdan ameliyata girecektim.Furkan doktorlarla konuşmaya gitmişti.

"Derin birazdan seni ameliyata alcaklar."

"O kadar heycanlıyım ki."

"Biliyor musun bende çok korkuyorum.Beni görünce benden uzaklaşmandan o kadar korkuyorum ki.Ama senin iyi olcağını düşünmek bile bana yetiyor."

"Neden senden uzaklaşayım ki öyle bir şey olmayacak."

Biz konuşurken doktor araya girmişti.Ameliyata giricektim yaklaşık iki saat sürecekmiş..

........

Ameliyattan çıkmıştım.Narkozun etkisi geçtiğinde uyandım.Ama gözümde bandajlar vardı.Bİrazdan doktorlar glip açacaklarmış.Çok heyecanlıydım.Ablamda buradaydı.Ama bizi dışarıda bekliyordu.İlk Furkanı görmek istemiştim.Keşke Jordenda burada olsaydı.Hastaneden çıktıktan sonra onunla görüntülü konuşacaktım.

"Evet Derin Hanım kendizi nasıl hissediyorsunuz?"

"Heyecanlı.."

"O halde sizi daha fazla bekletmeyelim."

Doktorlar bandajlarımı çıkarıyordu.Bandajlar çıktığında ilk olarak gözüme tutulan ışığı gördüm.

Doktorlar kontrolleri bitirdiğinde beni Furkanla odada yalnız bıraktı.Furkanın olduğu tarafa döndüğümde bana arkası dönüktü.Ayağa kalkıp ona doğru üyürüdüm.Kalbim çok hızlı atıyordu.Onu sonunda görecektim.Arkasına geldiğimde elimi onun omzuna koydum.

"Furkan?"

Yavaş yavaş bana dödüğünde gözlerime inanamadım.Ne söyleyip ne yapacağımı bilmiyordum ben sadece..........