aşkın nefretle dansı

Final 2: Son

***Mert*****
Derin yoğun bakımdaydı.İki gündür uyanmamıştı.Hiç bir yere gitmemiştim.Damatlığımın üzerinde olan kan lekeri kurumuştu.Herşeyin sorumlusu bendim.Ona bir şey olursa tereddütsüz yanına giderim.Çünkü şuan aşkın nefretle dansı araftaydı.Bizim hikayemizdi bu.Hayır inanmıyordum. Benden intikam almak için bunu yapmış olmasına.Hayır hayır vazgeçmeyecektim.Onu seviyordum.Jorden bana her ne kadar ölümcül bakışlar atsada bana bir şey söylememişti.
Doktor Derin'in yanından çıktığında hemen yanına gittik.
"Derin nasıl iyi mi uyanacak mı??"
"Sakin olun beyefendi. Bebekte iyi eşinizde."
Bebek mi?! Jordenla ikimizde şaşkınca doktora bakıyorduk.
"Bebek mi emin misiniz?"dedi Jorden benim yüzümde anlamsız bir gülümseme oluşurken.

"Evet iki haftalık hamile."

***3 hafta önce***
Derinle film izlemeyi çok özlemiştim.Sırtını bana yaslamıştı ve saçlarıyla oynuyordum.İpeksi yumuşaklıktaki saçları ve o lavanta kokusu beni büyülüyordu.
Boynuna küçük bir öpücük bırakınca bana hafifce gülümseyerek döndü.
Ahh onu özlemişim. Dudaklarımız birbiriyle buluştuğunda dudaklarının sıcaklığını hissediyordum.Dillerimiz adete dans eder gibiydi.Ellerim tişörtünün içine ulaştığında bir an geri çekilir gibi olsada bana daha çok yaklaştı.
Onu kucağıma alıp odaya doğru gitmeye başladım.Bu sırada boynunu küçük küçük öpüyordum.Odaya geldiğimde yavaşca yatağa bıraktım.
*****

Bizim bebeğimiz olacaktı.Baba olacaktım.Üstelik Derinden.Ve bebek sorunları halledecekti. Doktor yanımızdan ayrılırken Derin'i odaya alıyorlardı.Jorden odaya girecekken kolumdan tuttum. Bana duygusuz bir şekilde bakıyordu.

"Eğer hatırlamıyorsa ona söyleme."

"Neden böyle bir şey yapayım?"

"Bak bana güvenmeyeceğini biliyorum ama bu sefer her şey farklı olacak.Üstelik bebek var.Yani eper Derin öğrenirse bebeği aldırmak ister ve bizim yüzümüzden masum bir bebek ölür."

Jorden hala hissizce yüzüme bakıyordı.Hiçbir cevap vermeden içeriye girmişti.Bende arkasından girdim.Derin'in yanına gidip alnını öptü.

"Geçmiş olsun prenses. "

"Hiç bir şey hatırlamıyorum jo.En son mertle ev tuttuk ve evdeydik sonra neler oldu bilmiyorum. "

Jorden bana bakınca ona yalvaran gözlerle baktım.

"Mert sen neden orada duruyorsun? Üzülmedin heralde."

"B-beni çok korkuttun bebeğim."

Yanına gidip elini tuttuğumda Jo yanından kalkıp pencere kenarına gitti.

"Nasıl oldu?Nasıl vuruldum?Ve üstelik hamileymişim."

Ahh hemen bir şeyler düşünmem gerekiyordu.

"Seninle dışarıdaydık ve o anda iki kavga eden adamın elinde silah vardı ve adam ateş edince yanlışlıkla senin koluna geldi.Ve evet bebeğim bebeğimiz olacak."

"Ne yani sadece bu kadar mı?Bu yüzden bir şey hatırlamıyorum. "

"Kafanı yere sert çarpmışssın."

Ard arda yalanlar sıralıyordum.Ama elimden başja bir şey gelmiyordu.Olması gereken buydu.

Jorden'a bakarak:

"Jorden sen çıkış işlemlerini halkederken bende Derin'in giyinmesine yardım etsem."

Jorden cevap vermeden Derin araya girdi.

"Ahh evet çıkmak istiyorum burdan burası beni boğuyor."

Jo Derin'e baktığında gözleri de bir hüzün vardı.Kendimi yeterince suçlu ve piç hissediyordum.Jorden da böyle yapınca işler daha da zorlaşıyordu.
Derin'in giyinmesine yardım ettikten sonra çantasını aldım ve odadan birlikte çıktık.Jo bizi arabanın önünde bekliyordu.
"Prenses ben otele gidiyorum yarın yanına geleceğim kendine dikkat et bir şey olursa ara hemen gelirim."

"Bizde kal otelde nerden çıktı?"

"Israr etme prenses ben rahat edemem bilirsin."

"Peki ama yarın mutlaka gel.Şu bebek konusunda tedirginim."

.......

Eve gelmiştik.Derin duşa girmek istemişti.Bebek konusunda fazla şaşkın ve heyecanlıydı.İçim hiç rahat değildi.Hafıza yerine geldiğinde herşeyin daha kötü olmasından korkuyordum.Doktor uzun bir süre düzelmeyebilir demişti.
Boş boş duvara bakıp bunları düşünürken yanımda bir lavanta kokusu oluştu.Derin yanağıma bir öpücük kondurmuştu.Kolumu omzuna atıp onu kendime çektim ve başını göğsüme koydum. Ellerimi tutup karnına götürdü ve ellerimin üstüne elini koydu.
"Sadece iki haftalıkmış. Varlığını hissetmiyorum ama bu beni heyecanlandırıyor ve korkutuyor. Sorumluluğunu alabileceğimden emin değilim Mert."

Erkekler ağlamaz lafı gerçekten yalan. Gözlerim doluyordu.Konulmadan önce sesimi düzelttim.

"Daha çok küçük. Birlikte büyüteceğiz.Bizim bebeğimiz biraz sana ve biraz bana benzeyen.Küçücük bir bebek."

"Biliyor musun şuan düşünüyorum da küçücğk eller ve ayaklar evde paytak paytak yürümeye çalışan yürüyemeyip yere düşen tatlı bişiy."

"Ama bana benzerse yürür tabi sana benzerse bilemem. "

"Övünmesen olmaz."

"Kızımız olacağını hissediyorum. Sana benzeyen küçük burunlu hi, hafif sarı bukle saçları..."

"Erkek olursa sana benzerse çapkın olur."

Sanki o olaylar hiç yaşanmamaş gibi Derinle hayaller kuruyordum.Sadece 2 gün önce olan bu olayları bir hiçe sayıyordum.

******9ay sonra :) *****
***Derin***

"Ahhh!Mert elimi bırakma" çığlıklarım hastane koridorlarında yankılanıyordu.

"Burdayım bebeğim sakin ol derin nefes al."

Ameliyathaneye girdiğimde Mert içeri girememişti.
Doktorlar yanıma gelip sürekli derin nefes alıp ıkınmamı söylüyorlardı.Ahh tanrım galiba ölüyordum.
En son attığım çığlıktan sonra başka bir çığlık ve ağlama sesi duyuldu. Kızım olmuştu. Adını Gece koymaya karar vermiştim.
........

Bundan tam iki ay önce hafızam yerine geldiğinde bebeği aldırmak için geçti.Zaten aldırmayı düşünmüyordum.Bir süre evden ayrıldığımda Mert her gün yanıma geliyordu.Ona tekrar güvenmek istemiştim.İçimdeki aşk nefretimin , öfkemin önüne geçmişti.Hayattan aldığım dersler beni daha da güçlendirmişti.Acı çekmeden mutlu olamazsın zaten.Artık herşey geride kalmıştı.

Mert bebeğin yanından bir saniye bile ayrılmamıştı.Sürekli ona bakıyordu. Sonunda mutluyduk.
"Tam söylediğim gibi senin kadar narin kızımız oldu hayatım." Yanıma gelip dudağıma küçük bir buse kondurdu.
"Seni seviyorum bebeğim." Dediğinde gülümsedim.
"Seni seviyorum. "

Bizim hikayemiz mutlu sonla bitmişti. Bizim aşkımız 'Aşkın nefretle dansıydı.'

Ve sonunda final arkadaşlar pek içime sinen bir final olmadı ama umarım seversiniz.