#1 WTF
When The Fate Plays.
Eloi Samantha Hidalgo Ramos was born with a silver spoon inside her mouth. As she came back in the Philippines, she met someone while on bus, encountered a weird-looking man whom even used her shoulder as a pillow; yet th...
INIEMPAKE ko ang mga dadalhin, nang makumpleto na ang lahat saka ako lumabas. Pinikit ko ang mata ko habang naka-T ang kamay sa ere. "Mamimiss ko ang bahay na 'to. All of the memories with my grandmother are in here, even before she died," I whispered through thin air.
Why do people die? No one has ever know the real reason but for me and based on my observation it is because those people who died are already tired and deserves the need of rest. Malungkot ako dahil iniwan ako ni Lola pero masaya rin dahil tapos na ang paghihirap niya. Masyado na siyang matanda at mahina na noong mga panahong nabubuhay pa.
Nang maglanding ang eroplano hudyat nang nakarating na sa kinalakihan na lugar, naalala ko bigla ang US ng walang pasabi. Nakakagulat na bigla kong mamimiss ito kahit hindi ako naging kumportable roon.
Sa dalawang taon ko sa US kailangang kong kumilos tulad ng kilos ng iba. Classy and feminine. Mahirap magpaclassy pero kung magpapakadown ka sa harap ng mga classmates mo mabubully ka.
Lumabas na ako sa eroplano, bumungad ang mainit na klima, nasa Pilipinas na nga ako.
Nang makapasok ako sa airport. Maraming tao. Out of nowhere that made me feel sad na lahat sa kanila ay iniintay ng kanya-kanya nilang pamilya. I have a family but they're not aware I'd be home this time, here, now. Dito sa Pilipinas.
When I left the airport sumakay akong taxi habang dala-dala ang medyo malaki kong maleta. Mas nadagdagan ang high rise buildings. I was expecting trees, and greens everywhere. But, I remembered, it's modernized here now already. There are still greens but not like in some provinces.
As a usual stop when I came from a long travel, bumaba ako sa Starbucks. I am quite tired, I stopped over here at nag-order ng Caffé Americano. Stayed for about 15 minutes just to finish the coffee.
Pagkatapos noon nag hintay ako ng Taxi para pumunta na sa pamilya ko at surpresahin sila. Sa totoo lang ay alam nilang uuwi ako by December, but I intended to make it early so they'd be surprised. Ngunit lahat ng dumadaan na taxi ay mayroong sakay.
I have a one more choice, isip ko.
Habang higit-higit ang pagka-laki-laking maleta, umupo ako sa bus stop at naghintay roon ng magsasakayang bus.
Wala pang ilang minuto ay may pumarada nang bus at doon ako sumakay, tinulungan ako ng kundoktor sa mga bagahe. Inilagay niya ito sa itaas. The seats on the front, middle are all occupied. Kaya't sa dulo na ako pumwesto, matagtag pero mapagtyatyagaan.
Binuksan ko ang phone ko, may message akong natanggap sa facebook kaya naki-connect ako sa free wifi ng sinasakyan kong bus.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Napangiti ako sa chat ni Kian. I love it whenever my friend, Kian Montague, calls me Eloisa, there is something behind that name at masaya akong mayroong taong ganon ang tawag sa akin.
