WTF: PLAYS (COMPLETED)

50th Chapter

Eloisa's Point of View

Nandito kami sa isang restaurant dito sa mall. Marami ang kumakain dito. Saka ko lang narealized. Kay Mama pala. Alam ba ni Paolo na restaurant 'to ng Mama ko? Branch lamang ito but I am not sure if he's aware.

Nang makarating yung inorder namin. Wala akong ganang kumain. Knowing it's my Mama's special dish. It reminds me of her. She owns this, tho. Gusto ko siyang puntahan ngayon dahil alam kong stress siya. Habang ako, ito, nagagawa pang makipagdate. Nowhere to found si Papa. Ayaw niyang sagutin ang ni isa sa mga tawag namin. Hindi ko ba alam kung busy lang talaga siya o talagang hindi niya sinasagot ang mga tawag namin----but that's really impossible. Never pang hindi pinansin ni dad ang tawag namin, intentionally. Baka busy talaga siya.

"Hey! Oh?" sambit ni Paolo na nagpaangat ng aking tingin sa kaniya. Sinusubuan niya ako. "Ah!" nakangiti niyang sabi.

May mga tumitingin sa aming nandito din sa restaurant. Nakakahiya.

"Hindi mo naman kailangang subuan ako." I said while chewing the food he gave me.

"Isn't it delicious? Ang sarap ng dish ng Mama mo. I really want to meet her, I mean. Nameet ko na siya pero bilang kaibigan lang ako. Gusto ko yung lalaking papakasalan yung anak niya ang tumatak kay Mama mo----someday." napatigil ako sa kaniyang sinabi.

"You know?" tanong ko sa kaniya. He nodded. Napangiti ako. "I hope so, 'wag kang mag-aalala. Ipapakilala kita pati kay Papa. But not now. Medyo magulo family ko ngayon, e. Mga busy sa kung saan." sambit ko.

Napatigil siya sa pagkain. "It's fine. Kamusta na pala si----can I call your mom Tita?"

Tumango ako.

"Kamusta na si Tita?" he asked.

"Okay na siya. I must say. Sabi ni ate, nakakakatayo na raw. Maayos na rin ang pakiramdam."

"That's a relief. And about your dad. Nacontact niyo na b-ba?" aniya. Did I heard him stuttered? Umiling ako. Naghahallucinate lang siguro.

"Hindi pa rin. But I am sure may rason siya sa hindi namin siya macontact."

"He has. I mean of course." I looked at him. Kumukuha siya ng panibagong isusubo sa kaniyang bibig. There really is something.

Nang matapos namin ng pagkain. Naupo muna kami ng ilang minuto ng patayo kami ay may tinanong ako.

"Can I ask you a favor?"

Tumango siya habang nakangiti.

"Dalawin natin Mom mo." Natigilan siya. Nawala ang ngiti sa kaniyang labi.

He looked at me. Halatang nag-aalinlangan siya. Pero nagawa niya pa ring ngumiti at tumango.

"Really?" I asked.

Ngiti at tango lang ang naibigay niya sa akin.

Magkahawak ang aming kamay nang pumunta kami sa parking lot. Hindi ko mapigilang tingnan siya. Ang sarap ng feeling na napapayag ko siyang dalawin ang mom niya. Napangiti ako.

"Thank you." bulong ko.

On our way to the hospital. I really can't stop looking at him. Napakasaya ko talaga ngayon. Tiningnan ko ang oras. 4:27PM.

"Paolo. Bibilhan ko si Mom mo ng prutas Pede bang magstop tayo sa supermarket? Also, si Ace, your brother. Bibilhan ko siya nung ipinangako sa kaniya last time nung nagkita kami." sambit ko. May naalala pa akong isa. "Do you remember the time I told you may batang kamukhang-kamukha ka? Na baka anak mo 'yon? It's him! Si Ace! Napaka-mapaglaro ng tadhana." I said.