Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hadi bismillah. İlk bölümü umarım beğenirsiniz."
"Başlama tarihinizi buraya bırakabilirsiniz..."
"51'den devam.1"
Yavuz yavaşça mezara yaklaştı. Az önce çiçekçiden aldığı şebboyları -kendi mezarının yanındaki- Bahar'ın mezarına bıraktı. Yavaşça mezar taşının yanına diz çöktü ve Bahar Karasu yazan mezar taşına baktı.
Tim arkadaşları mezarı yaptırmış, Yavuz ve Bahar'ı ayırmamıştı. Sadece bir şey dikkatini çekmişti Yavuz'un. Kendi mezarının yeşillikle dolu, bakımlı olması, Bahar'ın mezarının ise boş olması.
İstemsizce gözleri doldu. Altı ay önce gitmeden uğramıştı Bahar'ın mezarına. Kardeşlerinin ve Bahar'ın annesinin -Funda Hanım'ın- mezarı güzelleştireceğini, bakacağını düşünmüştü. Ümit etmişti. Ama gördükleri karşısında büyük bir hayal kırıklığına uğradı.
Altı ay önce bıraktığı mezar aynı şekilde duruyordu. Bu bakımı, güzelliği hak eden Bahar idi. O herkese yardım etmişti,herkesin yardımına koşmuştu,herkese iyilik yapmıştı. Ona yapılan şey bu olmamalıydı.
Gözyaşlarının akmasına izin verdi Yavuz. Bahar'ın kokusunu,tenini, kalemle çizilmiş dudaklarını,gülünce kısılan gözlerini çok özlemişti. Altı ayda toparlanıp gelememişti buraya. Cesaret edememişti. Şuan toprağın altında yatan kadın onun yüzünden şehit olmuştu.
Bahar'ın gömüldüğü gün neden olduğu bilinmez bir şekilde iyiydi. Bahar'ın ölmediğine emindi. Babası hayatını kurtarmak için o iğneyi yapmasını söylediğinde babasının bir bildiği olduğunu düşünmüştü. Bahar'ın yaşadığını, babasının onu -Bahar'ı- kurtardığını bu yüzden de onu göreceğini düşünüyordu. O yüzden mezarında hiç ağlamamış bırakıp gitmişti Bahar'ı. Ama gerçekleri öğrenir öğrenmez kendine lanet etmiş,Bahar'ın rüyalarına gelmesi için Allah'a binlerce kez dua etmişti.
Utancından mezarına gelememişti. İçi rahattı. Kardeşlerinin Bahar'a sahip çıkacağını düşünüyordu. Kendisi onların komutanıysa Bahar da yengeleriydi. Hemde onlar için her şeyi yapan bir yengeydi. Onların bu kadar vefasız olduğunu düşünmüyordu. Ama artık kendisi vardı. Kendisi sahip çıkacaktı Bahar'a.
"Bahar..." diyerek zorla yutkundu Yavuz. İçini yeyip bitiren özlem ile bir kaç damla daha gözyaşı aktı yanağına.
"Çok üzgünüm bir tanem.."
İkinci kez bir tanem diyordu Bahar'a. Ondan önce hiç söylememişti. Söylemeyi de hiç düşünmemişti. Şimdi anlıyordu Bahar'ın değerini. Onu ne kadar çok sevdiğini. Gerçekten Bahar gibi hayatına girdiğini. Hani insan bir şeyin kıymetini kaybedince anlarmış ya.. Hiç düşünmemişti Bahar bana darılır mı? Küser mi? Diye. Hep bildiğini yapmıştı. Yaptıklarının sonucunda kadının kalbini ne kadar fazla da kırsa bildiğini yapmaya devam ediyordu.
