Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yavuz'dan
Kapıyı yavaşça aralayıp içeri girdim. Bahar hareketsiz biçimde yatakta uyurken yavaş adımlarla yanına ilerleyip koltuğa oturdum. Bir an için onu gerçekten kaybedeceğimi düşünmüştüm. Tek bir anlık düşüncesi bile çok kötüydü. Bahar'ın ellerimden kayıp gitme ihtimali çok korkunçtu. Zaten bu duyguyu yaşamıştım daha önce de. Ama tekrar olması beni mahvetmişti.
Bu olaydan kendime çıkardığım not ise anı yaşamaktı. Belki ben bu kadar saklamasaydım her şey daha iyi olabilirdi. Ben askerim her an operasyona çıkıp şehit olabilirim bunun bilincindeyim evet. Ama sevdiklerimiz bizden daha önce de gidebilir. İşte bunun farkına varmıştım bugün.
Merve'den sonra her gün çıktığım operasyonlarda şehit olmak için dua ediyordum Allah'a. Ama şimdi tek duam Bahar'ıma bir şey olmamasıydı. Ben zaten alışmıştım ölümle burun buruna olmaya. Ama onu kaybetmek... buna alışamazdım.
Bahar'ın elini tutup avuç içine yavaşça öpücük kondurdum. Bir yandan uyansın istiyordum. Onu böyle görmeye hiç alışık değildim. O her zaman enerjik ve neşeli biriydi. Neşesini herkese bulaştıran biriydi. Bir yandan da onu doya doya izlemek istiyordum. Çünkü o kıskanılacak güzelliği hasta olmasına rağmen beni kendine çekiyordu.
Elini tekrar yatağa bırakarak saçlarını okşamaya başladım. Bahar o sırada gözlerini yavaşça aralayarak bana baktı. O minik kahverengi gözlerinde hiç görmediğim yorgunluğu gördüm. Bahar ise beni görünce küçük bir tebessüm etti. Ardından aklına yeni gelmiş gibi elini elimden çekmek istedi ama bırakmadım.
"Kendini nasıl hissediyorsun birtanem?" diyerek merakla Bahar'a baktım. O ise şaşkınca bana bakıyordu.
"Birtanem?"
Kafamı olumlu anlamda sallayıp gülerken Bahar yerinde kıpırdandı ve elini alnıma uzattı.
"Yavuz hastalık sana da mı bulaştı?" diyerek bana baktı Bahar. Gözlerime aklımdaki şeyleri okumaya çalışır gibi bakıyordu.
