Hayaller&Hayatlar|Yavbah💫

"61'den devam.3"

"İyi okumalar!"

Bahar'dan

Kapının tıklanması ile Nazlıyla birbirimize baktık. Bizden ses çıkmayınca kapının önünde bekleyen kişi konuştu.

"Nazlı benim Eylem."

Nazlı kapıyı açıp Eylem girince tekrar kapattı. Eylem şaşkınca ikimize bakarken Nazlı konuştu.

"Bahar'ın yaşadığını bende öğrendim Eylem."

"Nasıl? Erdem Albay hiç kimseye söylememen konusunda seni uyarmadı mı Bahar?"

Eylem bana dönünce cevap vermek için konuşmaya başlayacaktım ama Nazlı hızlı davranıp benden önce konuştu.

"Zaten o söylemedi bana. Ben onu koridorda gördüm. Sonra yanına gittim. Karşılaşmamız böyle oldu."

Eylem tamam anlamında kafa sallayıp bana ardından da Nazlı'ya baktı. Nazlı ise Eylem'e bakıp kaşlarını çattı.

"Bunu nasıl yapabildin Eylem?"

Nazlıyla Eylem gelmeden önce bu konu hakkında uzunca konuşmuştuk. Eylem, Nazlı'nın ne söylediğini anlayınca kafasını yere eğdi.

"Yavuz benim arkadaşım. Hatta kardeşim gibi. Onun mutlu olmasını istiyordum."

"Bunu en yakın arkadaşına ihanet ederek mi yapıyordun Eylem?"

Nazlı sanki ezberlemişcesine cevap verirken Eylem de ben de ona şaşkınca bakıyorduk.

"Eylem sen benim de arkadaşımsın. Ateşle de yakınsınız. Bahar gibi benim de ölüm haberim gelse aynısını bana da mı yapacaksın?"

Eylem cevap vermek yerine yere bakarken bu sefer ben konuşmaya başladım.

"Sen benim Karabayırdaki ilk arkadaşımdın,dostumdun. Bazen güzel anılarımı seninle paylaştım. Sevdiğimiz adamları birbirimizle konuştuk,birbirimizle dertleştik. Ama böyle bir şey yapman akıl alır bir şey değil."

Eylem akan göz yaşları ile bana bakarak bağırmaya başladı.

"Pişmanım! Çok pişmanım! Derya ve Yavuz birbirleri için iyi olur sanmıştım. Derya, Yavuz'dan hoşlanınca mutlu olurlar sandım!"

"Peki ben ne yaşadım biliyor muydun! Ben değilde o kadının Yavuz'un yanında olması bana ne hissettirdi biliyor musun! Her gece ağladım. Bıkmadan usanmadan sizi düşündüm! Senin böyle bir şey yapacağını hiç düşünmemiştim! Ama yanılmışım!"

Ağlayarak kapının yanında duran koltuğa oturdum. Nazlı benim sırtımı sıvazlarken Eylem de ağlıyordu.

"Affet Bahar. Kötü bir hata yaptım biliyorum. Özür dilerim. N'olur affet."

Başımı olumsuz anlamda salladım ve önümde diz çökmüş ağlayan Eylem'e baktım.

"Artık eskisi gibi olmamız imkansız. Bunu sen yaptın bize."

Artık konuşulacak bir şeyin kalmadığını düşündüğüm için kapıyı açmak isterken Eylem konuştu.

"Hamileyim."

Gülümseyerek arkamı dönerek Eylem'e baktım. Nazlı da şaşkın bir şekilde Eylem'e bakıyordu. Anlaşılan onunda haberi yoktu.

"Tebrik ederim. Allah analı babalı büyütsün."

Başka bir şey söylemeyip kapıyı açacakken kapının yumruklanması ile Nazlı'ya baktım.

"Eylem! İyi misin! Eylem!"