"Nasıl ağlamayım Nazlı. Bıraktı beni. Ben onu o kadar severken." diyerek çatık kaşlarıyla konuştu Bahar.
"Bahar senin kıymetini anlayacak canım. Sen kendini boşuna üzme." diyerek gülümsedi Güler.
"Güler abla. Ben eve gitsem iyi olacak kusura bakmayın."
"Tamam canım sen git."
Bahar yeni açtıkları yardım merkezinden çıktı ve eve doğru gitmeye başladı.
Bahar'dan
Anahtarla kapıyı açıp içeri girdim. Kafamı toplamam gerekiyordu. Yavuz'un bana bunu yapacağım aklımdan geçmezdi.
Kapıyı kapatıp üzerimdeki montu askıya astım. Üzerime rahat bir şeyler giydikten sonra oturma odasındaki koltuğa oturdum. Bacaklarımı kendime çekip ağlamaya başladım.
Bu kadar kolay olmamalıydı her şey. Tam mutlu oldum derken her şey yine mahvolmuştu. Ben Yavuz'u merakla beklerken meğer o beni bırakmayı düşünüyormuş.
Haksızlıktı bu resmen. Ben buraya yardıma muhtaç insanlar için gelmiştim. Sırf Yavuz istedi diye onları bırakamazdım. Eğer Yavuz beni tanısaydı bunu bilirdi. Anladım ki beni gerçekten sevmiyor. Kendinide benide kandırıyor.
En kötüsü de ben Yavuz'a çok aşıktım. Beni en çokta yaralayan buydu. Bir insan sevdiğini arkada nasıl bırakırdı? Diplomam alındığı gün bir umut Yavuz'un yanına gitmiştim. Bana kalmamı söylese hemen kabul ederdim. Ama mecburen bırakıp gitmiştim.
Şimdi ise durum farklıydı. Burada kalsaydı ben ona destek olurdum. Ama o beni bırakıp girmeyi tercih etti. Kendisi bilir. Ben her şeye yardımcı olmaya çalışırken o bırakmayı tercih ediyorsa kendi sorunudur. Karşısındaki insanı kırsa da onu üzse de o insanın buna aldırış etmeden kendine geri dönmesine alıştığı için kaybetmek ne demek bilmiyor.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
