UMUDUN KIYISI

"Olduğum Gibi Kabullen"

'İnsan kaybettikten sonra anlar sevdiklerinin değerini' derdi annem.
O zamanlar güzel sözler verilirdi bizlere,
Ama işleve geçecek kadar da güzel süslenemezdi kelimeler..

Ya o sözleri hakedemezdik bizler,
Yada sahteydi verilen değerler..

Ben kaybetmek nedir iyi bilirim anne!
Hangisinden bahsetsem ki sana?
Yitirilmiş hayallerden mi? Yoksa kırılan kalplerden mi?

Kaybetmekten bahsediyorsunuz da,
Peki siz hiç kimsesiz olan birinin kimsesi oldunuz mu?

Kimsesiz olan birine dosttan ziyade,
En önemlisi aile oldunuz mu?
Onun sesine  olduğunuz gibi ortak olabildiniz mi sessizliğine?

Ben oldum anne!
Hiç kimsesizin bile kimsesi oldum.
Kimi zaman,
Gök gürültülerine eşlik etti sessiz hıçkırıklarımız.
Kimi zaman,
Kahkahalarımızla gizlerdik kırıklarımızı.

Öyle süslü püslü kelimeler kullanamam ben,
Kimseye göre değişemem de,
Ama sen olduğum gibi kabullen.

Şimdi anne yüzüne karşı pek diyemen belki ama,
Ben seni çok seviyorum be..
Geçenler de denk geldim içten gülüşüne,
Sana bir sır vereyim mi anne?
Kalbim olduğu gibi ellerinde,
Ve hiç kimsesiz olan benim,
Cennetim ve cehennemimde sadece senin gülüşünde.

Haberin yok belki ama,
Kanadı kırık kuşlar bile uçtu göklere,
Kendini kimsesiz zannetme!
Hiç kimsesizin bile kimsesi olduğum gibi seninde kimsen olurum ben,
Yeter ki sen iste anne.
Ömrümü adarım be senin dolu dolu bakan kahvelerine...