Ben mutlu olmayı bile beceremiyorum.
Nedendir ki şeker gibi elime yüzüme bulaştırıyorum.
Ne zaman mutlu olsam kötü olasılıklar aklıma geliyor,
Midemdeki o cirit atan kelebekler birer birer toparağın altına çakılıyor.
Sonra diyorum ki kendi kendime 'Sen yaparsın kızım, Allah bu mutluluğu sana vaat etmişken, onu yaşamayı sen mi beceremeyeceksin..'
Sonra bakıyorum etrafıma,
Küçük bir çocuğun şekere olan aşkı gibi,
Ellerimde küçücük bir mutluluk.
Ama onu paylaşacak kimsem yok,
Kendime saklıyorum bende.
Aslında,
Bu çocukluktan kalma birşey.
Yaşananlar ve yaşanamamışlıklardan.
O yüzdendir ki elime yüzüme bulaştırmam,
Çünkü mutluluk ne kadar büyük olursa olsun;
Bana göre 'Küçük bir kız çocuğunun şekere olan aşkı gibiydi...'
Size küçücük gelen birşey benim ise en büyüğümdü.
Yani benim için mutluluk,
Beş yaşında ki kız çocuğunun hevesle açtığı kollarının arasından 'İşte dünya bu kadar, görebildiğim değilde kollarımı açabildiğim kadar...' demesiydi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UMUDUN KIYISI
Poetry"Maviye aşık bir kadını, Gökyüzüne küstürensin sen." 2019/30 Ağustos Şair sıralamasında/37
