UMUDUN KIYISI

"Bulutlar Ağlıyor"

"Geçiyor ömrümüz yine, gün doğmadan.

Nefes almaksızın yaşamadan.."

             Bir rüzgar esiyor yine,
Kalbim diyorum deli divane.
Bir rüzgar esiyor sevgilim.
Fırtına öncesi sessizlik gibi..

Son bahar gelmiş gibi.
Yaprakları döküveriyor topraklara,
Deniz desen,
Dalga dalga vuruyor kıyılarıma.
Bir kaç inci tanesi düşüyor gökyüzünden,
Gök haykırıyor sevgilim!
Duyuyor musun sende?
Hissede biliyor musun sevgilim?

Bulutlar ağlıyor..

Gecenin üçü beşi demeden,
Gündüz vakti ağırmadan,
Bulutlar ağlıyor sevgilim.
Yağmur sanıyorlar bu yakarışları.

Kimisi şemsiye tutuyor elinde,
Kimisi kitapları taşıyor başının üstünde.
Ordan oraya kaçışıyor insanlar.
Islanmaktan korkuyorlar sevgilim.

Bu yakarışı duymaktan, Hissetmekten korkuyorlar.
Çekiliveriyorlar kabuklarına.
Kapatıyorlar gözlerini,
Ellerinde kahve,
Ve bir cam kenarı sefası sürüyorlar İstanbul da bu yağmur havasıyla.

O  ağlıyor sevgilim.
Birileri de kahkahalarla gülüyor bu duruma.

Huzur sanıyorlar yağmurdan sonraki toprak kokusunu,
Sanki ıslansa temizlenecek koca şehir!
Her şeyi götürecek küçük damlalar,
Düşünmeyecekler geçmişlerindeki o kirliliği.
Sözde acılar geçecek ya!
Anın tadını çıkaracaklar işte,
Yaşayacaklar.

Ama bu o kadar anlamsız geliyor ki bana,
İnsan sevgilim,
İnsan yaşadığı onca acıyı unutur mu hiç?
Anlamıyorum ben.
Anlatsana bana sevgilim.
Bu gece, sende hissettin mi o incileri iliklerinde?
Duyumsadın mı hiç,
Saklamaya çalıştığın acılarını?
Söyle bana sevdiğim,
Sen yaşadın mı bu gece?
Yoksa bir kez daha mı lanetler savurdun aldığın nefese?
Sende onlar gibi mi düşünüyorsun?
Yağmur mu yağıyor sence?
Yoksa bulutlar mı ağlıyor bize?