'Gidiyorum, ama alışırsın bensizliğe..' demişti.
Dediğini yaptı,
Topladı pılını pırtını çekip gitti.
Giderken bir kazağını bırakabilirdi bana,
Kafama esince sarılır koklardım yokluğunda.
Dışardan bakıldığı gibi değil hiç birşey.
Evet alıştım rutubet kokusuna ve onsuzluğa..
Ama tek 'Bizsizliğe' alışamadım.
Eskiden her cümlem 'biz' ile başlardı.
Sonra 'o' oldu ve şimdide 'ben' oldum.
Tek derdim 'biz' olabilmekti.
Kafan esince ne çekip gitmek,
Ne de iyi gününde 'seni seviyorum' demek yakışmazdı bize.
Ki ben onu hiç sevmedim.
Onunlayken gülüşlerimizi, sarılınca sağ tafraktaki boşluğu dolduran kalplerimizi,
Ve ona olan aşkımı severdim ben,
Belki biraz da yeni yetme sakallarını..
Dile getirmektende çekinmezdim.
O her 'seni seviyorum' dediğinde, 'bizi seviyorum' ile tamamlardım cümlelerimi..
"Alıştım onsuzluğa ve yalnızlığa.. Demek istediğim bir 'bizsizliğe' alışamadım.
O da alışılmıyor ya silik silik hatırladığım gülüşü yada tek kalan kalbim izin vermiyor alışmama.
Hem alışkanlık kolay bırakılan birşey değil ki?
Ben hala bırakamadım 'bizi' peki o nasıl alışkanlığını bırakıp çekip gidebildi?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UMUDUN KIYISI
Poetry"Maviye aşık bir kadını, Gökyüzüne küstürensin sen." 2019/30 Ağustos Şair sıralamasında/37
