2049 NINJA: Katana [TAMAMLANDI]

II. BÖLÜM

Malikaneme giden yürüyüş yolunda yürüyorduk. İkimizde etrafı ağaçlarla süslenmiş teknoloji ve şehir kargaşasından yavaşça uzaklaşıp huzur verici sessizliğe doğru giden bu yolda yürümeyi seviyorduk.

"Eee, hep benden konuştuk. Senin günün nasıl geçti, hayatım?" diyerek sessizliği bozdum.

"Bugün bir davayı kazandım. Adamı suçsuz olduğu halde cinayetle suçluyorlardı." diye cevap verdi.

"Ben işini değil, seni soruyorum." dedim sırıtarak.

"Mutluyum yine adalet yerini buldu. Ama tabi sen bunu da sormuyorsun. Ne diyebilirim ki heyecanlıyım! Yani ne de olsa bir ay sonra düğünümüz var kimse beni mutsuz edemez şu anda." diye güldü.

Bir süre daha sessiz yürüdük. Maria haklıydı: Bizi kimse mutsuz edemez.

Ama baktık ki bu cümleyi kurmak için biraz erken karar vermişiz.

Yolun bir kısmını katettikten hemen sonra çalılardan bir hışırtı duyuldu. Bu huzurlu anı bozmak istemediğimden duymamazlıktan geldim. Ama çalıların içinden kar maskeli ve silahlı bir adam çıkınca görmemezlikten gelemedim.

Elindeki tabancayı Maria'ya doğrulttuğunda hemen silahın önüne atladım.

"Beni işten kovdun, senin yüzünden eşim beni boşadı ve kızımı görmeme izin vermiyor. Şimdi niye benden çaldığın huzuru kullanmana izin vereyim!?" diye bağırdı.

Eli titriyordu, ağlıyordu. Eline ilk defa silah aldığı belliydi.

Biraz yaklaştım:

"Benim sevgilimi öldürmen sana hiçbir şey kazandırmaz. Eğer şimdi silahını indirirsen sana söz veriyorum, şikayetçi olmayacağız."

Korktuğu belli oluyordu. Bir adım daha attım ona doğru.

"Yaklaşma!" diye bağırdı.

Geriledim:

"Tamam, tamam! Sakin ol. Sana istediğin kadar para veririm. İstediğin her şeyi veririm, altına  lüks bir araba bile veririm. Ama lütfen Maria'yı... Hayırrrr!"

Tabancadan çıkan merminin omzumun üstünden Maria'yı vurduğunu gördüm ve o yere düştü.

Gözüm Maria'nın yerde yatan cansız  bedeninden başka hiçbir şey görmese de adamın kaçtığını yarım yamalak görebildim. Hayatımın aşkının ruhsuz bedeni önünde eğildim. Ondan sonra hatırladığım tek şey sevgilimin sarı saçlarını kırmızıya boyayan kanın ay ışığında parlaması ve acı dolu çığlıklarımdı...